Шырав

Шырав ĕçĕ:

уласа (тĕпĕ: ула) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Вӑл тарӑхса уласа йӗчӗ.
Она плакала навзрыд.

VIII. Ҫаран // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫак тимӗр пек ҫирӗп те хӑюллӑ ҫын хӑй ас тӑвасса пӗрремӗш хут сасӑпа уласа йӗрсе ячӗ.
Впервые в жизни этот железный человек плакал навзрыд.

III. Ҫурҫӗрелле! // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫӗрелле ӳпне выртрӗ вӑл, ӑшӗ ытла тӑкӑлса ҫитнипе чӑтаймасӑр тинех хӗрарӑм пек уласа йӗрсе ячӗ.
Он припал лицом к земле и разрыдался, как женщина.

Ту ҫилӗ таҫта аякран йынӑшнӑ пек илтӗнсе те выртакан пӑлхавҫӑсен пуҫӗ ҫийӗн уласа иртет.
Подобный далекому стопу, горный ветер завывал протяжно и уныло над головами лежавших в окопах повстанцев.

ХХХIII. Каҫ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Пӳртри ҫынсем уласа йӗчӗҫ, Рада хӑй вара кӑштах ӑнран кайса ӳкетчӗ пуль, ӑна ярса тытрӗҫ те, ал вӗҫҫӗн ҫавӑтса, урамалла ертсе тухрӗҫ.
Все окружающие громко зарыдали, а сама Рада едва не лишилась чувств; ее подхватили под руки и вывели на улицу…

XXIV. Аслати умӗнхи тӑвӑл // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӗсем чарӑнчӗҫ те уласа ячӗҫ.
Они остановились и завыли, вытянув острые морды.

ХХХIII. Ҫӗнтерекенсем ҫӗннисене хӑналаҫҫӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӑрахчен шӑппӑн пычӗҫ вӗсем, анчах сасартӑк хыҫалтан тем уласа вӗрни илтӗнсе кайрӗ.
Долго шли они молча, но вдруг сзади послышался лай.

Графиня пӗтӗм сассипе уласа ячӗ, залри халӑх тата ытларах кулма тытӑнчӗ.
Графиня заревела во весь голос, и зал отозвался на это раскатистым хохотом.

XVII. Спектакль // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Йытӑ вӗсен енне пӑхса е вӗрет, е йынӑшса уласа ярать.
Гончая то лаяла, то выла, повернув морду в их сторону.

XVI. Ҫӑва калаҫать // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Огнянов ҫав йытта лайӑх ас тӑвать, йытӑ арман тавра чупса ҫаврӑнчӗ, алӑка чӗрмелерӗ, тӗм патӗнче ҫӗр чава-чава хӑтланчӗ, хӑй ҫаплах уласа йынӑшать.
Гончая — Огнянов хорошо ее помнил — бегала вокруг мельницы, царапала когтями порог, рыла лапами землю у кустов и скулила.

Йытӑ арман патне чупса ҫитрӗ те чарӑнчӗ, алӑкне шӑршларӗ, вӑрӑммӑн уласа курӑк ҫинче ҫаврӑнса ҫӳреме тытӑнчӗ.
Гончая добежала до мельницы, остановилась, обнюхала дверь и стала кружить по траве, жалобно воя.

Кӑкӑрне тем хӗссе-хӗссе илчӗ, кӑшкӑрса уласа ярӗччӗ те, ҫапах хӑйне аран-аран тыткалама пултарчӗ.
Что-то сдавило ей грудь; хотелось громко заплакать, и она с трудом удерживалась от слез.

XI. Рада пӑшӑрханӑвӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӗсен хушшинче ҫемҫе кӑмӑллисемпе хытӑ кӑмӑллисем те, кичеммисемпе савӑнӑҫлисем те, вӗтеленчӗккисемпе мӑраннисем те, нӑйкӑшшисемпе (пӗри хаяр сӑн-сӑпатлӑ, кулӑшла та сӗмсӗрскер; тепри ытла та кӑнттам пит-куҫлӑ, чӗмсӗр, нимӗнпе те интересленменскер; вӗсем иккӗшӗ те ман умра темиҫе хутчен те ытлашши кӑшкӑрса-ҫухӑрашса йӗрекен хӗрарӑмсем пек уласа йӗчӗҫ, хӑйсен ӗҫне пула мар, калаҫса ларнӑ ҫӗртех, тӗрлӗ ӑпӑр-тапӑр ӗҫ тунӑ хушӑрах; пӗччен чухне вӗсем час-часах йӗнӗ пулас, эп ӑна шансах тӑратӑп) кирек мӗн пулсан та, хӑйсене лӑпкӑ тытаканнисем те пулнӑ.
Между ними были люди мягкие и люди суровые, люди мрачные и люди веселые, люди хлопотливые и люди флегматические, люди слезливые (один с суровым лицом, насмешливый до наглости; другой с деревянным лицом, молчаливый и равнодушный ко всему; оба они при мне рыдали, несколько раз, как истерические женщины, и не от своих дел, а среди разговоров о разной разности; наедине, я уверен, плакали часто) и люди, ни от чего не перестававшие быть спокойными.

XXIX // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Унччен те пулмарӗ, таҫтан хаяматран карчӑк сиксе тухрӗ, аманнӑ кайӑка тытрӗ те уласа макӑрса ячӗ, хӑй патнелле ҫывхаракан юланутҫа хирӗҫ чупрӗ.
Он уже подъезжал, как вдруг, откуда ни возьмись, перед самой конской мордой — старуха; держа в руках подстреленного голубя, она пронзительно кричала:

II // Николай Григорьев. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 90–106 стр.

Халӗ ӗнтӗ Вера Павловна уласа йӗмест, анчах пӗр хускалмасӑр, аран-аран сывласа ларать.
Она уже не рыдала, но сидела неподвижно, едва дыша.

II. Ухмахла ӗҫе пӗрремӗш хут йӗрлени // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Анчах халӗ ун куҫӗсем ҫырури нумай мар йӗркесем ҫине чылайччен, пӗр сиккеленмесӗр пӑхса тӑчӗҫ, ҫак ҫутӑ куҫсем тӗксӗмленнӗҫем тӗксӗмленсе пычӗҫ, ҫыру лӗнчӗр кайнӑ алӑсенчен ҫӗвӗ ҫӗлемелли сӗтел ҫине ӳкрӗ, вӑл питне аллисемпе хупласа уласа йӗрсе ячӗ.
Но в этот второй раз ее глаза долго, неподвижно смотрели на немногие строки письма, и эти светлые глаза тускнели, тускнели, письмо выпало из ослабевших рук на швейный столик, она закрыла лицо руками, зарыдала.

Ну, вара эпӗ чӑмса тухрӑм та тискеррӗн уласа йӗрсе ятӑм.
Ну, тут я, натурально, вынырнул и реванул дурным голосом.

31-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Таҫта, ҫырма леш енче, йытӑ хыттӑн уласа вӗрет, хӑйӑ ҫути мӗлтлетет.
Где-то за речкой голосисто подвывала собака, желтел огонек.

1-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Ҫакӑ хайрӑлса тухакан сасӑ, сывлӑша, чуна ҫӳҫентерсе яраканскер, тата тимӗр хӗлӗхӗсем уласа янӑрашни, Ылтӑн хӑвачӗ пусмӑрланипе пурнӑҫ хурланса ахлатни, Сарӑ Шуйттан ахӑлтатса кулса тӑни, — ҫакӑ шӑв-шав ӗнтӗ хулан шӑршлӑ ӳт-тирӗ вараласа пӗтернӗ, лапчӑтса хунӑ ҫӗр ҫинчен ҫынна таҫта аякка хӑвалать.
Этот напряженный звук, сотрясающий воздух и душу, немолчный вой железных струн, тоскливый вопль сил жизни, угнетаемых силою Золота, холодный, насмешливый свист Желтого Дьявола,— этот шум гонит прочь от земли, раздавленной и загрязненной вонючим телом города.

Кичемлӗх патшалӑхӗ // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 671–683 стр.

Ман пата ватӑ йытӑ пычӗ (ӑна вӗри шывпа пӗҫертсе янӑ пулас, унӑн ҫурӑмӗ ҫинчи тирӗ кукшаланса юлнӑ), вӑл, ман урана шӑршласа, хуллен, выҫҫӑн уласа илчӗ; эпӗ ӑна ирӗксӗрех хӗрхентӗм.
Подошла ко мне старая собака, с плешью на спине, видимо, ошпаренная кипятком, понюхала ногу мою и тихонько, голодно провыла, наполнив сердце мое ненужной жалостью к ней.

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика