Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

чуптуса (тĕпĕ: чупту) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Анчах Олеся пуҫӗ ҫине хӗрлӗ кашемир тутӑр уртса янӑччӗ ӗнтӗ, вӑл сасартӑк кукамӑш патне чупса пычӗ те ыталарӗ, сасӑпах чуптуса илчӗ.

Но Олеся уже накинула на голову красный кашемировый платок и вдруг, подбежав к бабушке, обняла ее и звонко поцеловала.

V сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 3–84 с.

Вӑл Алешӑна хӑй ҫумнерех туртрӗ те ӑна ҫамкинчен чуптуса илчӗ.

Притянув к себе Алешу, отец поцеловал его в лоб.

Иккӗмӗш пай // Галина Матвеева. Яновская, Жозефина Исаковна. Карап ӑсти: повесть; вырӑсларан Г. Матвеева куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2012. — 205 с.

— Хуравлас вырӑнне Федор йӑл кулса илчӗ те ӑна питӗнчен чуптуса илчӗ.

Вместо ответа, Федор улыбнулся и поцеловал Женю в щеку.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Галина Матвеева. Килти архив

Вӑл, кухньӑна чупса кӗрсе, Дуня урисене чуптуса, унран каҫару ыйтма хатӗр.

Он был готов бежать в кухню и целовать Дуне ноги, умоляя о прощении.

XXXV. Таса парӑм // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Алла лекнӗ чухне, таркӑна лайӑх ҫаптарса илчӗ, вара унӑн макӑрса вараланнӑ пит-куҫне чуптуса пӗтерчӗ.

Потом под горячую руку хорошенько отшлепала беглеца, потом обцеловала всю его зареванную мордочку.

XXV «Мана вӑрларӗҫ» // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Унӑн хӗрелсе кайнӑ питҫӑмартине аппӑшӗ ачашшӑн чуптуса илчӗ.

Тетя нежно поцеловала его в горячую пунцовую щечку.

X. Килте // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Ҫакӑнта арҫын ачапа хӗрача ӑнсӑртран пӗр-пӗрне чуптуса илчӗҫ.

Тут-то мальчик и девочка, совершенно неожиданно для самих себя, и поцеловались.

I. Уйӑрӑлни // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Кам вара малтан хӑлха илтми пуличчен кӑшкӑрса, унтан ҫапла вырӑнсӑр, таҫта хӑлха патӗнчен чуптуса илтӗр-ха?

Кто же другой мог так оглушительно заорать и наброситься на меня и неловко поцеловать куда-то в ухо?

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Темшӗн вӑл мана, сухалӗпе сӗртӗнсе, чуптуса илчӗ; унтан эпӗ чей лартма чупрӑм.

Он зачем-то поцеловал меня, приложился бородкой, и я побежала ставить чай.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вӑл ман ҫине пӑхрӗ те чуптуса илчӗ, унтан вӑрттӑн ҫеҫ хӗрес хыврӗ.

Она глядела на меня и целовала, потом украдкой перекрестила.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Симочка, эсир чӑнах та героиня, — терӗ Анастасия Илларионовна, мана ҫамкаран чуптуса.

— Деточка, вы действительно героиня, — проговорила Анастасия Илларионовна и поцеловала меня в лоб.

11 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Вӑл мана чуптуса илчӗ, унтан ваннӑйне чупрӗ, трусик вӗҫҫӗнех гимнастика тума тытӑнчӗ.

Он поцеловал меня, потом побежал в ванну, выскочил в одних трусиках и стал делать зарядку.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вӑл хӑйӗн купӑсӗпе эп мӗн шухӑшланине каламастчӗ, Саня ман упӑшка та эпӗ унӑн арӑмӗ иккенне пӗлтерекен тӗлӗнмелле телейӗм ҫинчен шӑратмастчӗ вӑл, урӑххи ҫинченччӗ унӑн кӗвви, — тахҫан хамӑрӑн ача чухне пулнӑ ҫамрӑкла курнӑҫусем ҫинчен калатчӗ, калӑн ҫав, вӑл пире тӑваттӑмӗш шкулти балра курнӑ тесе, Саня мана ҫавӑнта пӗрремӗш хут чуптуса илчӗ…

Он играл совсем не то, о чём я думала: не это странное счастливое чувство, что Саня — мой муж, а я — его жена, — он играл наши прежние, молодые встречи, как будто видел нас на балу в четвёртой школе, когда Саня поцеловал меня в первый раз…

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эпӗ унӑн ҫирӗп те сарлака, савнӑ аллине тытрӑм та чуптуса илтӗм, вӑл ман алла чуптурӗ.

Я взяла его руку, твёрдую, широкую, милую, и поцеловала, а он поцеловал мою.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ҫавӑнтах ӑна чуптуса илтӗм; эпир ӗнтӗ Арктика институчӗн картишне пырса кӗнӗччӗ: — Пурте ӑнӑҫлӑ пултӑр, — терӗм эпӗ.

Я быстро поцеловала его, хотя мы стояли уже во дворе, перед самым зданием Арктического института, и сказала: — Ни пуха ни пера.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вӑл мана чуптуса илчӗ те эпир каллех телефонпа Петьӑна чӗнтерме тытӑнтӑмӑр.

Он поцеловал меня, и мы снова стали звонить Пете.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вӑл сӗтел ҫинчен анчӗ те, мана чуптуса илнӗ хыҫҫӑн йӗрсе ячӗ.

Он слез со стола, поцеловал меня и заплакал.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Анчах эпӗ икӗ татӑк ҫирӗм те, кукӑлӗ пит тутлӑ тесе кукамая чуптуса илтӗм.

Но я съела два куска, потом поцеловала бабушку и сказала только, что очень вкусно.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Катя ӑна хирӗҫ нимӗн те шарламарӗ, уйрӑлнӑ чух ҫеҫ, тарӑн шухӑша кайса, ӑна чуптуса илчӗ.

Но Катя ничего не ответила, только молча, задумчиво поцеловала ее на прощанье.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Хӑваласа кӑлартӑрах, Иван Павлыч, — терӗм те ӑна ҫавӑнтах чуптуса илтӗм.

— Пусть выгонит, Иван Павлыч! — сказал я и вдруг поцеловал его.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех