Чӑваш чӗлхин икчӗлхеллӗ ҫӳпҫи

Тахҫан пӗр сӑвӑ вуланӑччӗ эпӗ, ҫав сӑвӑра иртен ҫулсене «вӑхӑтӑн ҫинҫе ҫиппи ҫинче, ӑсра ҫеҫ» ҫакнӑ пӗчӗк хунарсемпе танлаштарнӑччӗ.

Не помню, где я читала стихотворение, в котором годы сравниваются с фонариками, висящими «на тонкой нити времени, протянутой в уме».

Пӗрремӗш сыпӑк // .

Тухтӑр вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн ҫынсене пӗр-пӗр ӗҫ хушса, ҫур сехет хушши аллине супӑньпе, щеткӑпа сӑтӑрчӗ.

Отрывисто, хотя и вежливо, отдавая распоряжения, доктор не меньше получаса тёр руки мылом и щёткой.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // .

Вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн суранӗ унӑн пӗр самантлӑха кӑна ыратма чарӑнать, ахӑр, ун пек чухне вара унӑн пит-куҫне этем сӑнӗ кӗрет.

Иногда она утихала на несколько минут, и тогда лицо его принимало человеческое выражение.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // .

Халӗ ӗнтӗ вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн манӑн ӑна та ачашшӑн кӑна силлеме тӳрӗ килет.

Теперь уже мне приходится время от времени встряхивать его — вежливо, но упрямо.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // .

Тухтӑр вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн ӑна пыра-пыра лӑскать, силлет.

Доктор время от времени бьёт его и встряхивает.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // .

Ҫак хушӑра, вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн самолет ним тӗлли-паллисӗр ҫапкалана-ҫапкалана вӗҫрӗ.

В это время, самолет иногда болтался и шёл как хотел.

Вунпӗрмӗш сыпӑк // .

Вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн ырӑ мар тӗлӗк курнӑ хыҫҫӑн вӑранса каяс тесе, мӗн те пулин аса илме тӑрӑшнӑ пек шухӑшла-каласа пӑхас килет пулин те, текех ӗнтӗ вӑл-ку ҫинчен шухӑшламастӑп.

Время от времени хотелось как будто проснуться от кошмара, будто хотелось что-то вспомнить, но я об этом не думаю.

Вунпӗрмӗш сыпӑк // .

Малтанхи карттӑсемпе телейлисем — «кураканнисем» пыраҫҫӗ, «курманнисем» вара куҫӗсене хупса, вӗсен йӗрӗпе, вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн ҫеҫ куҫ хӑрпӑхӗ витӗр ҫул ҫине пӑхкаласа утаҫҫӗ.

В передних нартах идут счастливцы «зрячие», а «слепцы» тянутся по их следам с закрытыми глазами, только по временам поглядывая сквозь ресницы на дорогу.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // .

Эпӗ ун пек калани ӑна ыррӑн туйӑнчӗ, эпӗ вара ҫӗрӗпех ӑна вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн: «Эсӗ ҫамрӑкланнӑ, ҫамрӑкланман-тӑк — нимӗн чухлӗ те улшӑнман», — тесе темиҫе хут каларӑм.

Ему было приятно, что я так говорю, и я потом весь вечер время от времени повторял, что он помолодел или, во всяком случае, нисколько не переменился.

Улттӑмӗш сыпӑк // .

Петьӑна пуринчен те хаваслӑрах пулчӗ, ахӑр, вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн вӑл: «Кулӑшла!» тесе кӑшкӑра-кӑшкӑра ячӗ, кӑмӑлӗ тулнӑ пек унталла-кунталла пӑха-пӑха илчӗ.

Особенно было весело Пете, который время от времени говорил: «Смешно!» — и оглядывался с довольным выражением.

Иккӗмӗш сыпӑк // .

Вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн кӑна Миша Голомб, ман пекех пӗчӗкскер, манӑн ҫурӑм ҫине тӗренсе лӑпкӑн кӑна мӑшлатса ҫывӑрма пуҫлать.

Только время от времени Миша Голомб, который оказался такого же маленького роста, как и я, заваливается ко мне за спину и начинает тихонько сопеть.

Пӗрремӗш сыпӑк // .

Вӑл ҫамки ҫине вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн анса ларакан калпакне тӳсеймесӗр тӳрлете-тӳрлете хуратчӗ.

которое было видно даже в том нетерпеливом движении, которым она поправляла шапку, иногда съезжавшую на лоб, —

Ҫирӗм виҫҫӗмӗш сыпӑк // .

Вӑл туп-тӳрӗ, ниҫта хускалмасӑр ларать, вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн ҫинҫешке аллипе ҫӳҫне пуҫтарать.

Она сидела выпрямившись, с неподвижным лицом и иногда поправляла узкой рукой прическу.

Ҫирӗммӗш сыпӑк // .

Хама ҫывӑх, тахҫантанпах хӑнӑхнӑ пӳлӗме кӗрсессӗн, уйрӑмӑнах тата вӗлернӗ комендантӑн дипломӗ, иртнӗ вӑхӑтӑн салхуллӑ эпитафийӗ пек, стена ҫинче ҫакӑнса тӑнине курсассӑн, манӑн чӗре ыратса кайрӗ.

Сердце мое заныло, когда очутились мы в давно знакомой комнате, где на стене висел еще диплом покойного коменданта, как печальная эпитафия прошедшему времени.

Вуниккӗмӗш сыпӑк. Тӑлӑх // .

Вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн манӑн сӑмахсем, мӗнпе-тӗр Гаер Кулий сӑмахӗсем евӗрлӗ те тухрӗҫ, анчах та манӑн кун пирки шутлама вӑхӑт пулмарӗ.

Иногда моя речь была чем-то похожа на речи Гаера Кулия, но мне некогда было думать об этом сходстве.

Вунсаккӑрмӗш сыпӑк // .

Вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн вӑл хӑйне вулама кансӗрлекен ҫӳҫ пайӑркине пуҫтарнине, йывӑр сӑмахсене ӑнланасшӑн пулнӑ пекех, тенкел ҫинчен сике-сике тӑнине те асӑрхарӑм эпӗ.

Я видел, как бессознательным движением она поправила волосы, мешавшие ей читать, и как встала со скамейки как будто для того, чтобы разобрать трудное слово.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // .

Вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн такелажран юр ҫупкӑммӑн-ҫупкӑммӑн татӑлса анать, лӑпкӑн чашлатса ӳкет.

Временами гирлянды инея срываются с такелажа и с тихим шуршаньем осыпаются вниз.

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // .

Вӑл пӗр вӗҫӗмрен калаҫса, ӗҫсе, кулса ларчӗ, вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн темле улшӑнса кайса питне аллипе сӑтӑра-сӑтӑра илчӗ.

Она разговаривала, пила, улыбалась, но иногда со странным выражением проводила рукой по лицу.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // .

Яланах чӗнместчӗ, вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн кӑна анраса кайса пӗр-икӗ сӑмах хушкалатчӗ.

Она все молчала, только изредка рассеянно говорила два—три слова.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // .

Вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн, е ыйхӑ пуснипе, е тӑн-пуҫ манӑҫа кайнипе аптӑранӑ.

Порой не то дрема, не то забытье овладевали им.

12 сыпӑк // .