Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

сартутлӑ (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Сартутлӑ йӗкӗт-диспетчер та ура ҫине сиксе тӑнӑ.

Куҫарса пулӑш

IV // Лаврентий Таллеров. Таллеров Л.В. Сӑпка юрри: повеҫсем, калавсем тата очерксем. Чӑваш кӗнеке издательстви. Шупашкар, 1979 ҫ. — 400 с. — 94–253 с.

Карлӑк леш енчи телефон аппарачӗсем умӗнче — виҫӗ диспетчер: икӗ ҫамрӑк хӗрарӑмпа сартутлӑ йӗкӗт.

Куҫарса пулӑш

IV // Лаврентий Таллеров. Таллеров Л.В. Сӑпка юрри: повеҫсем, калавсем тата очерксем. Чӑваш кӗнеке издательстви. Шупашкар, 1979 ҫ. — 400 с. — 94–253 с.

Пӑч-пӑч сартутлӑ каҫӑр сӑмси тата хыттӑн ҫивӗтлесе лартнӑ кӗске ҫивӗтӗсем ӑна шухӑшсӑр та айван ача-пӑча сӑнлӑ кӑтартаҫҫӗ.

Куҫарса пулӑш

Каҫхи сасӑсем // Василий Игнатьев. Игнатьев В.Г. Шӑпчӑк катинче: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959. — 188 с. — 132–137 с.

Меннерс, сартутлӑ, кичем сӑнлӑ тӑсланкӑ йӗкӗт, стойка хыҫӗнче савӑт-сапине шӑла-шӑла типӗтет.

Меннерс, длинный молодой парень, с веснушчатым скучным лицом перетирал за стойкой посуду.

III. Шурӑмпуҫ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Смолин сахал улшӑннӑ, ҫавӑн пекех тикӗс кастарнӑ хӗрлӗ ҫӳҫлӗ, ҫавӑн пекех сартутлӑ пулнӑ, кӑпӑш мӑйӑхӗсем кӑна унӑн чылай вӑрӑмланнӑ, тата куҫӗсем пысӑкланнӑ пек курӑннӑ.

Он мало изменился — такой же рыжий, гладко остриженный, весь в веснушках; только усы выросли у него длинные и пышные да глаза стали как будто больше.

XI // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ӑна вӑл гимназире чухне куркаланӑ, ун чухне Смолин сартутлӑ ача, каҫӑр сӑмсаллӑскер, тап-тасаскер, тирпейлӗскер, кичемскер пулнӑ.

Она встречала его еще гимназистом, он тогда был весь в веснушках, курносый, чистенький, степенный и скучный.

X // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ылтӑн рамӑри Устя, каҫӑр сӑмсаллӑ, пӑч-пӑч сартутлӑ хӗр ача, ман ҫине салхуллӑн, анчах уҫҫӑн тинкерсе пӑхать.

А со стены из золотой рамы смотрела на меня Устя, безбровая девочка с печальным, но открытым взглядом и золотистыми веснушками на упрямо вздернутом носу.

11 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Ан тив, аташчӑр, «сартутлӑ» тетчӗр, ан кӳрен — сана хӗвел юратать, хӗвел паллисем вӑл сан сӑмсу ҫинче.

А что, говорят, веснушками-то это закапано, это ничего: значит, солнышко тебя любит и отметинки наставило.

1 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Страницăсем:
  • 1

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех