Шырав

Шырав ĕçĕ:

Иванӑч (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Степан Иванӑч, питӗ пырӑттӑм, ӗҫме юрамасть ҫав мана.
Куҫарса пулӑш

Савӑнӑҫпа хурлӑх юнашарах // Алексей Афанасьев. А. А. Афанасьев. Юманлӑх ҫулҫӑ тӑкмарӗ: роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 288 с.

Ейӗк шывӗ ейӳ кайнӑ, Атӑл тухнӑ ҫырантан Емельян-маттур Иванӑч — Пӑкачав хумхатнӑран.
Куҫарса пулӑш

Тӗнче тӑрӑх хавха ҫӳрет // Юхма Мишши. Юхма М. Кӑвал ҫӗмрен: историлле роман. — Шупашкар: «Вучах» библиотеки, 1998. — 352 с.

— Ҫӑхан йӑви пулман-ши вӑл йывӑҫ ҫинче, Василь Иванӑч.
Куҫарса пулӑш

2 // Петр Осипов. Осипов, П. Н. Элкей Павӑлӗ: хроникӑллӑ роман. 3-мӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984. — 240 с. — 3–231 с.

— Чиркӳ хыҫҫӑн кӗрсе тухас терӗм Павӑл Иванӑч хӗрӗ патне — палламан ҫын мар.
Куҫарса пулӑш

2 // Петр Осипов. Осипов, П. Н. Элкей таврашӗ:роман. 1-мӗш кӗнеке; [И. Иванов умсӑмахӗ; Г. Хлебников хыҫсӑмахӗ]. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1973. — 463 с. — 15–458 с.

— Ай-яй-яй, пач та сыхланмасть-ҫке Антон Иванӑч, хӑйне кӑна мар, пире те пӗтерет капла, — текелерӗ.
Куҫарса пулӑш

4 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

— Ваҫили мар-и? — ыйтать аслӑ бухгалтер Васили Иванӑч.
— Не Василий, случаем? — спрашивает старший бухгалтер Василий Иваныч.

Ӗҫ паттӑрӗ // М. Андр.. «Капкӑн», 1935, 2№, 6 с.

— Ҫергей мар-и? — аса илтерет Сергей Иванӑч завхоз.
— Не Сергей, случайно? — напоминает завхоз Сергей Иваныч.

Ӗҫ паттӑрӗ // М. Андр.. «Капкӑн», 1935, 2№, 6 с.

Пурӑнӑҫ пит йӑпатать, Иван Иванӑч…
Жить, Иван Иваныч, утешно очень…

XI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Сан урлӑ эпӗ питӗ нумай вӑй хушатӑп, Иван Иванӑч! — тет.
— Множество силы накоплю я через тебя, Иван Иваныч!

— Ачасен умӗнче намӑса ан кӗртӗр хӑть, Андрей Иванӑч.
— Хоть перед ребятами-то меня не конфузьте, Андрей Иваныч.

40-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Кӑнтӑрла тӗлӗнче, Коншаковсен ҫӗнӗ ҫемйи, пысӑкланнӑ ҫемье апатланма ларсан, вӗсен патне Андрей Иванӑч килсе кӗчӗ.
В полдень, когда новая, большая семья Коншаковых села обедать, в избу вошел Андрей Иваныч.

— Ҫӗннинех ҫыр, — терӗ Андрей Иванӑч.
— Обязательно новое, — сказал Андрей Иваныч.

39-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Лена Андрей Иванӑч ҫине пӑхрӗ.
Лена посмотрела на Андрея Иваныча.

Тӗрӗс вӗт, Андрей Иванӑч?
Правильно, Андрей Иваныч?

— Мӗн тетӗр вара эсир, Андрей Иванӑч! — хӗрелсе кайрӗ Маша.
— А что вы думаете, Андрей Иваныч! — раскраснелась Маша.

— Андрей Иванӑч! — Маша, курӑка чӑмласа, ҫӑлтӑрсем тухман пулин те тӳпенелле пӑхрӗ.
— Андрей Иваныч! — Маша, покусывая травинку, посмотрела на небо, хотя там никаких звезд еще не было.

— Астӑватпӑр, Андрей Иванӑч.
— Помним, Андрей Иваныч.

— Стожар мӗнтен япӑх? — терӗ Андрей Иванӑч.
— Чем же плохи Стожары? — сказал Андрей Иваныч.

— Хӗрхенӗр ӗнтӗ хурӑна! — вӗсен хыҫне пырса тухрӗ Андрей Иванӑч, унтан вӑл, ачасем мӗн ҫырнине курсан, кулса ячӗ.
— Пожалейте вы березу-мученицу! — подошел сзади Андрей Иваныч и, разглядев, что написали ребята, улыбнулся.

Ачасем шкулӑн пуш-пушӑ пӑлтӑрӗнче уткаласа ҫӳрерӗҫ, класа пӑхасшӑн пулчӗҫ, анчах та Андрей Иванӑч вӗсене ҫиленсе пӳрнипе юнарӗ.
Ребята побродили по пустым школьным коридорам, попытались заглянуть в класс, но Андрей Иваныч сердито погрозил им пальцем.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика