Шырав

Шырав ĕçĕ:

вырӑнтан (тĕпĕ: вырӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫемье пуҫӗ вара кивӗ вырӑнтан уйрӑлса ҫӗнӗ ҫӗрелле каясси ҫинчен шухӑшлать.
Куҫарса пулӑш

Тинӗс уҫакансем // Александр Аслут. «Тӑван Атӑл». — 1969, 2(136)№ — 70-76 с.

Вӑл Шупашкар ҫыранне ыттисенчен маларах ҫитсе тӑнӑ, унӑн коллективӗ гидроэлектростанци ҫурчӗн котлованӗ пулмалли вырӑнтан пӗрремӗш кубометр хӑйӑра ӑсса кӑларнӑ, ҫав хӑйӑр анатри пӗве кӳлепи шыв ҫийӗн вунӑ метр ҫӳллӗш ҫӗкленмелли вырӑна тин хывнӑ пульповод тӑрӑх юхса кайнӑ.
Куҫарса пулӑш

Тинӗс уҫакансем // Александр Аслут. «Тӑван Атӑл». — 1969, 2(136)№ — 70-76 с.

Земснарядсене вырӑнтан вырӑна куҫарать вӑл.
Куҫарса пулӑш

Тинӗс уҫакансем // Александр Аслут. «Тӑван Атӑл». — 1969, 2(136)№ — 70-76 с.

Горовиц ӑна вырӑнтан хускалма чарса, хулпуҫҫийӗнчен аллипе ҫирӗп ярса тытрӗ:
Рука Горовица вцепилась ему в плечо, удерживая его на месте:

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Аркадий Малов. Шляху С. Ваня юлташ: повесть. — Шупашкар, Чӑваш АССР Государство кӗнеке издательстви, 1958. — 210 с.

Вӑл, палачсем ҫине сиксе ӳкме хатӗрленсе, сасартӑках вырӑнтан хускалчӗ, ура ҫине тарасшӑн пулчӗ.
Он рванулся с места, готовый вскочить, броситься на палачей.

Сигуранецсем шутласа кӑларнӑ хӑрушла «шурӑ ҫурта», кунта пулса иртекен хӑрушла ӗҫсене никам та ан куртӑр, асапланакан ҫынсем ҫухӑрнине никам та ан илттӗр тесе, халӑх пурӑнакан вырӑнтан аякра, хула тулашӗнче туса лартнӑ.
«Белый домик», эта дьявольская выдумка сигуранцы, был расположен за чертой города, вдали от всякого жилья, чтобы никто не видел творившихся там ужасов, не слышал криков пытаемых.

Виктор вырӑнтан сиксе тӑчӗ те ҫав тери тарӑхнӑ сасӑпа кӑшкӑрса ячӗ:
Вскочив с места, Виктор вскричал с негодованием:

Хытӑ ыратнипе вӑл вырӑнтан та хускалма пултараймарӗ.
Острая боль парализовала движение.

Алӑ пуснӑ вырӑнтан аяларахра татах темскер хушса ҫырнӑ, анчах унта: «Хамӑр ачасем мӗн тунине тем пекех пӗлес килет» тенисӗр пуҫне, ыттине ниепле те вулама ҫук.
Ниже подписи было еще что-то приписано, но ничего нельзя было разобрать, кроме слов: «Как бы хотелось знать, что делают ребята».

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Аркадий Малов. Шляху С. Ваня юлташ: повесть. — Шупашкар, Чӑваш АССР Государство кӗнеке издательстви, 1958. — 210 с.

Хородничану, «культурӑллӑ ҫын» пулнӑ май, унта кӗме именсе тӑчӗ, мӗн пуласса алӑк хыҫӗнчех кӗтрӗ: Пуху пӗтсен, легионерсем малтан килнӗ йӗркепех залран тухрӗҫ, велосипечӗсем патне стройпа утса кайрӗҫ, виҫӗ хутчен темскер каласа кӑшкӑрчӗҫ, сылтӑм аллисене ҫӗклесе салют пачӗҫ, вара хӑйсен утаманӗ сигнал пана хыҫҫӑн, велосипечӗсем ҫине улӑхса ларчӗҫ те, анчах… вырӑнтан та хускалаймарӗҫ вӗсем!
Хородничану, как «передовой человек», постеснялся войти и остался ждать за дверью. После собрания легионеры вышли в том же порядке, как и раньше, подошли строем к велосипедам, что-то трижды прокричали, отсалютовали, подняв вперед правую руку, потом по сигналу своего главаря вскочили на велосипеды и… ни с места!

Фретич кӑна вырӑнтан хускалмарӗ.
Фретич не тронулся с места.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Аркадий Малов. Шляху С. Ваня юлташ: повесть. — Шупашкар, Чӑваш АССР Государство кӗнеке издательстви, 1958. — 210 с.

Ҫавӑнпа та мӑян пусса илнӗ ҫӗр ҫинче ҫывӑракан ҫынсем чылай вӑхӑт инҫе ҫулта пӳлнипе ӗшенсе ҫитнӗ, пӗр вырӑнтан тепӗр вырӑна куҫса ҫӳрекен ҫемьесене аса илтереҫҫӗ.
сообщали этим спавшим на бурьяне людям вид кочевников, пристроившихся на привал после долгого, утомительного по-хода,

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Аркадий Малов. Шляху С. Ваня юлташ: повесть. — Шупашкар, Чӑваш АССР Государство кӗнеке издательстви, 1958. — 210 с.

Лешӗ ҫаврӑнса пӑхрӗ, анчах, надзирателе курсан, вырӑнтан та хускалмарӗ.
Тот обернулся, но, увидя надзирателя, не тронулся с места.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Аркадий Малов. Шляху С. Ваня юлташ: повесть. — Шупашкар, Чӑваш АССР Государство кӗнеке издательстви, 1958. — 210 с.

Акӑ, Урсэкие — вӑл алӑк патӗнче ҫурта пек тӳрленсе тӑнӑ та — вырӑнтан та хускалмасть.
Вот Урсэкие — он так и застыл в дверях, прямой, как свеча.

Эпӗ… ну, хӑвӑрах куратӑр ӗнтӗ… никам та мар, вырӑнтан вырӑна ҫапкаланса ҫӳрекен комедиант ывӑлӗ кӑна…
Я… ну, вы сами видите… ни то ни сё, сын бродячего комедианта…

Улттӑмӗш сыпӑк // Аркадий Малов. Шляху С. Ваня юлташ: повесть. — Шупашкар, Чӑваш АССР Государство кӗнеке издательстви, 1958. — 210 с.

— Эпӗ те ак пурнӑҫра хама валли ҫаплах вырӑн тупаймастӑп, — вырӑнтан хускалмасӑр хуйхӑллӑн каларӗ Урсэкие.
— И я вот тоже все никак не могу найти себе места, — не меняя положения, говорил Урсэкие с горечью.

Вӑл хӑй вырӑнтан вырӑна куҫса ҫӳрекен артист пулнӑ, ӗмӗр тӑршшипех сцена пирки ӗмӗтленнӗ.
А сам-то он был бродячим актером всю жизнь мечтал о сцене.

Кӑмака патӗнчи ачасем, кӗлеткисене чултан тунӑпа пӗрех, вырӑнтан хускалмасӑр лараҫҫӗ.
Силуэты нескольких учеников, словно изваяния, неподвижно застыли вокруг печки.

Урсэкие нимӗн те шарламарӗ, унан сӑмахӗсене вырӑнтан хускалмасӑр шӑпӑрт итлесе выртрӗ.
Урсэкие слушал его безмолвно и неподвижно.

Анчах вӗренекенсенчен пӗри те вырӑнтан хускалмарӗ.
Ученики, однако, не тронулись с места.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика