Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫутинче (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Мана илес тӗк… пирӗн, Ассольпе иксӗмӗрӗн, пурнӑҫ пуҫламӑшӗ яланлӑхах парӑс ҫутинче юлать — юрату мӗнне пӗлекен чӗре варринче карӑнса ҫӗкленнӗ хӗрле парӑс ҫутинче.
Что до меня, то наше начало — мое и Ассоль — останется нам навсегда в алом отблеске парусов, созданных глубиной сердца, знающего, что такое любовь.

VII. Хӗрлӗ «Вӑрттӑнлӑх» // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Тӳпен ӗнтрӗклӗ ҫутинче пӳрт тӑррисемпе пӗлӗтсем хуп-хура; шӑлан йывӑҫҫисемпе картасем, пахчасемпе садсем, черченнӗн курӑнакан ҫул — пурте-пурте тӗлӗреҫҫӗ.
На сумеречном просвете неба темнели крыши и облака; дремали изгороди, шиповник, огороды, сады и нежно видимая дорога.

IV. Пӗр кун маларах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Ассолӗн тӗлӗнмелле сӑн-пичӗ, ахаль сӑмахсен — анчах манӑҫа тухми хумхантараканскерсен — вӑрттӑнлӑхне аса илтерекенскер, Грэй умне халӗ хӗр куҫӗсен ҫутинче тухса тӑчӗ.
Удивительные черты лица Ассоль, напоминающие тайну неизгладимо волнующих, хотя простых слов, предстали перед ним теперь в свете ее взгляда.

III. Шурӑмпуҫ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Шкап кантӑкӗсен ҫутинче тӗссӗррӗн йӑлтӑртатакан пӑнчӑсемпе витӗннӗ ытти шкапсем курӑнаҫҫӗ.
В отражениях шкапных стекол виднелись другие шкапы, покрытые бесцветно блестящими пятнами.

II. Грэй // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Кунта, чул тӳпесен чалӑш виҫӗ кӗтеслӗхӗ пусарса тӑракан, шӗвӗр тӑрӑллӑ кантӑксен тӗксӗм ҫутинче, пӗчӗк те пысӑк пичкесем лараҫҫӗ, чи пысӑкки, лаптак ҫаврака евӗрлӗскер, нӳхрепӗн пӗр урлӑшне талккӑшпех йышӑнать.
Здесь, в мутном свете остроконечных окон, придавленных косыми треугольниками каменных сводов, стояли маленькие и большие бочки; самая большая, в форме плоского круга, занимала всю поперечную стену погреба.

II. Грэй // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Пӗр ирхине тинӗс инҫетӗнчи хӗвел ҫутинче хӗрлӗ парӑс ялкӑшса кайӗ.
Однажды утром в морской дали под солнцем сверкнет алый парус.

I. Ӑрӑмҫӑ пӗлтерни // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Тӗттӗм ҫӗрле кӑна, пурте ҫывӑрнӑ вӑхӑтра, вутӑ ҫутинче вӗсем хӑйсен ӗҫне туса пӗтернӗ.
Поздно ночью, когда все уже спали, они заканчивали работу при свете костра.

Синопа тата унӑн юлташӗсем // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Джеймс Ш. Пӗчӗк индеец Синопа: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 109 с.

Пульмановски вагонсенчен пӗринче — мӗнпур пӳлмексемпе купесене пурне те пӑсса тӑкнӑ ҫӗрте, — саваласа якатман хӑмасенчен тунӑ вӑрӑм сӗтел пулнӑ, унта сиккелесе ҫунакан ҫурта тӗпӗсен ҫутинче анархистсем сӗнксе ларнӑ.
В одном из пульмановских вагонов, где вся внутренность — перегородки и купе — была выдрана и во всю длину стоял узкий из неструганых досок стол, сидели анархисты, насупясь на колеблющиеся огоньки свечных огарков.

3 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Хирте тӗттӗмлех броневиксен моторӗсем кӗрле пуҫланӑ, сивӗ шурӑмпуҫ ҫутинче гайдамаксен сотнисем курӑннӑ.
В темной еще степи заворчали моторы броневиков, показались гайдамацкие сотни, различаемые в холодном свете зари.

7 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Пӳрт тӑрринчи шӑтӑк витӗр кӗрекен уйӑх ҫутинче такамӑн сӑнӗ курӑнчӗ те каллех ҫухалчӗ.
В яркой полосе лунного света, падавшего сквозь дыру в крыше, показалось чье-то лицо и снова скрылось.

4 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

Тӳррӗн чашлаттарса тӑракан хӑватлӑ ҫумӑр, тӑхлан пек йывӑрскер, ҫӗре татти-сыпписӗр тӗвет; вӑл миллионӗ-миллионӗпе вӗтӗ-вӗтӗ тумламсем сирпӗнтерет те, ҫав сирпӗнчӗксен ҫил варкӑштарса хӑвалакан пӗлӗчӗ ҫиҫӗм ҫутинче майӗпен кусакан тӗтӗм пек курӑнса каять.
Прямой ливень огромной силы, тяжелый, как свинец, бил и бил по земле и отражался от нее миллионами мельчайших брызг, похожих в свете молний на медленный дым, относимый в сторону ветром.

17 // Аркадий Малов. Казакевич Э.Г. Кӑвак тетрадь: повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 158 с.

Ӗҫе кӑвайт ҫутинче пӗтерчӗҫ.
Работу закончили при свете костра.

11 // Аркадий Малов. Казакевич Э.Г. Кӑвак тетрадь: повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 158 с.

Чӗтренсе ҫунакан ҫуртасен ҫутинче вӗсем кӑмӑллӑн калаҫса лараҫҫӗ.
Вот так и сидели они, освещённые ярким дрожащим светом свечей.

Шӑматкун, декабрӗн 18-мӗшӗнче Эмиль пӗтӗм Ленниберга ялне тӗлӗнтерчӗ, ҫакӑншӑн унӑн мӗнпур ҫылӑхӗсене каҫарчӗҫ. Тӗрӗсрех каласан, вӗсем ҫинчен манса кайрӗҫ // Галина Матвеева. Линдгрен А. Лённебергӑри Эмиль мыскарисем: повесть; чӑвашла Г.А. Матвеева куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2018. — 203 с.

Сӗтел ҫинче ҫуртасем ҫунаҫҫӗ, вӗсен ҫутинче пӑхӑр савӑт-сапа йӑлтӑртатса тӑрать.
На столе горели свечи, в их свете сияли медью кастрюльи.

Вите алӑкӗ умӗнче хунар ҫакӑнса тӑрать, ҫав хунар ҫутинче ҫынсем хускални курӑнать.
У входа в хлев висел фонарь, и в его свете он увидел двигающиеся тени людей.

Киле пуҫтарӑннӑ ҫынсем ҫенӗке тухрӗҫ те краҫҫын лампи ҫутинче калушсен пысӑк купине курах кайрӗҫ.
Но когда гости вышли в прихожую, то первое, что они увидели, была огромная гора галош, освещённая слабым светом керосиновой лампы.

Вырсарникун, ноябрӗн вунтӑваттӑмӗшӗнче, Катхульт хуторӗнче пастор кӗлӗ вулани, Эмиль хӑйӗн ашшӗне хупса хуни // Галина Матвеева. Линдгрен А. Лённебергӑри Эмиль мыскарисем: повесть; чӑвашла Г.А. Матвеева куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2018. — 203 с.

Уйӑх ҫутинче хӑй ҫав тери хӑрушшӑн курӑнать тата.
Ах, каким оно было страшным в лунном свете!..

Тунтикун, декабрӗн ҫирӗм улттӑмӗшӗнче, Эмиль Катхультра пысӑк тӑкак туни, Коямнадиршӑ кашкӑр шӑтӑкне кӗрсе ӳкни // Галина Матвеева. Линдгрен А. Лённебергӑри Эмиль мыскарисем: повесть; чӑвашла Г.А. Матвеева куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2018. — 203 с.

Альфредпа Эмиль тата Ида тӑвайкки тӑррине тӑнӑ та уйӑх ҫутинче тимлесех итлеҫҫӗ.
Эмиль, Альфред и Ида стояли на горе, освещённые яркой луной, и напряжённо вслушивались.

Ӗненес те килмест, сарай умӗнчи юр ҫинче, уйӑх ҫутинче, шӗвӗр шалча ҫине тӑрӑнтарнӑ кӑлпасси курӑнать.
Уму непостижимо, но факт: на снегу, освещённом лунным светом, у сарая, Командирша увидела маленькую колбаску, насаженную на заострённый колышек.

Эмильсен питӗ тирпейлӗ кухнине кӗрсен, пӗчӗк кил хуҫи пилӗк пысӑк ҫурта ҫутсан, ун ҫутинче пӑхӑр савӑт-сапа ялтӑртатса кайсан, пурте шӑпланчӗҫ.
Но, когда они вошли в празднично убранную кухню, и Эмиль зажёг свечи в пяти больших подсвечниках, и пламя отразилось в развешанной по стенам и начищенной до блеска медной посуде, все умолкли.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика