Шырав

Шырав ĕçĕ:

Йытӑ сăмах пирĕн базăра пур.

Йытӑ (тĕпĕ: йытӑ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Этем пӑрахса хӑварнӑ йытӑ мӗскӗн сасӑпа уланине ҫил кашкӑр патне илсе ҫитерет.
Ветер предательски доносит волку жалобный вой покинутой человеком собаки.

VII // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 133–188 с.

Шывӑн пӗр енче йытӑ улать, тепӗр енче кашкӑр улать.
На одной стороне полукруга воет собака, на другой — воет волк.

VII // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 133–188 с.

Анчах эсӗ, иртен-ҫӳрен ҫын, ҫав мӗскӗн сасӑпа уланине илтсе хӗрхенессӳ килсен, хӑвӑн хӗрхенӳ туйӑмне ан шан: этемӗн чи шанчӑклӑ тусӗ йытӑ мар, ку — кашкӑр, этемӗн чи усал тӑшманӗ улать.
Но ты, прохожий человек, если услышишь и у тебя поднимется ответное чувство, не верь жалости: воет не собака, вернейший друг человека, — это волк, злейший враг его, самой злобой своей обреченный на гибель.

VI // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 133–188 с.

— Ну ӗнтӗ, ачамсем, — терӗ Энтип пичче, — акӑ Травка, вӗшле йытӑ, пӗр сӑмах каласанах пурне те ӑнланать, эсир айванскерсем, чӑнлӑх ӑҫта пурӑнать, тесе ыйтатӑр.
— То-то, ребята, — сказал Антипыч, — вот Травка, собака гончая, с одного слова все понимает, а вы, глупенькие, спрашиваете, где правда живет.

V // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 133–188 с.

Энтип пичче ун ҫине уйрӑмӑнах ӑшшӑн пӑхса илчӗ, йытӑ этеме ҫийӗнчех ӑнланса илчӗ: вӑл ӑна тусла, юлташла, нимӗншӗн те мар, ахалех, шӳт тума, выляма… ҫеҫ чӗннӗ.
Антипыч как-то особенно поглядел на нее, и собака сразу поняла человека: он звал ее по приятельству, по дружбе, ни для чего, а просто так, пошутить, поиграть…

V // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 133–188 с.

Пӳрте пысӑк хӗрлӗ йытӑ кӗчӗ.
В хату вошла большая рыжая собака.

V // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 133–188 с.

Ӗмӗрлӗхех пӗр-пӗринпе ҫыхӑннӑ ҫав чӑрӑшпа хыр макӑрнине чӑтма пултарайман та ӗнтӗ йытӑ: йывӑҫсем йытта унӑн хурлӑхӗ ҫинчен аса илтернӗ.
Этот плач сплетенных навеки деревьев не могла выносить собака: деревья животному напоминали о его собственном горе.

V // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 133–188 с.

Хырпа чӑрӑш ҫавнашкал улани, йынӑшни чӗрчунсемшӗн питех те ҫывӑх пек туйӑннӑ, ӑна илтсен Аташу шурлӑхӗнче тискерленсе кайнӑ йытӑ та, ҫыншӑн тунсӑхланипе уланӑ, кашкӑрӗ вара ҫынна ытла та хытӑ курайманнипе уланӑ.
До того близок был живым существам этот стон и вой сосны и ели, что одичавшая собака в Блудовом болоте, услыхав его, выла от тоски по человеку, а волк выл от неизбывной злобы к нему.

IV // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 133–188 с.

Вӑл калама ҫук пӑшӑрханать: выртсан — пурин куҫӗ умӗнче те пулмалла, чупсан — ҫемҫе те йӗпе ҫӗр ҫинче йытӑ валли ура йӗрӗсем хӑвармалла.
Он был в отчаянном положении: лежать — это быть всем на виду, бежать — оставлять на мягкой мокрой земле печатный след для собаки.

Мулкач // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 125-126 с.

Йытӑ лайӑхрах тавҫӑрса илме те ӗлкӗреймерӗ, йӗрсем пачах ирӗлсе пӗтрӗҫ.
Но не успел Осман выпрямить след, как все совершенно растаяло на белой тропе, а на черной потом не оставалось ни вида, ни запаха.

Манӑн йытӑ Осман мулкач тӑранса ҫӳренӗ вырӑна шӑршласа ҫӳренӗ чухне мулкач йӗрӗсем аран-аран курӑнкалатчӗҫ.
Когда Осман начал разбирать жировку, все-таки можно было с трудом отличать форму лапы русака от беляка: он шел по русаку.

— Анчах, ҫав йытӑ хӗҫпӑшалсӑр ҫын ҫине тапӑнас пулсан…
— Однако, если эта собака да на безоружного человека.

Тӗлӗнмелле ещӗк // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 117-120 с.

Кашкӑр вӑл йытӑ — урӑх нимӗн те мар.
Собака — и больше ничего.

Ӗҫ ӑнӑҫсӑр пулнипе ҫиленсе, йытӑ ӳхӗ хыҫҫӑн хир тӑрӑх чупса кайрӗ, хӑй вӗҫен кайӑксенчен пӗртте юлмасть.
Озлобленный неудачей, он помчался полем за филином и первое время бежал, не отставая от птиц.

Ӳхӗ // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 98–102 с.

Манӑн йытӑ ҫапла вӗреннӗ: «чӗрӗп» тесессӗнех вӗрме пӑрахать.
Так у меня собачка приучена: скажу «ёж», и Сват бросает.

Ӳхӗ // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 98–102 с.

Манӑн Лада ятлӑ йытӑ темӗскере сисрӗ те чарӑнса тӑчӗ.
Лада что-то почуяла внутри дерева и стала.

Вӑрман чатӑрӗ // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 97–98 с.

Пӑрчканпа йытӑ хушшинче малалла мӗн пулассине Лада, эпир сӑнанӑ пекех, сӑнаса тӑнӑ.
Лада следила спокойно, как и мы, за противниками.

Пӑрчкан // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 81–84 с.

Лӑпкӑ ватӑ йытӑ Лада, вырӑнтан хускалма юратманскер, сунарта кайӑксене сыхласа тӑнӑ чухнехи пекех, ним сывламасӑр пӑхса выртать, вӑл пӗртте ку ӗҫе хутшӑнасшӑн мар.
Спокойная пожилая Лада, неподвижная, замирала, как на стойке, и наблюдала игру; она не делала ни малейшей попытки вмешиваться.

Пӑрчканӗ йытӑ ҫине пат тӳрӗ пӑхса, хӑйӗн пружина пек урисем ҫинче сулланса тӑрать.
А трясогузка глядит прямо на него, раскачивается на своих тоненьких пружинистых ножках.

Вара йытӑ, ӑна куҫӗсемпе тӗллесе, каллех вилнӗ пек хускалмасӑр тӑрать.
Тогда он, вцеливаясь в неё, опять замирает.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика