Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

уҫӑмсӑррӑн сăмах пирĕн базăра пур.
уҫӑмсӑррӑн (тĕпĕ: уҫӑмсӑррӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Хайхискер кӗскен сывласа ҫаврӑнчӗ те аллине уҫӑмсӑррӑн хускатать; аллинче пӑшал силленет.

 Коротко вздохнул и сделал рукой неопределенный жест; в руке качалось ружье.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 345–359 с.

Батль асӗнче чӑнлӑх уҫӑмсӑррӑн картлатса хускалчӗ.

Истина смутно зашевелилась в уме Батля.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 321–325 с.

Паллах, уҫӑмсӑррӑн, анчах ҫирӗп шухӑшларӑм: питӗрӗнчӗк арчасене юратнипе тата хӑнӑхнӑ йӑлапа.

Подумал неопределенно, конечно, но крепко: по привычке и любви к запертым сундукам.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Ҫак самантра уҫӑмсӑррӑн кӑшкӑра-кӑшкӑра хӗрарӑм кӗрсе тӑчӗ.

В этот момент, глухо вскрикнув, вошла женщина.

V. «Эпир ку». Арӑсланпа шакалсем. Арӑслансем мӗнрен хӑраҫҫӗ. Вӗҫӗ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 66–73 с.

Юлашки сӑмахне вӑл ҫур сасӑпа ҫеҫ кӑларчӗ — ӑна уҫӑмсӑррӑн илтрӗҫ, уҫӑмсӑрах ӑнланчӗҫ.

Последние слова он проговорил вполголоса — смутно их слышали, смутно и поняли.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

— Ку эсир, — терӗ вӑл уҫӑмсӑррӑн.

— Это вы, — глухо сказал он.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Тул ҫутӑлчӗ, уҫӑмсӑррӑн ҫӗр курӑнать.

На рассвете показалась земля.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор ҫӑварне утиялпа хупларӗ те каллех кулӑпа йӑлкӑшрӗ, тутлӑн карӑнчӗ; ҫак самантра аякри пӳлӗмре сехет хӑвӑрттӑн, уҫӑмсӑррӑн ултӑ хут ҫапни илтӗнчӗ.

Гнор засмеялся, укутав рот одеялом, потянулся и услышал, как в дальней комнате повторился шесть раз глухой быстрый звон.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Чӗри таппи тертлӗн те уҫӑмсӑррӑн кӗскелсех пырать.

Все глуше, все тягостнее сокращалось сердце.

Пьерпа Суринэ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 276–284 с.

Уҫӑмсӑррӑн хӑрӑлтатса вӗрни илтӗнет.

Послышался хриплый глухой лай.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

— Пӗлесшӗн ҫуннисӗр ҫеҫ мар, кӑнттамлӑхсӑр та калаҫма пулать, — терӗ Гелли уҫӑмсӑррӑн; вӑл кӑмӑлне хытарса куҫҫульне тухасран чарчӗ те каялла каймашкӑн ҫаврӑнчӗ.

— Ни любопытство, ни грубость не обязательны, — глухо сказала Гелли, гордо удерживая слезы и поворачиваясь уйти.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Пирӗн пуҫ тӑрринче кӑнтӑрла та, ҫӗрле те темӗскер уҫӑмсӑррӑн кӑлтӑртатать; ҫур сӑмахпа калаҫакансене таҫти аякри сирпӗнӳ евӗрлӗскер татать, ҫавӑн пек самантсенче сывлӑш хевтесӗр те хурлӑхлӑ, шавлӑ, тилӗрӳпе тата ыратуллӑ йынӑшупа, ҫухӑрашупа тулса ларать.

Глухой рокочущий гул днем и ночью раздавался над нашими головами; нечто подобное отдаленным взрывам обрывало беседующих на полуслове, и стоны и вопли, то тихие и жалобные, то громкие, полные гнева и боли, наполняли воздух.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 211–227 с.

Вӑл вӗсене ҫатӑрласа тытрӗ те — ҫулҫӑсен шавӗ шыв ҫийӗн уҫӑмсӑррӑн чупса иртрӗ.

Он ухватился за них, и шум листьев глухо пробежал над водой.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Блемер тӑнлавӗнче юн тымарӗсем тулса хутланчӗҫ, сылтӑм алли уҫӑмсӑррӑн хускала-хускала кӗпин ҫухавине хыпашлать, куҫӗсем вара аптӑранипе чарӑлсах кайрӗҫ, хурав тупаймасӑр мӑчлатаҫҫӗ.

Он видел, как вздулись жилы на висках Блемера, как правая рука его, сделав неопределенное движение, затеребила воротник блузы, а глаза, ставшие растерянными и круглыми, блуждали, не находя ответа.

III. Блемер Тарта тупать // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 91–116 с.

Унтан майӗпен, хӑйне ют куҫсем пӑхнине уҫӑмсӑррӑн туйнӑран, хашлатса сывларӗ те — шухӑшламасӑрах тавраналла пӑхса ҫаврӑнчӗ.

Потом медленно, смутно почувствовав на лице чужой взгляд, вздохнул и бессознательно осмотрелся.

II. Вӑрман мӗн калать // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 91–116 с.

Боцман уҫӑмсӑррӑн ӳсӗрчӗ:

Боцман глухо откашлялся и сказал:

I. Пӗри ҫук // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 91–116 с.

Матрос уҫӑмсӑррӑн хӑмлатрӗ.

Матрос неопределенно хмыкнул.

III. Шурӑмпуҫ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

— Ҫапла, пӗтертӗм пуль темелле, — уҫӑмсӑррӑн хуравларӗ Емельянов.

— Да, вроде так, — ответил Емельянов неопределенно.

18 // Аркадий Малов. Казакевич Э.Г. Кӑвак тетрадь: повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 158 с.

Сукмаксем тӑрӑх шӑппӑн утрӗ, нимӗнле сасӑ тумасӑр туратсене сиркелесе иртрӗ, хӑрӑк йывӑҫсен армак-чармак кӳлеписем ҫинелле тӗсесе пӑхрӗ, вӑрман уҫӑмсӑррӑн кашланине, чӑтлӑхра вӑрӑмтунасем нӑйӑлтатса сӗрленине тӑнларӗ.

Он тихо ступал по тропинкам, бесшумно раздвигал ветки деревьев, вглядывался в причудливые очертания сухостоя, замирал, прислушиваясь к неясным звукам леса и звону комарья в зарослях.

7 // Аркадий Малов. Казакевич Э.Г. Кӑвак тетрадь: повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 158 с.

Тепӗр самант иртет-и те, каллех юлашки кунсенчи канӑҫсӑр шухӑшсемпе хумханусем (Надежда Константиновнӑшӑн, аппӑшӗпе йӑмӑкӗшӗн, партири юлташӗсемшӗн уҫӑмсӑррӑн пӑлханни, вӗсене, хӑй партийӗн ҫыннисене — хавас кӑмӑллисемпе аскетлӑраххисене, хӗрӳллисемпе сивлекрех чунлисене, пӗрлехи ӗҫе юлашки сывлӑш тухиччен парӑннисене — виҫеллӗн, анчах пурпӗрех ҫав тери ачашшӑн юратни) юн ҫаврӑнӑшӗпе чӗрене пырса ҫапӗҫ; каллех акӑ, халех, хӑйӗн асӗнче тепӗр хут мӗлтлетсе иртме пуҫлакан сӑн-питсен — рабочисен, матроссен, салтаксен пурнӑҫӗпе чунӗшӗн ответлӑ пулнине туйни ӑна бритвӑпа каснӑ пек ҫивӗччӗн амантса кайӗ.

Еще мгновение — и снова с неотвратимостью кровообращения прихлынут к сердцу переживания и тревоги последних дней, глухое беспокойство за Надежду Константиновну, сестер, партийных товарищей, сдержанная, но тем более сильная нежность к ним — людям его партии, жизнерадостным и аскетическим, пылким и суровым, преданным общему делу до последнего дыхания; снова ранит его острое как бритва чувство ответственности за жизнь и душу рабочих, матросов, солдат, чьи лица сейчас опять замелькают перед его умственным взором.

1 // Аркадий Малов. Казакевич Э.Г. Кӑвак тетрадь: повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 158 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех