Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

шавах (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Хӑй вӑл уссийӗсене шавах турапа тураса якатсах тӑрать.

Усы всегда тщательно расчёсаны.

«Усачсемпе» тӗлпулни // Илле Тукташ. Ковпак С.А. Путивльрен Карпата ҫитиччен: повесть. Вырӑсларан И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 128 с.

Шавах чӑтлӑхсемпе шурлӑхсем тӑрӑх шӑвӑнса ҫӳрерӗмӗр.

Всё чащей лазали, болотищами.

Спадщан вӑрманӗн хуҫисем // Илле Тукташ. Ковпак С.А. Путивльрен Карпата ҫитиччен: повесть. Вырӑсларан И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 128 с.

Халӗ эпӗ ҫулпала утатӑп та, мана шавах ҫав ҫамрӑк чӑрӑшсем тӗл пулнӑ пек туйӑнать.

Несколько раз мне казалось, что я нашёл эти примеченные мною сосенки.

Спадщан вӑрманӗн хуҫисем // Илле Тукташ. Ковпак С.А. Путивльрен Карпата ҫитиччен: повесть. Вырӑсларан И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 128 с.

Анчах чӑрсӑр Маруся шавах малалла утать.

Но упрямая Маруся всё идёт да идёт вперёд.

Маруся, Галя тата Вера ҫухални // Илле Тукташ. Шварц, Е.Л. Пӗрремӗш класра; И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 124 с.

Вӑл шавах хӗрачасем мӗн калаҫнине итлесе пырать.

Он всё прислушивался к разговорам девочек.

Маруся, Галя тата Вера ҫухални // Илле Тукташ. Шварц, Е.Л. Пӗрремӗш класра; И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 124 с.

Шавах мана дежурнӑй пултарас темерӗ.

— Не хотела, чтоб я всё дежурила да дежурила.

Маруся пӗрремӗш хут дежурнӑй пулни // Илле Тукташ. Шварц, Е.Л. Пӗрремӗш класра; И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 124 с.

Шавах сехет пӑсӑлнӑ пулӗ тесе, хӑраса пурӑнатӑп.

Всё боюсь, что он испортился.

Маруся пӗрремӗш хут дежурнӑй пулни // Илле Тукташ. Шварц, Е.Л. Пӗрремӗш класра; И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 124 с.

Пурнӑҫӑн мӗнпур пӑрнӑҫӗсене юрӑхлӑ правилӑсем туса, вӗсем тӑрӑх пурӑнас шухӑш мана килӗшрӗ, ансат та чаплӑ ӗҫ пек туйӑнчӗ, эпӗ унпа пурнӑҫра усӑ куратӑпах тесе шутларӑм, апла пулин те ӑна халех тума кирлине маннӑ пек пултӑм, ку ӗҫе тӑвассине шавах вӑраха хӑварса пытӑм.

Несмотря на то, что мысль о возможности составить себе правила на все обстоятельства жизни и всегда руководиться ими нравилась мне, казалась чрезвычайно простою и вместе великою, и я намеревался все-таки приложить ее к жизни, я опять как будто забыл, что это нужно было делать сейчас же, и все откладывал до такого-то времени.

IX сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Эпӗ шавах кӗҫ-вӗҫ пуҫланасса, хам этеме мӗн кӑна кирлӗ, ҫав мӗнпур ырлӑхсен хуҫи пулса тӑрасса кӗтрӗм, ҫавӑнпа, хам ҫук ҫӗрте пуҫланчӗ пулӗ тесе шутласа, эпӗ яланах пур ҫӗрте те хыпалантӑм.

Я все ждал, что вот начнется, и я достигну всего, чего может желать человек, и всегда повсюду торопился, полагая, что уже начинается там, где меня нет.

III сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

— Эсӗ шавах чиперленетӗн, — терӗ вӑл, Маша еннелле пӗшкӗнсе.

— А ты все хорошеешь, — сказал он, наклоняясь к ней.

XXII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ҫапах вӑл кӑнтӑрла яланах килте апатланать, апат хыҫҫӑн хальчченхи пекех диванлӑ пӳлӗме вырнаҫса ларать те шавах Катьӑпа темле вӑрттӑнлӑх ҫинчен калаҫать; анчах мана — вӗсен калаҫӑвӗсене хутшӑнманскере — илтӗнни тӑрӑх шутласан, вӗсем хӑйсем вуланӑ романсенчи геройсем ҫинчен, ҫав геройсен хушшинчи кӗвӗҫӳпе юрату ҫинчен кӑна пуплеҫҫӗ; ҫакнашкал калаҫура мӗнех интереслентерет-ха вӗсене, мӗн килӗшнипе ҫавнашкал кӑмӑллӑн кулаҫҫӗ-ха вӗсем, хӗрӳллӗн тавлашаҫҫӗ — нимӗн те ӑнланмастӑп.

Он обедает, однако, регулярно дома и после обеда по-прежнему усаживается в диванной и о чем-то вечно таинственно беседует с Катенькой; но сколько я могу слышать — как не принимающий участия в их разговорах, — они толкуют только о героях и героинях прочитанных романов, о ревности, о любви; и я никак не могу понять, что они могут находить занимательного в таких разговорах и почему они так тонко улыбаются и горячо спорят.

XX сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Эпӗ ӗҫмелли мӗншӗн илсе килменнине пӑхма кӑна тухнӑччӗ, кӗретӗп: ман савнӑ ҫыннӑм хӑй таврашӗнчи япаласене салатса тӑкнӑ та сирӗн аҫӑра шавах кӑчӑк туртать; леш ун патне пӗшкӗнет, анчах хӑйӗн шухӑшне калама вӑйӗ ҫитеймест пулас, тутине выляткаларӗ те каллех ахлатма пуҫларӗ: «Турӑҫӑм! Ҫӳлти аттеҫӗм! Ачасене! Ачасене!» эпӗ сире чӗнме чупасшӑнччӗ, анчах Иван Васильич чарчӗ: «Ку ӑна пушшех пӑшӑрхантарса ярӗ, илсе килес мар», — терӗ.

Только я вышла посмотреть, что питье не несут, — прихожу, а уж она, моя сердечная, все вокруг себя раскидала и все манит к себе вашего папеньку; тот нагнется к ней, а уж сил, видно, недостает сказать, что хотелось: только откроет губки и опять начнет охать: «Боже мой! Господи! Детей! детей!» Я хотела было за вами бежать, да Иван Васильич остановил, говорит: «Это хуже встревожит ее, лучше не надо».

XXVI сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ачасем шавах алӑ ҫупрӗҫ, анчах Лобзик майӗпен-майӗпенех алӑ ҫупнине хӑнӑхрӗ те текех хӑрамарӗ.

Ребята все время хлопали в ладоши, но Лобзик постепенно привык к аплодисментам и уже не пугался.

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Наум Любимов. Носов Н.Н. Витя Малеев шкулта тата килте: повесть; Н.Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 202 с.

Ҫӗнӗ ҫул умӗн Костя яра куна пӑшӑрханса ҫӳрерӗ, Лобзике шавах вӗрентесшӗн пулчӗ.

Целый день накануне Нового года Костя волновался и все пытался дрессировать Лобзика.

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Наум Любимов. Носов Н.Н. Витя Малеев шкулта тата килте: повесть; Н.Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 202 с.

Урампа пынӑ чух Шишкин чылайччен чӗнмесӗр утрӗ, шавах темӗн ҫинчен шутларӗ, унтан ҫапла каларӗ:

Шишкин по дороге долго молчал, все думал о чем-то, потом сказал:

Вунҫиччӗмӗш сыпӑк // Наум Любимов. Носов Н.Н. Витя Малеев шкулта тата килте: повесть; Н.Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 202 с.

Шавах малалла пӑхса пынӑ ҫӗртенех вӑл ытти боецсем те ячейкӑсенчен, вӗсене унтан темӗн тӗртсе кӑларнӑ пек, сике-сике тухнине, вӗсен пурин те сӑн-пичӗсем шурса кайнине тата тимлӗ пулнине куҫ хӳрипе курма ӗлкӗрет.

Он, глядя все время вперед, успевал как-то краем глаза видеть, как и другие бойцы вылетали из ячеек, будто их оттуда что-то выталкивало, и у всех были бледные сосредоточенные лица.

XXI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Чернышӑн хӑвӑртрах чӑн-чӑн вӑрҫа курас килет, анчах вӑл ниепле те ӑна хӑваласа ҫитеймест, — вӑрҫӑ, пушхирти мираж пек, шавах малалла кайса пырать, ун хыҫне халӑх лӑках тулнӑ ҫулсем кӑна тӑрса юлаҫҫӗ; халӑхӗ вара, сӑрӑ тӗслӗ пулса кайнӑскер, вӗҫӗ-хӗррисӗр юхать те юхать, ку юхӑм нихҫан та пӗтессӗн туйӑнмасть.

Чернышу хотелось поскорее увидеть настоящую войну, однако он до сих пор нигде ее не находил; она убегала вперед, как мираж в пустыне, оставляя за собою только дороги, забитые народом, который плыл и плыл без конца, серый от пыли, и, казалось, этот людской поток не кончится никогда.

III // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Вӗсене шавах пурнӑҫ анлӑшӗ ҫитмест вӗт-ха!

Ведь им все не хватает жизненного пространства!

II // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Сержантӑн боксла кастарнӑ хӗрлӗ ҫӳҫлӗ пуҫӗ шавах малалла туртӑнать, аллисене вӑл, курӑк ӑшӗнчи путенене кӗтмен ҫӗртен ярса тытас тесе йӑпшӑнса пынӑ чухнехи пек, чавса тӗлӗнчен хуҫлатнӑ.

Рыжая, подстриженная под бокс, голова сержанта все время вытягивалась вперед, а руки были согнуты в локтях так, словно он подкрадывался, чтобы внезапно накрыть перепела в траве.

I // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Дина ӑна, пӗчӗк аллисемпе кӗпинчен тытса, пӗтӗм вӑйӗпе туртнӑ, хӑй шавах кулнӑ.

Дина его тянет ручонками за рубаху, изо всех сил, сама смеется.

6 // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех