Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

салху сăмах пирĕн базăра пур.
салху (тĕпĕ: салху) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Салху кӑра ҫил пек кас-кассӑн Ҫитсе ытла та ахӑрсан, Иккӗленни чуна кассассӑн, Ӑшра ыр шанчӑк ҫухалсан — Имшерленет ҫын, тутӑхать, Пач сӳннӗ куҫӗпе пӑхать.

Куҫарса пулӑш

I // Маркиан Удалов. «Тӑван Атӑл». — 2007. — 3№. — 95–117 с.; 4№. — 52–75 с.; 5№. — 40–72 с.

— Килтен хӑпас килмерӗ ӗнтӗ санӑн, Гариф, курса кайма шутламарӑн, — сӑмах хушрӗ Кабир салху ларакан Гарифа.

Куҫарса пулӑш

XIX // Куҫма Турхан. Куҫма Турхан. Йӑмраллӑ ял. Роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 368 с., илл.

Курчӗ-и вӑл хӑйӗн хӗрӗпе кӗрӳшне Сӑрьелӗнче, мӗнле хӑна турӗ ӑна Сарыев мӑрса — Тукай кун пирки пӗр сӑмах та шарламарӗ, анчах вӑл хӗрӗ патӗнчен пит салху таврӑнчӗ.

Куҫарса пулӑш

13. Сӑр вӑрманӗнче // Куҫма Турхан. Турхан К.С. Сӗве Атӑла юхса кӗрет: истори романӗ. Пӗрремӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1994. — 607 с. — 9–606 с.

Ҫулӑмлӑ кӑвайтран ҫивӗч кӑвар куҫӗсен купи ҫеҫ юлчӗ, вӗсем ҫӗре, хуҫланакан ҫӗҫҫе, эпӗ ларакан йӗнер тӑхине курӑни-курӑнми ҫеҫ ҫутатаҫҫӗ, эпӗ пуҫ ҫийӗнчи курӑнми ҫулҫӑсен салху чӑштӑртатӑвне тӑнлатӑп.

От пламенного костра осталась кучка огненнозорких углей, скупо озарявших землю, складной ножик и бляхи седла, на котором я сидел, прислушиваясь к заунывному шелесту невидимой, над головами, листвы.

V. Бигӑн ту ҫул // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 385–426 с.

Ҫапларах эпир пӗр сехет, иккӗ те, виҫҫӗ те кайрӑмӑр: акӑ салху тавралӑх — ӑмӑр кун тамӑк вестибюлӗ пулма тивӗҫлӗскер — тинех вӗҫленчӗ.

Так ехали мы час, и два, и три, и, наконец, унылая местность, достойная в сумрачный день служить вестибюлем ада, кончилась.

V. Бигӑн ту ҫул // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 385–426 с.

Курӑк палӑрмаллах сайралчӗ, типӗ тӗмсемпе витӗннӗ салху, пӑчӑ пуш хир тӳремлӗхе куҫса пыни уҫӑмлӑнах сисӗнет; сӑрӑ чуллӑ тӗмескесем, тип варсемпе хушӑксем ытларах та ытларах, — вӗсенчен нӳрлӗхпе ҫӗр шӑрши кӗрет; пӗччен йывӑҫсем хуралҫӑ евӗрлӗ; тӗпӗсемпе-аркисемпе ҫӗр-ҫӗр хӑлаҫа тӑсӑла-тӑсӑла тӑвалла улӑхнӑ чухне сӑртсем пире утсене туртса чарма хистеҫҫӗ.

Трава заметно редела, переходя в унылую, душную степную равнину, поросшую высохшим кустарником; все чаще попадались серые каменистые бугры, овраги и трещины; от них пахло сыростью и землей; одинокие деревья имели сторожевой вид; холмы, растягиваясь подножиями в сотни сажен, вынуждали нас при подъеме сдерживать лошадей.

V. Бигӑн ту ҫул // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 385–426 с.

— Калатӑп та вара эсӗ… — хӗрелсе кайса мӑкӑртатрӗ Биг салху сасӑпа.

— Уж ты… скажешь, — краснея, пробормотал Биг унылым голосом.

V. Бигӑн ту ҫул // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 385–426 с.

Каҫхи апат вӑхӑтӗнче вӑл Дегтярев ҫине лӑпкӑн пӑхма пултараймарӗ, лешӗ вара, юри тенӗ пекех, ҫыпҫӑнчӗ те ыйту хыҫҫӑн ыйту парать: «Выляса илтӗн-и?», «Мӗн-ма ҫав тери салху

За ужином он не мог равнодушно видеть физиономию Дегтярева, а тот, как нарочно, неотвязчиво приставал к нему с вопросами: выиграл ли он? отчего он так грустен?

Тавӑру // Аҫтахар Плотников. https://chuvash.org/lib/haylav/7548.html

— Эпӗ? — вӑл хӑйӗн сунарне, тискер кайӑксен чӗтренӗвне, хӑрушлӑхра хӑйне ҫирӗп тытнине, каҫӑн-ҫӗрӗн тӗттӗм вӗҫевне, ирхи шуҫӑмӑн ыйхӑллӑ куҫӗсене, вӑрманӑн салху киленӗҫне аса илчӗ те — хӑпартланса ҫӗкленчӗ.

— Я? — Он вспомнил свои охоты и трепет звериных тел, самообладание в опасности, темный полет ночи, заспанные глаза зари, угрюмую негу леса — и торжествующе выпрямился.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 319–383 с.

Мӑкӑрӑлчӑк, шыҫнӑ пек туталлӑ, салху сӑнӗ арҫынсене хускалмасӑр тӗсет.

Темное лицо с выпуклыми, как бы припухшими губами неподвижно осматривало мужчин.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 319–383 с.

Негрӑн сӑнӗ салху.

Негр имел грустный вид.

XVIII. Ливингстонпа сыв пуллашни // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Халӗ эпӗ ҫак ҫынна лайӑхрах тӗпчерӗм: йӑлтӑркка хура куҫсем, хӗрлемес-кӑтра пуҫ, салху сӑн, — ун ҫинче ҫав тери черчен-хитре, кӑштах чирлӗ йӑл кулӑ ҫиҫет.

Теперь я лучше рассмотрел этого человека, с блестящими, черными глазами, рыжевато-курчавой головой и грустным лицом, на котором появилась редкой красоты тонкая и немного больная улыбка.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Эпӗ аллӑмсене ҫатӑрласа тытнӑ Том ҫине те сикме пуҫларӑм ӗнтӗ, анчах шӑв-шав тӑруках лӑпланчӗ: ҫирӗм икӗ ҫулсенчи ҫын кӗрсе тӑчӗ, — хытанка та чӑсланкӑ, ҫав тери салху тата питӗ лайӑх тумланнӑ.

Уже я лез на охватившего мои руки Тома, как вдруг стихло: вошел человек лет двадцати двух, худой и прямой, очень меланхоличный и прекрасно одетый.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

— Темӗншӗн салху ҫӳрет.

— Что-то скучный ходит.

XIV сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Кӗтмен ҫӗртенех салху Малыгин ман хута кӗрсе ҫапла каларӗ:

Поддержал неожиданно хмурый Малыгин.

XI сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Ҫӗр аван иртсе кайнӑшӑн хавассӑн кулкаласа ҫеҫ утса пыратӑп, манӑн ҫимелли тупас шухӑшсӑр пуҫне урӑх нимӗнле салху шухӑш та пулмарӗ.

Я уже улыбался и радовался тому, что ночь прошла и не было больше никаких пасмурных мыслей, кроме разве одной — где бы достать поесть.

II сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Жильӑн капмар кӗлетки, уйрӑмах вара чылай хушӑ ҫул ҫӳресе калӑпланнӑ вашават утти, хӗвелпе пиҫсе хуралнӑ ӳчӗ, хумханнипе карӑннӑ пит-куҫӗ тата хӑй сисмесӗрех йӑлкӑшса пыни, — ҫак кулӑ ҫав тери тӑкӑска, салхуран та салху ипохондрика та илӗртӳллӗн ҫаврӑнса пӑхтарӗччӗ, — ҫаксене курнӑран ҫул ҫӳревҫе иртен-каян нумай ҫын тӗсеме пикенчӗ.

Крупная фигура Жиля, особенная стремительная походка, выработанная долгими странствованиями, густой кофейный загар, подавляющее напряжение лица, вызванное волнением, и бессознательная улыбка, столь сложная и заразительная, что заставила бы обернуться мрачнейшего ипохондрика, скоро обратили на путешественника внимание многих прохожих.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 337–349 с.

— Атте, эсӗ мӗншӗн кулатӑн? — ыйтрӗ Элли; вӑл пит ҫӑмартисене пӗрӗнтернӗ те Тортона салху пысӑк куҫӗсемпе тӗсет.

— Папа, отчего ты смеешься? — спросила Элли, втянув щеки и рассматривая Тортона унылыми большими глазами.

IV сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Ӑна хирӗҫ арӑмӗ пырать: салху кулӑпа, сӑнран ӳкнӗ, ҫӑмӑлттай та хитре сӑн-питлӗ; Пенкаль уттине хӑвӑртлатрӗ.

Навстречу, грустно улыбаясь осунувшимся, легкомысленным и красивым лицом, шла его жена; Пенкаль прибавил шагу.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 360–374 с.

Роэнк утне хӑвӑртлатма хатӗрленнӗччӗ, анчах ҫаврӑнчӗ, унӑн салху кулли Ганэльте каллех пӗчӗк шанӑҫ ҫуратрӗ.

Роэнк отъехал, но обернулся, и грустная улыбка его снова подала Ганэлю некоторую надежду.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 345–359 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех