Чӑваш чӗлхин икчӗлхеллӗ ҫӳпҫи

Вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн ҫулҫӑ ҫӑрарах вырӑнсенче чарӑнса, хӑлхана тӑрататӑп, анчах хам хашкаса сывланӑ пирки нимӗн те илтейместӗп.

Куҫарса пулӑш

Саккӑрмӗш сыпӑк // .

Павел тӑрӑшса ӗҫленӗ, анчах вӑхӑтӑн-вӑхӑта кӑна ҫапла пулнӑ.

Он трудился усердно, но урывками.

III // .

Эшелонсем вӑхӑт-вӑхӑтӑн капланса лараҫҫӗ, ун пек чухне вокзалсем лӑках тулса лараҫҫӗ, ҫул тӑрӑх поездсем йӗркеллӗн ҫӳресси пӑсӑлса каять, мӗншӗн тесен пӗр пушӑ ҫул та юлмасть.

Весь этот поток составов создавал «пробки», и тогда вокзалы забивались до отказа, и движение срывалось, так как не было ни одного свободного пути.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // .

Ҫак кулӑшла хӑтланнинче Александровски вӑхӑтӑн калаҫу юлашкийӗ сисӗннӗ.

В этой причуде сказывался остаток преданий Александровского времени.

X // .

Ҫӗршер сасӑ пӗр харӑссӑн, вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн чарӑнса, кӗлӗ кӗвви каять иккен: кӗлтӑвакансен пысӑк ушкӑнӗ айлӑмри ҫул тӑрӑх хӗрессемпе хоругвисем йӑтса пырать…

Сотни голосов разом и с мерными расстановками повторяли молитвенный напев: толпа богомольцев тянулась внизу по дороге с крестами и хоругвями…

IX // .

— Часах ман пӳлӗм вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн хуллен ҫуталнине асӑрхарӑм…

Скоро я заметил, что ко мне в комнату беспрестанно западали какие-то слабые отсветы.

VII // .

Вӑл пурин ҫинчен те манса кайрӗ ӗнтӗ; хӑй аристократиллӗ хӗрарӑмсем хушшинче пулнине те манса кайрӗ, хӑйӗн ӗҫне мӗнпур чунне парса ӗҫлекен художник пек хушӑран тӗрлӗрен сасӑсем кӑларса, вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн юрлакаласа илсе ӗҫлерӗ.

Уже он позабыл всё, позабыл даже, что находится в присутствии аристократических дам, начал даже выказывать иногда кое-какие художнические ухватки, произнося вслух разные звуки, временами подпевая, как случается с художником, погруженным всею душою в свое дело.

Пӗрремӗш пай // .

Ташӑ нумай вӑхӑта пычӗ; ывӑнса ҫитнӗ музыка вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн йӑлтах шӑпланнӑ пек пулчӗ, унтан ҫӗнӗрен вӑйланса кӗрлесе тӑчӗ; юлашкинчен ташӑ пӗтрӗ.

Танец длился долго; утомленная музыка, казалось, вовсе погасала и замирала, и опять вырывалась, визжала и гремела; наконец — конец!

Невски проспект // Михаил Рубцов. Николай Гоголь. Повеҫсем; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 3–38 с.

Выльӑх-чӗрлӗх кӗтӳҫсене питех канӑҫсӑрлантармарӗ — ӗнесем вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн мӗкӗркелесе сӑпайлӑн симӗс курӑк ҫирӗҫ, сурӑхсем васкаса тӗрлӗ ӳсен-тӑрана чӗпӗткелерӗҫ, качакасем ҫеҫ кукурузӑпа пӑрҫа анисем ҫине кӗрсе кайма хӑтланчӗҫ, анчах кӗтӳҫсем вӗсене хӑвӑртах каялла хӑваласа килчӗҫ.

Скотина особо не беспокоила пастухов — коровы изредка добродушно мычали и спокойно ели зеленую траву, овечки активно щипали сочную растительность, только козы иногда пытались сбежать на поле, где росли кукуруза и горох, однако пастухи быстро отгоняли их оттуда.

Ҫӑмарта ӑшалани // Ара Мишши. Ара Мишши. Пиллӗкмӗш чӗрӗк: калавсем/ Ара Мишши. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2018. — 64 с. — 25,27,29 с.

Ильинична, тӑна кӗрсе, куҫҫульпе йӗпеннӗ питне аллипе шӑлса илчӗ те, ҫавӑн хыҫҫӑн нумайччен сывлӑш ҫавӑраймасӑр асапланса, вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн анкӑ-минкӗллӗн ансухланса выртрӗ.

Ильинична очнулась, провела рукой по мокрому от слез лицу и после долго лежала, мучаясь от жесточайшего приступа удушья, временами впадая в беспамятство.

III // .

Ҫак вӑхӑтӑн летопиҫӗ, кун кӗнеки вӑл.

Это летопись этого времени, книга дня.

Журналистикӑна чунтан парӑннӑ // Николай ЛАРИОНОВ, Алена АЛЕКСЕЕВА. «Сувар», 2010.01.08, 1–2№№(835–836), 5 стр.

Иртсе кайнӑ вӑхӑтӑн ҫак паллисемпе мӗн ӗҫ пур-ха ӗнтӗ Корнейӑн?

Казалось, какое ему дело до этих примет ушедшего времени?

20 // .

Политком касса тикӗсленӗ сӑрӑ сухалне шӑлса илчӗ, кӑвакрах ҫурта тӗслӗ куҫ хупанкисене вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн кӑна ҫӗклесе, сӳрӗккӗн хуравларӗ.

Комиссар гладил серую щеточку подстриженных усов, вяло отвечал, изредка поднимая синеватые прозрачные веки.

XL // .

Хӗрӗнкӗ казаксем тем пирки тавлашаҫҫӗ, вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн ахӑлтатса кулса яраҫҫӗ.

Подвыпившие житной водки казаки о чем-то спорили, смеялись.

II // .

Суран вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн лӑпланнӑ пек пулать, анчах самантрах тепӗр хут хусканса, вут пек пӗҫертме тытӑнать, бинтпа туртса ҫыхса лартнӑ куҫран ирӗксӗрех куҫҫуль пӑчӑртаса кӑларать.

Она временами затихала и внезапно возвращалась, жгла глаз огнем, выжимала под повязкой невольные слезы.

21 // .

Вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн Григорие хӗрӗ хӑй сӑнарлӑ пек туйӑнатчӗ, хӑш чухне чуна ыраттараслах Степана аса илтеретчӗ.

Временами ему казалось, что дочь похожа на него на Григория, иногда до боли напоминала она Степана.

21 // .

— Ҫапла ҫав, Сталин томӗсем… пирӗн вӑхӑтӑн ялавӗ…

— Да, тома Сталина… знамя нашего времени …

XXVI // .

Эсӗ калатӑн: вӑхӑтӑн ялавӗ, туйӑнакан паллӑсем — лайӑх сӑмахсем, эпӗ вӗсене ӑспа ҫеҫ мар ӑнланатӑн, чӗрепе туйса тӑратӑп, анчах чи кирлине ярса тытма, малалла талпӑнма пӗлместӗп; ҫавӑн пек тӑвас килет манӑн, анчах халлӗхе пултараймастӑп-ха…

Ты говоришь: знамя времени, чувствительные черты — хорошие слова, я понимаю их не только по смыслу, но и по сердцу, все же я не умею ухватить самое главное, двигаться вперед; мне хочется сделать это, но пока не могу…

XXVI // .

Асра тытса тӑр, Сергей Тимофеевич: пирӗн вӑхӑтӑн ялавӗ, унӑн туйса тӑмалла паллисем коммунизм туни пулать; ӑна нумай ҫынсем тӑваҫҫӗ, ҫак ҫынсем питех те тӗрлӗренскерсем вӗсем, хӑйсене уйрӑм кӑмӑл-туйӑмлӑ, тӗрлӗ хӑнӑхусемлӗ, культура тӗлӗшӗнчен пӗр пек мар аталануллӑ ҫынсем.

Запомни, Сергей Тимофеевич: знамя нашего времени, его чувствительные черты и является строительством коммунизма; его делают многие люди, это люди очень разные, с особым характером, с разным опытом, с неравномерным развитием культуры.

XXVI // .

Пирӗн вӑхӑтӑн чи ҫутӑ палли вӑл миллионшар ҫынсем ӗҫ ҫине ҫӗнӗлле пӑхни пулать, ун пеккине истори ку таранччен пӗлмен-ха…

Самой яркой приметой нашего времени является то совершенно новое отношение миллионов людей к труду, которого еще не знала история…

XI // .