Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫыннисенчен (тĕпĕ: ҫынна) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Травкин е унӑн ҫыннисенчен кам та пулсан хӑй мӗн чухлӗ те пулин тӗлӗннине е хӑранине кӑтартакан хускану тунӑ пулсан, тапӑнма е хӳтӗленме хӑтланас-тӑвас пулсан, тен, нимӗҫсем тревога хускатнӑ пулӗччӗҫ, вара ҫак тӗтреллӗ вӑрман уҫланки кӗске те юнлӑ ҫапӑҫу вырӑнӗ пулса тӑнӑ пулӗччӗ.

Если бы Травкин или кто-нибудь из его людей сделали хоть малейшее движение удивления или испуга, хоть малейшую попытку к нападению или защите, немцы, вероятно, подняли бы тревогу, и эта туманная лесная опушка превратилась бы в арену короткой и кровавой схватки.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Эммануил Казакевич. Ҫӑлтӑр: повесть; вырӑсларан И.С. Васильев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 1622 с.

Следователь ҫывӑхри пӗр ял ҫыннисенчен разведчиксем вӗсенне — хӑйсен ирӗкӗпе! — вуникӗ лаша илсе кайса, вуннӑшне ҫеҫ тавӑрса пани ҫинчен калакан жалоба пуррине тӗплӗн каласа панӑ.

Следователь подробно рассказал о жалобе жителей недальнего села на то, что разведчики забрали у них — самовольно! — тринадцать лошадей, из которых вернули только одиннадцать.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Эммануил Казакевич. Ҫӑлтӑр: повесть; вырӑсларан И.С. Васильев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 1622 с.

Колхоза кӗриччен Ерофей Кузьмич ҫур ӗмӗр пурӑнса ирттернӗ, ҫавна пула ӗнтӗ унӑн хӑйӗн килкартипе, крепоҫри пек пурӑнма хӑнӑхнӑ йӑли те хӑйсен ял ҫыннисенчен, уйрӑммӑнах ҫамрӑккисенчен, ҫирӗпрех пулнӑ.

Полжизни прожил Ерофей Кузьмич до вступления в колхоз, поэтому у него крепче, чем у других сельчан, особенно молодых, сохранилась привычка жить за своим забором, как в крепости.

IV // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Халь унӑн ял ҫыннисенчен кама та пулин хӑй патне кӗртсе, унӑн сӑмахӗпе хӑй кӑмӑлне ҫӗклентересси килчӗ.

Ему уже захотелось, чтобы кто-нибудь из сельчан пришел проведать его и ободрить словом.

IV // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Нимӗҫсем йышӑнса илнӗ пӳртсенче мӗн пулса иртнисене Ольховка ҫыннисенчен нихӑшӗ те пӗлмен.

Что делалось в домах, где поселились немцы, никто из ольховцев не знал.

XXII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Чи лайӑх хӗҫпӑшала казаксем ту ҫыннисенчен туянаҫҫӗ, чи лайӑх лашасене те вӗсенченех илеҫҫӗ е вӑрлаҫҫӗ.

Лучшее оружие добывается от горца, лучшие лошади покупаются и крадутся у них же.

IV // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Чеченецсем хушшинче пурӑнса, казаксем вӗсемпе хурӑнташланса пӗтнӗ тата ту ҫыннисенчен вӗсен йӑли-мехелӗсене, пурнӑҫ йӗркисене, хӑтланкаларӑшӗсене ӳкерсе илнӗ, анчах унта та вырӑс чӗлхине тата кивӗ тӗне ӗлӗкхи пекех тап-таса тытса упраса хӑварнӑ.

Живя между чеченцами, казаки перероднились с ними и усвоили себе обычаи, образ жизни и нравы горцев; но удержали и там во всей прежней чистоте русский язык и старую веру.

IV // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Казаксене ту ҫыннисенчен уйӑрса тӑракан Терек пӑтранчӑк та хытӑ юхать, анчах халӗ ӗнтӗ вӑл сарлакарах та лӑпкӑрах курӑнать.

Терек, отделяющий казаков от горцев, течет мутно и быстро, но уже широко и спокойно.

IV // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Утрав ҫинчи пурнӑҫӑн юлашки ҫулӗчченех эпӗ ҫав арканнӑ карап ҫыннисенчен кам та пулин хӑтӑлнине пӗлеймерӗм.

До последнего года моего пребывания на острове я так и не узнал, спасся ли кто-нибудь с погибшего корабля.

Ҫирӗммӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Клисурӑ ҫыннисенчен иккӗшне персе амантнӑ.

Оба клисурца были ранены.

XII. Пӗр пӑлханман хула историйӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫак вырӑнта халь Юрдан ҫыннисенчен урӑх никам та курӑнсах каймасть.

Редко кто показывался теперь в этих местах.

VIII. Ҫаран // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӑл та ҫунса кайнӑ пулсан, мӗнле усӑ пултӑр? — терӗ Клисурӑ ҫыннисенчен пӗри.

Что проку, если бы она тоже сгорела? — сказал один клисурец.

III. Ҫурҫӗрелле! // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Ытла чее пулчӗ Бяла Черква халӑхӗ! — терӗ Клисурӑ ҫыннисенчен пӗри.

— Хитрые сукины сыны эти бяло-черковцы! — проговорил один из клисурцев.

III. Ҫурҫӗрелле! // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Апла ҫав йӗксӗксем пулчӗҫ-и-ха ҫырма леш енче хамӑр курнисем? — ыйтрӗ Клисурӑ ҫыннисенчен пӗри.

— Так, значит, это и были те мерзавцы, которых мы видели вон там, на той стороне? — сказал один клисурец.

III. Ҫурҫӗрелле! // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Клисурӑ пӗтрӗ-ҫке, — салхуллӑн каласа хучӗ Клисурӑ ҫыннисенчен пӗри.

— Но Клисура погибла, — мрачно отозвался один из клисурцев.

III. Ҫурҫӗрелле! // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Тикана персе пӑрахакан Клисурӑ ҫыннисенчен кулкалама тытӑнчӗҫ.

Посыпались насмешки по адресу четверых клисурцев, приговоренных к тому, чтобы расстрелять цыгана.

XXXIV. Ирхине // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Сирӗн хула ҫыннисенчен, — сӑмахсене малалла тӑсрӗ вӑл, — шалт тӗлӗнсе кайӑн ҫав… темле мӗлкесем пек палӑрми ҫӳреҫҫӗ, вӗсене тытма та ҫук, ыйтса пӗлме те ҫук…

— Ваши горожане, — продолжал он, — уж больно чудные… прямо как тени какие-то, — ни поймать их, ни расспросить…

XXVIII. Вериговӑра // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Унӑн хӑйӗн тӑван хулине, инҫетри Видина, Бяла Черква ҫыннисенчен Марко Ивановран урӑх никам та кайса ҫӳремест, тесе пӗлтерчӗ; ҫавӑнсӑр пуҫне тата Видинра халь Кралич пирки тахҫанах ҫынсем манма пултарнӑ.

Он уверил их, что в его родном городе, далеком Видине, не бывает почти никто из бяло-черковцев, кроме Марко Иванова.

XII. Бойчо Огнянов // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Кунта ӗҫ сирӗн вӑрттӑнлӑхӑрсем уҫӑлнинче мар: вӑрттӑнлӑхсем, мӗнле пулсан та, хаклӑ япаласем, вӗсене пытарма, упраса тӑма манса каймастӑн; ҫитменнине тата вӗсем кашнийӗннех ҫук, нумайӑшӗсен хӑйсен ҫывӑх ҫыннисенчен ним пытармалли те пулмасть.

Дело не в том, что этим нарушаются наши тайны: тайны — более или менее крупные драгоценности, их не забываешь прятать, стеречь; да и не у всякого есть они, многим и ровно нечего прятать от близких.

I // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Эпир, Жюли, йӑхсене пӗрлештернипе пулнӑ, финнсем пек шурӑ ҫӳҫлисенчен пуҫласа («Ҫапла, ҫапла, финнсем», терӗ француженка хӑй ӑшӗнче) хурисем патне ҫитиччен, Итали ҫыннисенчен чылай хурараххисем патне ҫитиччен, — кусем вӗсем тутарсем, монголсем («Ҫапла, монголсем, пӗлетӗп», шухӑшларӗ француженка хӑй ӑшӗнче), — вӗсен юнӗ пирӗн юнпа нумай хутшӑннӑ!

А мы, Жюли, смесь племен, от беловолосых, как финны («Да, да, финны», — заметила для себя француженка), до черных, гораздо чернее итальянцев, — это татары, монголы («Да, монголы, знаю», — заметила для себя француженка), — они все дали много своей крови в нашу!

II // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех