Шырав

Шырав ĕçĕ:

шывӗ (тĕпĕ: шыв) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Сутакан ҫын, пылак сӑмахсен шывӗ ӑшне путнӑскер, старик пит пӗлнинчен тӗлӗнсе кайнӑскер, хисеплесе ыйтать:
Утопленный в реке сладких ему слов, пораженный знаниями старика, продавец уважительно спрашивает:

XII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Белгород хули пур, Дунай шывӗ ҫинче ларать.
Есть город Белгород, стоит на Дунай-реке.

XI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Кӑмрӑкӗ сӑмавар труби ӑшӗнче нумай пулнӑ, сӑмаварӗ ӑшӗнчен шывӗ юхса тухсан сӑмавар шӑраннӑ кайнӑ.
Углей в трубе самовара было много, и, когда вода вытекла из него, он распаялся.

IX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Юртан, ҫилтен хӳтӗлемен шӑтӑк-ҫурӑк, кивӗ лупас айӗнче, йывӑҫ курита ӑшне хупса лартнӑ ҫӑлкуҫ шывӗ тӗлне пӗшкӗнсе, хӗрарӑмсем кӗпе чӳхетчӗҫ; вӗсен пичӗсене тон тулса ларнӑ, сивӗ чӗпӗтсе пӗтернӗ; йӗпе пӳрнесене сивӗ пӗҫертет, вӗсем авӑнкалаймаҫҫӗ, куҫҫульсем юха-юха анаҫҫӗ, хӗрарӑмсем ҫапах, пурне те темле ӑрасна паттӑрӑн пӑхса, пӗрне-пӗри тӗрлӗ историсем каласа кӑтартса, чарӑна пӗлмесӗр сӑмахлаҫҫӗ.
Согнувшись над ручьём, запертым в деревянную колоду, под стареньким, щелявым навесом, который не защищал от снега и ветра, бабы полоскали бельё; лица их налиты кровью, нащипаны морозом; мороз жжёт мокрые пальцы, они не гнутся, из глаз текут слёзы, а женщины неуёмно гуторят, передавая друг другу разные истории, относясь ко всем и ко всему с какой-то особенной храбростью.

VIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Хӗлле пӑрлӑ ҫӑлкуҫ шывӗ ӑшӗнче кӗпесем чӳхесси вӑл — катӑркӑри ӗҫ пекехчӗ; хӗрарӑмсен пурин те аллисем ҫав тери шӑнса тирӗ те ҫурӑла-ҫурӑла каятчӗ.
Полоскать бельё зимою, в ледяной воде ручья — каторжное дело; у всех женщин руки до того мёрзли, что трескалась кожа.

Жандарм ҫӑлкуҫӗн шывӗ тарӑн ҫырма тӗпӗпе юхса Ока патнелле анатчӗ, ҫырма авалхи турӑ ячӗпе Ярила тесе ят панӑ уя хуларан касса уйӑрса тӑратчӗ.
Жандармский ключ бежал по дну глубокого оврага, спускаясь к Оке, овраг отрезал от города поле, названное именем древнего бога — Ярило.

Акӑ, хӗвел ҫыран хӗрринчи тӳлек шыва пырса сӗтӗрӗнчӗ, — пӗтӗм шывӗ хӗвел ӳкнӗ ҫӗрелле тапранса куҫса кайнӑн туйӑнать.
Вот солнце коснулось тихой воды у берега, — кажется, что вся река подвинулась, подалась туда, где окунулось солнце.

VII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Каҫӗ пӗлӗтлӗччӗ, шывӗ хура; пароход хыҫӗнче икӗ кӑвак ҫул вӗресе куҫа курӑнман ҫырансем патнелле уйӑрӑлса каятчӗҫ; ҫав ҫулсем хушшипе баржа сӗтӗрӗнсе пырать.
Ночь была облачная, река — чёрная; за кормою кипели две серые дорожки, расходясь к невидимым берегам; между этих дорожек тащилась баржа.

V. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Мӑшкӑлтӑк шывӗ ҫӗклесе тухмашкӑн кӑна…
Помои выносить…

IV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Канса, киленсе пӑхса ларатпӑр, пурте пӗр-пӗрине ӑшшӑнтарах пӑхатпӑр; шывӗ ҫинче сивӗ ҫил вӗрет, ҫыран хӗрринче — ӑшӑ, тутлӑ шӑршӑ кӗрет!
Отдыхаем, любуемся, подобрели все друг ко другу; на реке-то сиверко, холодно, а на берегу — тепло, душисто!

III. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ҫӗр ҫинче май уйӑхӗ Атӑл шывӗ тинӗс пек сарӑлса выртать, хумсем ун ҫинче, акӑшсем пек, кӗтӗвӗн-кӗтӗвӗн, пиншерӗн выляса ҫӳреҫҫӗ, Каспинелле ярӑнса каяҫҫӗ.
А — май на земле, Волга-то морем лежит, и волна по ней стайно гуляет, будто лебеди, тысячами, в Каспий плывут.

Тӳлек те пӑтранчӑк Ока шывӗ ҫинчен тӳлек ҫил тӗлӗрнӗ пек вӗрет; сывлӑм ӳкнипе йывӑрланнӑ сарӑ тӑрӑллӑ чечексем чӳхенкелесе лараҫҫӗ, кӑвак колокольчик вӑйсӑррӑн ҫӗр ҫумнелле усӑнса аннӑ, тӗрлӗ тӗслӗ бессмертниксем сахал ҫимӗҫ тӑвакан ҫерем ҫинче типпӗн карӑнса тӑраҫҫӗ, «ҫӗрлехи хитре чечек» гвоздика хӑйӗн хӗрлӗ ҫӑлтӑрӗсене уҫать.
Тихий ветер сонно веет с тихой, мутной Оки, качаются золотые лютики, отягчённые росою, лиловые колокольчики немотно опустились к земле, разноцветные бессмертники сухо торчат на малоплодном дёрне, раскрывает алые звезды «ночная красавица» — гвоздика…

Эпир тем ҫинчен те сӑмахласа, сехечӗ-сехечӗпе ларса ирттереттӗмӗр, хӑшпӗр чухне эпӗ кукамайӑн юмахӗсене яраттӑм, Людмила тата Медведица шывӗ тӑрӑхӗнче казаксем епле пурӑнни ҫинчен каласа кӑтартатчӗ.
Мы просиживали целые часы, разговаривая о чём-то, иногда я рассказывал бабушкины сказки, Людмила же — о жизни казаков на реке Медведице.

II. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Вӑл кайӑк пек тасаскерччӗ, Дон шывӗ тӑрӑхӗнче казаксем епле пурӑнни ҫинчен пит лайӑх кала-кала кӑтартатчӗ: унта вӑл хӑйӗн куккӑшӗ патӗнче, ҫу ҫапакан заводӑн машинисчӗ патӗнче нумай пурӑннӑ, унтан вара унӑн ашшӗ слесарь Чулхулана пурӑнма куҫса килнӗ.
Была она чистенькая, точно птица пеночка, и прекрасно рассказывала о том, как живут казаки на Дону: там она долго жила у дяди, машиниста маслобойни, потом отец её, слесарь, переехал в Нижний.

Мана унта темле кичем те йывӑррӑн туйӑнатчӗ, эпӗ хам тӗллӗн пурӑнма, иртен пуҫласа ҫӗрлеччен Кунавинӑн хӑйӑрлӑ урамӗсенче, пӑтранчӑк Ока шывӗ хӗрринче, уйра та вӑрманта ҫӳреме хӑнӑхнӑччӗ.
Мне было тягостно и скучно, я привык жить самостоятельно, с утра до ночи на песчаных улицах Кунавина, на берегу мутной Оки, в поле, и в лесу.

I. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Хӗвел тухса сывлӑм шывӗ куҫа шартиччен, вӑрман касса тунӑ лаптӑксенче калчасем ешериччен тата выльӑх-чӗрлӗх путеклӗ-пӑрулӑ пуличчен малтан апат-ҫимӗҫ таврашӗ пӗтсе ҫитесси, выҫлӑх килесси пуриншӗн те паллӑ пулчӗ.
Становилось все более очевидным, что пока солнце встанет, роса очи выест, — пока зазеленеют посевы на лесных вырубках и появится приплод у скота, съестные припасы кончатся и настанет голод.

III // Л. Борисова. Сенкевич Генрик. Ҫӑкӑр шыраса: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 62 с.

Шывӗ кунта тарӑн, вӑрах асапланмалла пулмӗ сана.
Вода тут глубокая, недолго тебе мучиться.

II // Л. Борисова. Сенкевич Генрик. Ҫӑкӑр шыраса: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 62 с.

Пылчӑклӑ кӳленчӗке кивӗ ҫурт чӳречи мӗлкисем ӳкеҫҫӗ, шывӗ ҫинче хут татӑкӗсемпе кӗленче ванчӑкӗсем, карап ҫинчен пӑрахнӑ ҫӗмрӗк ещӗк хӑмисемпе шӑвӑҫӗсем туллиех, пур урамсем те, тӳррипе каласан, вӗсене витсе тӑракан пӗтӗм пылчӑк ҫавӑн йышши тӗрлӗрен ӑпӑр-тапӑрпа чӑп-чӑпар.
Окна обветшалых домов угрюмо отражаются в этой гнилой воде, поверхность которой пестрит клочьями бумаги, картона, кусками стекла, дерева и жести от сломанных корабельных ящиков; таким же мусором завалены все улицы, или, вернее, весь слой нечистот, которым они покрыты.

Шывӗ тӑп-тӑрӑ, пит тутлӑ та ҫав тери сивӗ, ӑна пула крушкӑн тулашӗ тарласа кайрӗ.
Вода была прозрачная, прекрасная на вкус и такая холодная, что от нее кружка даже запотела снаружи.

V // Григорий Алентей. Куприн А.И. Шурӑ йыта: калав. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 46 с.

Шыв сапмалли кӗпҫи шӑтӑкне пӳрнипе хупланӑ та ҫавна пула шывӗ вӗркесе сирпӗнет, сирпӗнчӗк ҫинче, асамат кӗперӗ карнӑ чухнехи пек, хӗвел ҫути мӗнпур тӗсӗсемпе выляса тӑрать.
Он прикрыл пальцем отверстие трубы, и от этого в фонтане бесчисленных брызг солнце играло всеми цветами радуги.

II // Григорий Алентей. Куприн А.И. Шурӑ йыта: калав. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 46 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика