Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ӳпкелешме (тĕпĕ: ӳпкелеш) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Никитӑн хӑйӗн пурнӑҫӗ пирки ӳпкелешме сӑлтавсем пуррине Петр ӑнланнӑ, вӑл унччен малтан та, ун патне пырсан ҫавӑн пек ӳпкелешессе кӗтнӗ.

Пётр понимал, что у Никиты есть причины жаловаться на его судьбу, он и раньше, посещая его, ожидал этих жалоб.

II сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

— Ҫитӗ! — ҫилленсех калаҫӑва хутшӑнчӗ Петр, вара макӑрса ярасса ҫитнӗ Наталья ӳпкелешме тытӑнчӗ:

— Довольно! — строго вмешался Пётр, а она, готовая заплакать, жаловалась:

II сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Вӑл темле шӑхӑрса ӳсӗрсе илчӗ те шӑп пулчӗ Петр кӑмӑлӗ темшӗн ҫемҫелчӗ, вӑл каллех шӑппӑн та ачашшӑн ӳпкелешме тытӑнчӗ, юлашкинчен вара: — Наталья пирки сана, паллах, шуйттан пӑтраштарнӑ… — терӗ.

Кашлянув со свистом, он замолчал, чем-то умилённый, Пётр снова начал тихо и ласково упрекать и наконец сказал: — А насчёт Натальи, это, конечно, чёрт тебя смутил…

I сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Мана тӗл пулсан — «Муся» ӳпкелешме пуҫларӗ:

При встречах со мной «Муся» волновалась и жаловалась:

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Тани Юн, Иоаким Максимов-Кошкинский. Козлов, Иван Андреевич. Крымра вӑрттӑн ӗҫлени / [Тани Юн, И. Максимов-Кошкинский куҫ.]. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1954. — 352 с.

Польӑна та хӑй ҫумӗнчен ярасшӑн пулмарӗ, макӑрма, сывлӑх ҫуккишӗн ӳпкелешме пуҫларӗ, Поля мана, ватӑскере, пӑрахма пултарни ҫинчен нихҫан та шухӑшламан, терӗ.

Старуха плакала, жаловалась на то, что она больная, беспомощная и никогда не думала, что Поля может ее на старости лет бросить.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Тани Юн, Иоаким Максимов-Кошкинский. Козлов, Иван Андреевич. Крымра вӑрттӑн ӗҫлени / [Тани Юн, И. Максимов-Кошкинский куҫ.]. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1954. — 352 с.

Мӗн те пулин ҫитмест пулсанах, ӳпкелешме тытӑнаҫҫӗ.

Как чуть недостаток, лишения, упадок бодрости — и он выявляется.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Никифор Ваҫанкка, Алексей Этмен, Илле Тукташ. Алексеев, М. А. Большевиксем: роман / вырӑсларан Н. Ваҫанкка, А. Этмен, И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгиз, 1936. — 242 с.

Пӗр чарӑнмасӑр вӗрекен хӗвелтухӑҫ ҫилӗ чӑрмантармасан, экипажӑн та, ытти ҫынсен те ӳпкелешме нимле сӑлтав та пулман пулӗччӗ.

Не будь восточных ветров, ни у экипажа, ни у пассажиров не было бы никаких оснований жаловаться.

Иккӗмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Тухтар Палюк ҫуккипе, хӑй килни пушӑлла пулчӗ тесе, куҫкӗретӗнех ӳпкелешме тытӑнчӗ.

Тухтар очень расстроился, что Палюка не было, что приехал зря.

XXV. Ҫӗр варринчи шуйхану // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

— Ҫапла, — терӗ Макҫӑм, куҫӗсене ялкӑштарса, — хӑйӗн шӑпине те, ҫынсене те ӳпкелешме чӑннипех тивӗҫлӗ ҫынна кӑтартӑп сана.

— Вот, ты увидишь человека, — сказал, сверкая глазами, Максим, — который вправе роптать на судьбу и на людей.

VIII // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Анчах ҫул ҫине тухсан, Алюна та ӳпкелешме пӑрахрӗ.

Но когда выбрались на дорогу, то и Алёнка перестала жаловаться.

Инҫетри уйра // Николай Резюков. Воронкова, Любовь. Тантӑшсем шкула каяҫҫӗ; вырӑсларан Н.Резюков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1954. — 48 с.

Ҫулҫӳревҫӗсем хытах ҫыртакан ҫӗр пӑрҫисем пирки ҫеҫ ӳпкелешме пултараҫҫӗ.

И путешественники могли пожаловаться только на докучливых земляных блох, укус которых довольно чувствителен,

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Иван Митта. Жюль Верн. Грант капитан ачисем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 36 с. — 500 с.

Вӗсем пире хӑйсен шухӑшӗсене тӗпӗ-йӗрӗпех каласа пама ирӗк памарӗҫ, тесе ӳпкелешме пултараймаҫҫӗ.

Они не могут пожаловаться, что им не дали высказаться, полностью изложить свои взгляды.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Чӑнах та ӗнтӗ шӑматкунсенче синагога пушӑ ларать тесе ӳпкелешме ҫук, анчах та халӗ кунта пӗртте ӗлӗкхи пек мар, раввин пурӑнӑҫӗ те вӑл ӗмӗтленнӗ пек пулса пымасть.

Правда, жаловаться на пустоту по субботам синагога не может, но это уж не то, что было раньше, и жизнь у раввина совсем не такая, какую бы он хотел.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Сӗтне Кружкӑпа виҫе-виҫе, вӑл ӳпкелешме тытӑнчӗ.

И, отмеривая кружками молоко, начала жаловаться:

Тимурпа унӑн команди // Матвей Сакмаров. Гайдар, Аркадий Петрович. Тимурпа унӑн команди: повесть; вырӑсларан М.А.Сакмаров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1967. — 102 с.

Пӗр ик кун каялла акӑ мӗн шухӑшласа кӑларчӗ вӑл: сасартӑк мана ҫапла ӳпкелешме тытӑнчӗ — манӑн кӑмӑл унран сивӗнерех пынӑ имӗш, вӑл мана ҫеҫ юратать иккен тата ӗмӗрех мана ҫеҫ юратса пурӑнма шутлать-мӗн…

На днях она что вздумала: начала вдруг уверять меня, что я к ней стал холоднее прежнего и что она одного меня любит и век будет меня одного любить…

VIII // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 84–131 с.

Зинаида сасартӑк шухӑша кайрӗ; княгиня пуҫ ыратать тесе пӗлтерчӗ; Нирмацкий хӑйӗн ревматизмне ӳпкелешме тытӑнчӗ.

На Зинаиду внезапно напало раздумье; княгиня выслала сказать, что у ней голова болит, Нирмацкий стал жаловаться на свои ревматизмы…

XVI // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 3–63 с.

Вӑл ҫынсен чӗрине пӗлекен пулнӑ пулсан, ҫак хӗрӗн пичӗ ҫинче пӗр минут хушшинче хӗр ҫамрӑклах балсене каясшӑн ҫунтарма пуҫланине, апат умӗнхи тата апат хыҫҫӑнхи вӑхӑт вӑраххӑн шуни ҫине ӳпкелешме тытӑннине, вӑл урамра ҫӗнӗ платьепе чупса ҫӳреме юратнине, амӑшӗ унӑн туйӑмлӑхне хӑпартасшӑн пулса кӑтартакан тӗрлӗ искусство енне пӗрре те кӑмӑлӗ туртманнине вуласа илнӗ пулӗччӗ.

Если бы он был знаток человеческой природы, он прочел бы на нем в одну минуту начало ребяческой страсти к балам, начало тоски и жалоб на длинноту времени до обеда и после обеда, желанья побегать в новом платье на гуляньях, тяжелые следы безучастного прилежания к разным искусствам, внушаемого матерью для возвышения души и чувств.

Пӗрремӗш пай // Михаил Рубцов. Николай Гоголь. Повеҫсем; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 96–146 с.

Вара арӑмӗ куҫҫуль кӑларасса, ӳпкелешме тапратасса кӗтрӗ…

И ждал слез, упреков…

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Каярахпа вӑл йӑвашрах ҫынсене систермесӗр хӗстерсе пынӑ, вӗсене хӑйӗн влаҫне туйтарнӑ, анчах, ҫакна ытла чеен хӑтланнипе лешсем ӳпкелешме нимӗнле сӑлтав та тупайман.

Людей послабее он позже незаметно прижимал, давал им почувствовать свою власть, но действовал так, чтобы они не имели никаких поводов жаловаться.

10 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Ӑҫта илсе кӗчӗҫ пире? — ӳпкелешме тытӑннӑ салтаксем.

— Куда нас завели? — зароптали солдаты.

Альп тӑвӗсем // Василий Чураков. Алексеев, Сергей Петрович. Суворов ҫинчен: повесть; вырӑсларан Василий Чураков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашиздат, 1967. — 5-143 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех