Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

алли сăмах пирĕн базăра пур.
алли (тĕпĕ: алли) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Хӑрах алли унӑн усӑнса сулкаланса пырать.

Одна ручонка у него свесилась и болталась.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Ун алли ҫине ҫумӑр тумламӗ ӳкрӗ.

На руку ее упала крупная капля дождя.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Хӗвел ҫути чӳречерен кӗрсе кӗнеке ҫине, Катя алли ҫине, унӑн хӑлхи ҫине ӳкрӗ, унтан ҫӳҫне ҫутатса тӑчӗ.

Скользнув по подоконнику, лучи солнца легли на книги, на катину руку, на кончик ее уха, запутались в ее волосах.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Алли мӗнле пырать-ха пӗчӗк Сарпикен?

У маленькой Сарбиге всё так ловко получается!

Самӑр хурт // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 73–78 с.

Туйи ҫине хӗреслетсе хунӑ алли ҫумне янахӗпе тӗревленет те чылайччен тарӑн шухӑша путса ларать Партизан йысна.

Дядя Партизан упёрся подбородком в скрещенные руки и сидит, погрузившись в свои мысли.

Партизан йысна // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 57–62 с.

Хӗвел ури мар-ха, ылхан алли шӑтарса юхтармарӗ-ши куҫӑм шӑрҫине?

Нет, вдруг не солнечный луч, а перст проклятия ослепил меня?

Мӑнкун // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 19–22 с.

Хӗвел ури мар-тӑр ку, ылхан алли ҫылӑхӑм тӗлне кӑтартать пуль!

Наверняка, это никакой не солнечный луч, а перст проклятья, и он указывает на мой грех!

Мӑнкун // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 19–22 с.

Аксинья сӑмах хушмарӗ, йывӑрланнӑҫемӗн йывӑрланса пырса, ун алли ҫинелле тӳнчӗ.

Аксинья молчала и все тяжелее наваливалась на его руку.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Аксинья чылайччен Григорин хупӑ куҫӗсене чуптурӗ, унтан, пичӗпе ун алли ҫумне тӗршӗнсе, ыйхӑ тӗлӗшпе тӳлеккӗн кулкаласа, хӑй те тӗлӗрсе кайрӗ.

Аксинья долго целовала его закрытые глаза, а потом и сама уснула, прижавшись к руке Григория щекой, улыбаясь и во сне.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий алли хӗҫ лешне мӗнле тӑрӑннине туймарӗ те темелле, анчах каялла пӑхса илсен, хӗрлӗармеец, пуҫне усӑнтарса, йӗнер ҫинчен майӗпен шуса аннине, сарӑ кӗрӗкӗн хыҫӗ шӑпӑртатса юхакан ҫӑра юнпа хӗрелнине курчӗ.

Рука Григория почти не ощутила силы удара, но, глянув назад, он увидел поникшего, медленно сползавшего с седла красноармейца и густую полосу крови на спине его желтой дубленки.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Фоминӑн йӗнер пӗкечи ҫине хунӑ сулахай алли чӗлпӗре майӗпен тӗрткелесе хыпашларӗ, сӑн-пичӗ вӗҫерӗнсе кайма паман тӑвӑнчӑк ҫилӗ килнипе тӗксӗмленчӗ, анчах хӑй ним те шарламарӗ, ӑсӗнчӗ ҫак тӑкӑс лару-тӑруран тивӗҫлӗн тухмалли мел-мехел шырарӗ.

Левая рука Фомина, лежавшая на луке седла, медленно перебирала поводья, лицо темнело от сдерживаемого гнева, но он молчал, искал в уме достойный выход из создавшегося положения.

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пурпӗр каллех варалатӑп, — тарӑхса каларӗ вӑл, урисене арӑмӗн алли ҫумӗнчен пукан айнелле туртса илнӗ май.

Все одно вымажу, — с досадой сказал он, высвобождая ноги из рук жены.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл, ассӑн сывласа ярас килнине ирттерсе, васкамасӑр чикаркка чӗркеме пуҫларӗ, анчах темшӗн алли тӑрӑлтатса чӗтреме тытӑнчӗ те, табака чӗркуҫҫийӗ ҫине тӑкса пӗтерчӗ.

Он подавил вздох и не спеша стал сворачивать папироску, но почему-то дрогнули руки, и он рассыпал на колени табак.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл алли чӗтренине пурте асӑрхама пултарасран хӑрарӗ.

Она боялась, что все увидят, как дрожит ее рука.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Иккӗмӗш алли, куратӑн, чиперех, ак ку та, ав, шурӑ поляксем татса яни, кӗҫех ӳсме пуҫлать, тупата туршӑн та калатӑп!

Вторая рука, видишь, целая, а эта, какую белые-поляки отняли, отрастать начинает, ей-богу!

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ку ремеслара алли ҫӑмӑл ун.

Легкая у него рука на это.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Дуняшка ӑна алли ҫине кӑкшӑмран шыв ярса ҫӑвӑнтарчӗ, упӑшкин хӗвелпе пиҫнӗ ырхан мӑйӗ ҫине кулкаласа пӑхрӗ.

Дуняшка лила ему воду из кувшина на руки, с улыбкой смотрела на худую загорелую шею мужа.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унӑн типнӗ тар йӗрӗсемпе вараланса сарӑхнӑ сӑн-питӗнче ывӑнни сисӗнчӗ, кашӑка ҫӑвар патне илсе пынӑ чух алли вӗттӗн сиккелесе чӗтрерӗ.

На желтом лице его, покрытом грязными полосами засохшего пота, отражалось утомление, рука мелко вздрагивала, когда он нес ко рту ложку.

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Аслӑк айӗнче, сулхӑнра, ҫак киле ӗҫшӗн ҫунакан ҫыпӑҫуллӑ арҫын алли килнине хыпарланӑн, ҫивӗччӗн шӑхӑрса сава чӑвӑшлатать е пуртӑ сулӑмлӑн кач! та кач! каснӑ сасӑ илтӗнсе тӑрать.

Весело шипел рубанок или постукивал топор где-нибудь под навесом сарая, в холодке, словно возвещая, что появились в этом дворе жадные на работу, умелые мужские руки.

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл хӑяккӑн выртрӗ те тӑснӑ алли ҫине пуҫне хурса куҫне хупрӗ.

Повернувшись на бок, он положил голову на протянутую руку и закрыл глаза.

VII сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех