Чӑваш чӗлхи корпусӗ

«Ах, ҫав тӗттӗм чӑрӑшлӑхра ҫухалса ҫӳремен пулсан, лачакари шыва та ӗҫмен пулӗччӗ Аленушкӑн тӑван шӑллӗ. Иванушка та качака путекки пулса тӑмастчӗ, тӑлӑха та тӑрса юлмастчӗ», — ирӗксӗрех аса илчӗ Эльгеев вырӑссен халапне: Ҫунать кӑвайчӗ вылянса, Вӗрет хуранӗ пӑсланса, Ҫиҫет ҫӗҫҫи, вут-хӗм тӑкать Мана пусасшӑн, ӑш вӑркать… — юмахри хӑш-хӑш сӑмахсене хӑй тӗллӗн каласа выртрӗ вӑл.

Куҫарса пулӑш

2 // Петр Осипов. Осипов П.Н. Пиччӗшӗпе шӑллӗ: роман. Шупашкар: Чӑваш чӗнеке издательстви, 1977. — 352 с.

Хӗрӗн пит-куҫӗ кулӑна ҫиҫет.

Лицо девушки улыбнулось.

IV сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 415–430 с.

Дэзи сӑнӗ ҫиҫет, кӳлешет тата кулать.

Лицо Дэзи сияло, гневалось и смеялось.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 7–227 с.

— Вӑл ларнӑ ҫӗртен тӑчӗ, унӑн пичӗ хӗрелнӗ, ҫиҫет.

— Она встала, ее лицо загорелось.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 7–227 с.

Ӗҫки ҫитсен, кӑмӑла йӗклентермелле пулса каять вӑл, паян пач урӑхла; куҫӗ ытти чухнехинчен усаллӑнрах ҫиҫет.

Куҫарса пулӑш

VII // Юлия Силэм. Силэм Ю. Юр ҫинчи кӑвайт: повесть. — Шупашкар: КПСС Чӑваш обкомӗн издательстви. 1990 — 64 с.

Ирхинехинчен те ӳсӗрскер, шӑл хушшинчи чӗлӗмпе, — вӑл вылякансен сӗтелӗ патне сулланса пырса тӑчӗ те сасӑсӑр кулӑпа ҫиҫет.

Еще пьянее, чем утром, с трубкой в зубах, он подвалился к столу играющих и залился беззвучным смехом.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 319–383 с.

Гупи ҫиҫет:

Гупи сказал:

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 319–383 с.

— Ан васка, капла ан кай, — пӗлтерӗшлӗн евитлерӗ те вӑл стена еннелле ҫаврӑнчӗ; унта хӗҫ-пӑшал ҫакса тултарнӑ, ылтӑн эрешсемпе тата Коранри сӑмах ҫаврӑнӑшӗсемпе капӑрлатнӑ авалхи хӳтлӗх-питлӗх хушшинче Дамаск хурҫинчен тунӑ кукӑр ҫӗҫӗ ҫакӑнса тӑрать, ӑна ылтӑнпа харшаланӑ, вӑл ӗнчӗпе ҫиҫет, сенкер сӗмлӗ.

— Стой, погоди, не уходи так, — значительно сказал он. Затем, обернувшись к стене, где висело оружие, окружая старинные щиты, покрытые золотым узором и надписями из Корана, снял дамасский кривой нож, оправленный в золото, сияющий жемчугом и лазурью.

XVII. Араб тараватлӑхӗ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Тепӗр енчи ҫыран ҫӑра вӑрманпа хупланнӑ, йывӑҫ-тӗм ҫыран хӗрри тӗтринче ҫиҫет, сывлӑш пек ҫӑмӑл туйӑнать.

Противоположный берег был покрыт густым лесом, сияющим и воздушно-легким в береговом тумане.

ХIII. Джуджу вӑрманӗ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Калаҫу вӗҫленсен Гент чӗлӗмне мӑкӑрлантарнӑ май шухӑша кайрӗ, Стэнли сӑн-пичӗ вара тӗлӗ1тӳпе те кӑмӑллӑхпа ҫиҫет.

Когда беседа окончилась, Гент, дымя трубкой, задумался, а лицо Стэнли светилось удивлением и симпатией.

II. Стэнлипе Гент // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Павильонӑн кӑнтӑр кӗтесӗпе танлашсан пачах ӑнсӑртран унталла пӑхрӑм та — тӗмсен хушшинче, шыв хӗрринчех, ҫав тери чипер ҫамрӑк пикене куратӑп: шурӑ пурҫӑн кӗпепе, аллисем ҫара, мӑйӗнче ҫулӑм пек ӗнчӗ мӑй ҫыххи ҫиҫет.

Когда я поравнялся с южным углом павильона, то случайно взглянул туда и увидел среди кустов, у самой воды, прекрасную молодую девушку в шелковом белом платье, с голыми руками и шеей, на которой сияло пламенное жемчужное ожерелье.

XVII // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

— Итлетӗп, — терӗ старик; халӗ вӑл вичкӗнленни сисӗнет, пит-куҫӗ кӑсӑклӑхпа ҫиҫет — ҫак каҫӑн мӗн пур ӗҫӗ пылак пӑр ыйтни тейӗн.

— Слушаю, — сказал старик, теперь уже с чрезвычайно оживленным, даже заинтересованным видом, как будто в требовании мороженого было все дело этого вечера.

XVI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Вӑл пысӑк кӑвак куҫӗсемпе малалла тӳп-тӳррӗн тинкернӗ, шупка-кӗрен пичӗ мӑн кӑмӑллӑ кулӑпа ҫиҫет, курӑни-курӑнми хура мӑйӑхлӑ.

Он смотрел перед собой большими голубыми глазами, с самодовольной улыбкой на розовом лице, оттененном черными усиками.

XIV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Вун икӗ ҫаврӑма яхӑн шутласа тухрӑм, — кашнин тӑршшӗ пиллӗкрен пуҫласа ҫичӗ утӑм таран; ҫакӑн хыҫҫӑн ыратнӑран куҫӑмсене хупма тиврӗ, мӗншӗн тесен чаплӑ ҫак трос ҫав тери тасан ҫиҫет: ирхи ҫутӑ евӗр, пайӑркисен вӑййи тӗлӗнчи тӗссӗр вӗри пӑнчӑсемпе.

Я насчитал около двенадцати оборотов, длиной каждый от пяти до семи шагов, после чего должен был с болью закрыть глаза, — так сверкал этот великолепный трос, чистый, как утренний свет, с жаркими бесцветными точками по месту игры лучей.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Халӗ эпӗ ҫак ҫынна лайӑхрах тӗпчерӗм: йӑлтӑркка хура куҫсем, хӗрлемес-кӑтра пуҫ, салху сӑн, — ун ҫинче ҫав тери черчен-хитре, кӑштах чирлӗ йӑл кулӑ ҫиҫет.

Теперь я лучше рассмотрел этого человека, с блестящими, черными глазами, рыжевато-курчавой головой и грустным лицом, на котором появилась редкой красоты тонкая и немного больная улыбка.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Унта — татӑк-кӗсӗкрен тӗртнӗ утиял айӗнче, хӑмаран ҫапса тунӑ кравать ҫинче — ҫӗтӗк-ҫатӑк тумлӑ арҫын выртать; вӑл вӑйсӑррипе йывӑррӑн сывлать, куҫӗсенче савӑнӑҫлӑ тӳсӗмсӗрлӗх ҫиҫет; тӳрех паллӑ: Мери ҫул кӑтартуҫин ӑратӗнчен мар.

Там, вытянувшись под лоскутным одеялом, на сколоченной из досок кровати — лежал в тряпье тяжело дышащий от слабости и счастливого нетерпения человек, на взгляд — иной породы, чем проводник Мери.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 356–361 с.

Вӑйран кайнӑ Факрегед Давенант камерине кӗчӗ; Тиррей хуралҫа чылай вӑхӑт пӑхса выртрӗ те — акӑ кулӑпа ҫиҫет: — Эпӗ ҫӑлӑнатӑп, — терӗ вӑл.

Обессилевший Факрегед вошел в камеру Давенанта, который долго смотрел на него, затем улыбнулся: — Я спасен, — тихо произнес он.

XV сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Консуэло ӑшӑ кулӑпа ҫиҫет, унтан кӑштах тӗксӗмленчӗ, вара каллех, хӗвел пайӑркисен хушшинчи ҫулҫӑсен ирхи вӑййилле, сӑнне телейлӗ кулӑ ҫутатса ҫупӑрларӗ.

Консуэло рассмеялась, затем стала серьезной, и опять неудержимый счастливый смех, подобно утренней игре листьев среди лучей, осветил ее всю.

III сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Ман пурнӑҫ сулӑнсан та кӗр енне, Умра ҫиҫет ем-ешӗл ҫуркунне.

Куҫарса пулӑш

«Пур хӗлӗн лӑпкӑ кун е ҫил-тӑман…» // Лидия Ковалюк. Ковалюк Л.А. Юрату ҫӑлкуҫӗ. Сӑвӑсем. Шупашкар: «Калем» кӗнеке издательстви, 2002. — 72 с. — 27 с.

Акӑ юлашки икӗ пӑрӑнчӑк ӑна капмар урама кӑларчӗ; кунта шӑрӑх каҫ пин-пин вутпа ҫиҫет, экипажсен куҫӑмӗ шӗл-кӑвар куҫлӑ хуп-хура сӑн-питсен ҫарӗ евӗр, вӑл ҫын ушкӑнӗсене хирӗҫ ҫапӑҫӑва ыткӑннӑ тейӗн.

Наконец два последних поворота вывели его на громадную улицу, где жаркий вечер сверкал тысячами огней, а движение экипажей представляло армию черных лиц с огненными глазами, ринувшихся в бой против толпы.

VII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.