Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Анӑҫран тухӑҫалла тӑсӑлакан сарлака тӗп урамра, автовокзал ҫывӑхӗнче, виҫӗ ҫамрӑк хурӑн кӗрнеклӗн саркаланса лараҫҫӗ, сарӑ тенкӗллӗ шӳлкемепе хӗрес ҫакки ҫакса туя кайма хатӗрленнӗ чӑваш хӗрарӑмӗсем пек туйӑнаканскерсем, илемлӗ, илӗртӳллӗ вӗсем, анчах Моляков, автобус ҫинчен ансан ҫав виҫӗ хурӑн ҫине мар, урам леш енчи кивӗрех икӗ хутлӑ йывӑҫ ҫурт умӗнчи ватӑ йӑмра ҫине куҫ ывӑтрӗ.

Куҫарса пулӑш

Авӑн уйӑхӗнчи тӗлпулу // Николай Мартынов. Мартынов Н.А. Пурнӑҫ урапи: калавсемпе повеҫсем / Б.Б. Чиндыков пухса хатӗрленӗ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2017. — 416 с. — 9-21 с.

Хӗре арҫынсен кӑмӑлне каяс шутпа куҫӗсене вылятнисӗр пуҫне урӑх нимӗн те тума юрамасть, терӗ Катя пӗр калаҫура, ҫакӑн хыҫҫӑн тин куҫсене ҫавнашкал ӑнланмалла мар юриех вылятнисем, ыттисене пачах тӗлӗнтермен пек туйӑнаканскерсем, мӗне пӗлтернине ӑнкарса илме пултартӑм.

Потом только, услыхав в разговоре от нее, что одно позволительное для девицы кокетство — это кокетство глаз, я мог объяснить себе эти странные неестественные гримасы глазами, которые других, кажется, вовсе не удивляли.

IV сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

— Кунта индеецсем килнӗ е, вӗсем пулмасан та, такамсем, шутсӑрах вӗсем пек туйӑнаканскерсем килсе кайнӑ.

— Здесь были индейцы или, во всяком случае, кто-то чертовски на них похожий…

LXV сыпӑк // Феодосия Ишетер. Рид, Томас Майн. Пуҫсӑр юланут: роман / Майн Рид; вырӑсларан Ф. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1949. — 412 с.

Ӑна малтанхи, ҫуркуннехи каҫсем те, тахҫанах иртнӗ пек туйӑнаканскерсем, халь анчах иртнӗ, ҫывӑх каҫсем те аса килчӗҫ…

Вспомнились и те первые вечера, весенние, которые уже кажутся давними, и эти, совсем еще близкие и свежие…

IX // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Хӗвелпе пиҫнӗ хӑмӑр симӗс сӑртлӑхсем, аякран кӗрен тӗслӗ туйӑнаканскерсем, мӗлке пек лӑпкӑ выртаканскерсем, тата тӗтреллӗ анлӑ тӳремлӗхпе ун ҫийӗн ӳпӗннӗ тӳпе, вӑрмансӑр, ҫӳллӗ тусемсӗр ҫеҫенхирте калама ҫук тарӑн та таса курӑнаканскер, — ҫаксем пурте халь ӗнтӗ, йӑлтах-йӑлтах тунсӑхпа тулса-хытса, вӗҫсӗр-хӗрсӗр ӳкерчӗксем евӗр туйӑнчӗҫ…

Загорелые холмы, буро-зеленые, вдали лиловые, со своими покойными, как тень, тонами, равнина с туманной далью и опрокинутое над ними небо, которое в степи, где нет лесов и высоких гор, кажется страшно глубоким и прозрачным, представлялись теперь бесконечными, оцепеневшими от тоски…

I // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Ун вырӑнне ҫурт ҫамки ҫинчи фигурӑсем, ҫӗртен пӑхсан сӗтел лампинчен те пысӑк мар пек туйӑнаканскерсем, кунтан пӑхсан буфет шкафӗнчен те кая мар иккен…

Зато лепные фигуры у карниза на фронтоне нашего дома, всегда казавшиеся мне не больше настольной лампы, на самом деле оказались размером в целый буфет…

9 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950