Шырав

Шырав ĕçĕ:

савӑнӑҫлӑн сăмах пирĕн базăра пур.

савӑнӑҫлӑн (тĕпĕ: савӑнӑҫлӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Анчах вӑл именмерӗ, вӑтанмарӗ — ӑна савӑнӑҫлӑн та харсӑррӑн ответлерӗ.
Но не смутилась и не застыдилась, а весело, даже с вызовом, ответила на него.

XIX // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Вӑл боецсем варринче тӑрать, ҫӳлелле пӑхса, савӑнӑҫлӑн тем калаҫать.
Она стояла, окруженная бойцами, и о чем-то весело говорила, глядя вверх.

Кашни тумлам ӳкмессеренех пӗтӗм ӳт-пӳ савӑнӑҫлӑн сӑрӑлтатать…
От каждой капли радостная дрожь пробегала по всему телу.

Офицерсем, пӗчӗк ачасем пек ҫивӗчленсе, тӳпенелле савӑнӑҫлӑн пӑхса, аллисене малалла тӑсрӗҫ.
Офицеры, оживившись, как ребята, вытянули ладони перед собой, радостно глядя в небо.

— Ясногорская таврӑнчӗ! — кӑшкӑрчӗ Шовкун савӑнӑҫлӑн.
— Ясногорская вернулась! — крикнул Шовкун, сияя.

XVIII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

— Пӑхӑр-ха, Воронцов, вӑл мӗнле утса пырать, вӑл мӗнле утса пырать! — савӑнӑҫлӑн кӑшкӑрса ячӗ Самиев, ялава йӑтнӑ ҫынна сӑнаса.
— Посмотри, Воронцов, как он идет, как он идет! — следя за знаменосцем, восторженно воскликнул Самиев.

XIII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

«Апла пулсан, вӑл та курать», — савӑнӑҫлӑн шухӑшлать Маковей.
«Значит, и ему видно», — радостно подумал Маковей.

Пӑлханса кайнӑ Маковей сасартӑк кӑмӑлӗ савӑнӑҫлӑн ҫӗкленнипе ҫав колоннӑна уҫӑмлӑнах курчӗ.
Взволнованный Маковей в радостном порыве как бы наяву увидел ее.

Ҫак сӑмаха илтсен, боецсем пуҫӗсене окопран кӑларчӗҫ те вӑрман хӗрринелле савӑнӑҫлӑн пӑхма тытӑнчӗҫ.
Услышав это слово, бойцы выставили головы из окопов, радостно всматриваясь в опушку.

XII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

— Листовкӑсем илтӗмӗр ӗнтӗ, мӗн тумалла? — савӑнӑҫлӑн кӑшкӑрса ячӗ вӑл.
— Листовки уже получены, как быть? — радостно закричал он.

IX // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Юлташӗсем ун ҫине, Измаилӑн хӑйсем умӗнче именекен каччи мар, пӗр-пӗр пысӑк та аслӑ ҫын тӑнӑ евӗр савӑнӑҫлӑн пӑхаҫҫӗ.
Товарищи восторженно смотрели на него, словно сидел перед ними не смущенный измаильский паренек, а кто-то большой и значительный.

VIII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Вара боецсем, чӳречесем патӗнче кӗпӗрленсе, хӑйсене штурмлама тивнӗ ту тӑррисене савӑнӑҫлӑн палласа илеҫҫӗ, вӗсемпе чӗрӗ япаласемпе калаҫнӑ пек калаҫаҫҫӗ.
Тогда бойцы, толпясь у окон, с радостью узнавали вершины, которые им довелось штурмовать, вслух обращались к ним, как к живым существам.

VII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Сагайда хӑйӗн полкӗнчи ҫынсем кашни кил тӗлӗнчех словаксемпе кула-кула тӑрса калаҫни ҫине савӑнӑҫлӑн пӑхать.
Сагайда восторженно смотрел на своих однополчан, которые беседовали и смеялись, толпясь вперемешку со словаками возле каждого двора.

V // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

— Гварди майорӗ юлташ! — ырӑ кӑмӑллӑн кӑшкӑрса ячӗ Хома, майорӑн куҫӗсем савӑнӑҫлӑн ҫунса тӑнине асӑрхаса.
— Товарищ гвардии майор! — почти с дружеской сердечностью воскликнул Хома, уловив знакомые веселые искры в глазах майора.

IV // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Урампа пынӑ май, Подольск ҫынни чарӑнма пӗлмесӗр шӳт тӑвать, словаксем, ун тавра савӑнӑҫлӑн кӗпӗрленсе, утнӑ ҫӗртех унӑн ҫӑварӗ ҫине пӑхса пыраҫҫӗ, Хоман кашни сӑмахнех хӑлхисене чикеҫҫӗ.
Шагая по улице, подолянин без удержу шутил, а словаки, весело толпясь вокруг, на ходу заглядывали ему в рот, ловили каждое сказанное им слово.

Ир енне вӗсем ҫывӑхарах куҫса килчӗҫ, ун ҫинчи чулсем хӗвел ҫути ӳкнипе йӑлтӑртатма пуҫларӗҫ, тайлӑмсенче йывӑҫ-курӑксем савӑнӑҫлӑн ешерме тытӑнчӗҫ.
К утру они будто придвинулись ближе, заблестели камнями на солнце, весело зазеленели на склонах.

III // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Вӑл куҫӗсене ерипен уҫрӗ те савӑнӑҫлӑн тӗлӗнчӗ: ун тӗлӗнче чечеке ларнӑ ҫинҫе улмуҫҫи тураттисене сарса ларать.
Он медленно раскрыл глаза и был радостно поражен: прямо над ним, вся в цвету, раскинула ветви тонкая яблонька.

Словаксен юрланӑ евӗр тухакан калаҫӑвӗ пур ҫӗрте те савӑнӑҫлӑн янӑрать.
Напевная словацкая речь радостно звенела повсюду…

II // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Вӑл хӑйӗн салтак ӑпӑр-тапӑрне пуҫтарса, кӗсйисене чиксе вырнаҫтарчӗ те, кӑмӑлӗ ҫемҫелнӗ Хома аллисене чӑмӑртаса, савӑнӑҫлӑн халалласа хӑварчӗ:
А он, собрав свое немудреное солдатское имущество, уместившееся в карманах, и пожимая растроганному Хоме руку, весело завещал:

Колонна вӗҫӗнче тахӑшӗ хӑйӗн юлташӗсене ҫӳлелле пӑхма савӑнӑҫлӑн чӗнет: ҫарсем тӗлӗнчен тӑрнасем питӗ ҫӳлтен ҫурҫӗрелле вӗҫеҫҫӗ.
Сзади в колонне кто-то радостно призывал товарищей посмотреть вверх: высоко над войсками летели на север журавли.

I // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика