Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫыхӑнусӑр (тĕпĕ: ҫыхӑну) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
— Эсир яланхи пекех ҫыхӑнусӑр калаҫатӑр, Уинстон, — терӗ Мэрфи, хулпуҫҫисене хӗскелесе илсе.

— Вы, как всегда, нелогичны, Уинстон, — пожал плечами Мэрфи.

1 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Вӑл пӗр ҫыхӑнусӑр калама пуҫларӗ.

Она начала бессвязно:

1. «Кивви ҫӗнӗлле» // Александр Яндаш. Николаева, Галина Евгеньевна. Ӗҫҫинче: роман; вырӑсларан И.Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 524 с.

Хӗрӗн нимӗн ҫыхӑнусӑр сӑмахӗсем ӑна мӗн пулнине пӗтӗмпех пӗлтерчӗҫ.

Бессвязные слова Хели сказали ему все.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Островский, Николай Аслексеевич. Тӑвӑлпа ҫуралнисем: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑвашиздат, 1937. — 268 с.

Вӑл кӑштах урӑлчӗ, анчах ӑна мӗнпур тавралӑх хумлӑн-хумлӑн сулкаланса тӑнӑ пек туйӑнчӗ, унӑн куҫ хупаххи йывӑрланса килчӗ, вара вӑл, ҫӑварӗнче йӗрӗнмелле йӳҫӗ тутӑ пуррине туйса, куҫ тӗкӗ витӗр амӑшӗн пысӑк сӑн-пичӗ ҫине пӑхса, пӗр ҫыхӑнусӑр шухӑшласа выртрӗ:

Он немного отрезвел, но все под ним и вокруг него волнообразно качалось, у него отяжелели веки и, ощущая во рту скверный, горький вкус, он смотрел сквозь ресницы на большое лицо матери и бессвязно думал:

III // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Берсенев темиҫе хутчен те диван ҫинчен тӑчӗ, чӗрне вӗҫҫӗн утса, вырӑн патне пычӗ, унӑн ҫыхӑнусӑр сӑмахӗсене хурлӑхлӑн итлерӗ.

Несколько раз вставал Берсенев с своего диванчика, приближался на цыпочках к постели и печально прислушивался к его несвязному лепетанию.

XXV // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Вӗсем, хӗрарӑма сырса илчӗҫ, шурӑ кӗпи ҫаннинчен пӗри те пӗри туртаҫҫӗ, хӑраса ыйтусем пӑраҫҫӗ, анчах лешӗн ҫыхӑнусӑр сӑмахӗсенчен нимӗн ӑнланма та ҫук.

Женщину осаждали, рвали за рукава белой сорочки, засыпали испуганными вопросами, но из бессвязных ее слов ничего нельзя было понять.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Малтанах Павел Петрович ҫыхӑнусӑр сӑмахсем каларӗ; унтан вӑл, сасартӑк куҫӗсене уҫрӗ те, вырӑнӗ патӗнче шӑллӗ пӗшкӗнсе тӑнине курчӗ, вара ҫапла каларӗ:

Сперва Павел Петрович произносил несвязные слова; потом он вдруг открыл глаза и, увидав возле своей постели брата, заботливо наклонившегося над ним, промолвил:

XXIV // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

Ҫапӑҫу! — илтрӗ вӑл аманнӑ Гриша ним ҫыхӑнусӑр пӑшӑлтатнине.

Бой! — расслышала она бессвязный шепот раненого Гриши.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Вӑл ҫамкине пӗркелентерсе Федьӑн мӗнпур пурнӑҫне аса илесшӗн тӑрӑшрӗ: ачасен ҫурчӗ, белофинсемпе ҫапӑҫни, Катьӑпа тӗл пулни, Головлево МТС-ӗ, хирти хӗрӳ ӗҫ вӑхӑчӗ, — ҫаксем пурте куҫ умӗнче пӗр ҫыхӑнусӑр, таткаланса пӗтнӗ кино ленти евӗр шуса иртрӗҫ.

Морща лоб, он старался припомнить всю жизнь Феди: детдом, война с белофиннами, встреча с Катей, Головлевская МТС, страдная пора на полях — все это проходило перед глазами без всякой связи, как порванная и беспорядочно склеенная кинолента.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

— Аксинья пуҫ йӗппине шӑлӗпе хӗстерсе, хыпалансах ҫӳҫне турарӗ, ҫыхӑнусӑр та хуллен калаҫрӗ.

— Аксинья торопливо причесывала волосы, держа в зубах шпильки, и говорила невнятно, тихо.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл хушшӑн-хушшӑн чуна ҫурасла хаяррӑн йынӑша-йынӑша ячӗ, тӑнӗ ҫухалсан, пушшех те хӑрушла ним ҫыхӑнусӑр сӑмахсем кӑшкӑрса аташрӗ.

Он стонал иногда очень громко, а когда к нему приходило беспамятство, в бреду громко и несвязно кричал.

XV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унӑн Аксиньйӑна йӑпатма та, вӑл вӑй пӗтсе килнӗ пек темскер ҫыхӑнусӑр чӗвӗлтетнӗ сӑмахсене итлесе тӑма та вӑхӑчӗ пулмарӗ.

Ему некогда было утешать и слушать беспомощный, несвязный лепет Аксиньи.

IX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Чим-ха, кӑштах хӑналам сана… — ҫыхӑнусӑр мӑкӑртатрӗ вӑл, чылайранпа упранса пурӑннӑ кӑмӑшка кӗленчине арчаран кӑларнӑ май.

Постой-ка угощу тебя… — бессвязно бормотала она, доставая из сундука хранившуюся с давних пор бутылку самогона.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тепӗр пилӗк минутран вӑл ҫыхӑнусӑр та ним ӑнланмалла мар аташса калаҫма тытӑнчӗ.

Через пять минут она бессвязно и невнятно заговорила.

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пантелей Прокофьевич килте авӑн ҫапса пӗтерменни, хӑй уксаххи, килти хуҫалӑх юхӑнни ҫинчен татах тем-тем ҫыхӑнусӑр калаҫса кайрӗ, анчах есаул ӑна аллипе сулса шӑплантарчӗ те, хорунжий еннелле тайӑлса, ӑна нумайччен хӑлхаран темскер пӑшӑлтатрӗ.

Пантелей Прокофьевич еще что-то бессвязно говорил о недомолоченном хлебе, о своей хромоте, о брошенном хозяйстве, но есаул движением руки заставил его замолчать, наклонился к хорунжему и что-то долго шептал ему на ухо.

XXII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫыхӑнусӑр асаилӳсен варкӑшӗнче ачалӑх ҫутӑ сенкер тӳпе ытамӗнчи хӗвеллӗ кун пек шӑвӑнса иртрӗ: чул хӳмесем ҫинчи шӑнкӑрчсем, Гришкӑн вӗри тусан ӑшӗнчи ҫара урисем, мӗлкине шыв ҫине ӳкернӗ симӗс вӑрман ыталаса илнӗ Дон мӑнаҫлӑн тӗлӗрни, тусӗсен ача чухнехи сӑнӗсем, тӑпӑл-тӑпӑл кӗрнек пӳ-силлӗ ҫамрӑк амӑшӗ…

Голубым солнечным днем проплывало в несвязных воспоминаниях детство: скворцы в каменных кладках, босые Гришкины ноги в горячей пыли, величаво застывший Дон в зеленой опуши леса, отраженного водой, ребячьи лица друзей, моложавая статная мать…

XLII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл Иван Алексеевичпа Мишкӑн ҫыхӑнусӑр сӑмахӗсене тӑнларӗ, ыйтусемпе пӳлчӗ, мундштукне кӑшласа кӑтӑртаттарчӗ, унтан, шуҫӑм ҫути килес умӗн, пирусне фланельрен ҫӗлетнӗ таса мар кӗпе ҫине ӳкерсе, сисмесӗрех ҫывӑрса кайрӗ.

Он слышал путаные рассказы Иван Алексеевича и Мишки, вставлял вопросы, грыз мундштук и уже перед зарей незаметно уснул, уронив папиросу на фланелевую грязную рубаху.

XXII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Петро Фоминӑн ҫыхӑнусӑр сӑмахӗсене итленӗ хушӑра 1917 ҫулхи февраль уйӑхӗнче, хӑй патне Дарья пынӑ кун, Петроград ҫулӗ ҫинчи пӗр станцире Фомина курнине аса илчӗ.

А Петро, слушая бессвязную речь Фомина, вспоминал, как в феврале 1917 года, в день, когда к нему приехала Дарья, в первый раз увидел он Фомина на станции по пути к Петрограду.

XII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Листницкин сӑнӗ, ҫыхӑнусӑр та хумханса тухакан сӑмахӗсем Ольга Николаевнӑн чӗрине ҫемҫетсе ячӗҫ.

Смущенный вид и бессвязная, взволнованная речь Листницкого ее тронули:

V // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл, йӗнер ҫинче тайкаланса пынӑ май, кунӗпех малашнехи пурнӑҫӗ ҫинчен ҫыхӑнусӑр шухӑшларӗ; чепчешкен вӗтӗ шӑрҫисене суйланӑ пек аса илчӗ вӑл Петро сӑмахӗсене, чунӗ ыратнипе тертленчӗ.

Весь день он покачивался в седле, несвязно думая о будущем; как горошины стеклянного мониста, перебирал в уме Петровы слова, горько нудился.

II // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех