Шырав

Шырав ĕçĕ:

йӑл сăмах пирĕн базăра пур.

йӑл (тĕпĕ: йӑл) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Тин ҫеҫ ешӗл улӑхри чечек ҫинчен чечек ҫине вӗҫсе ларакан лӗпӗш пек вӗлтӗртетсе ҫӳреттӗн, хӗвел шевлипе ӑмӑртмалла йӑл ҫиҫҫеттӗн.
Куҫарса пулӑш

Тӗпсӗр ҫырмари чун // Валентина Элиме. Килти архив

Ун чухне ман ҫине пӑхса йӑл кулӑн, эп пурришӗн савӑнӑн!..
Куҫарса пулӑш

Тӗпсӗр ҫырмари чун // Валентина Элиме. Килти архив

— Пурӑнсан курӑпӑр унта, — тет йӑл кулса.
А лишь улыбнулась и вымолвила: — Посмотрим, посмотрим!

Юрӑпи // Галина Матвеева. Суслин, Д. Ю. Юрӑпи: этнографи юмахӗ: [кӗҫӗн ҫулхи шкул ачисем валли] / Дмитрий Суслин. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2014. — 64 с.

Унӑн пичӗ ҫине шултӑра ҫӑмӑр тумламӗ ӳкрӗ, анчах вӑл ӑна асӑрхамарӗ те йӑл кулса илсе малалла утрӗ.
Крупная капля дождя упала ей на лицо, но она не заметила этого и тихонько, улыбаясь, пошла дальше.

Вӑрҫӑ секречӗ // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар, Аркадий Петрович. Вӑрҫӑ секречӗ: [повеҫ] / А. П. Гайдар. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1936. — 175 с.

— Ну, акӑ, — терӗ вӑл унӑн аллине хытӑ чӑмӑртаса, унтан темшӗн айӑплӑ пек йӑл кулса илчӗ.
— Ну вот, — сказал он, сжимая её руку и почему-то виновато улыбаясь.

Акӑ тата йӑл кулса ячӗ, ҫамкине шӑлса типӗтрӗ те полевой сумка ҫаккине тӳрлетрӗ.
А вот улыбнулся, вытер лоб и поправил ремень полевой сумки.

Тӗлӗнсе кайнӑ Сергей хӑй те Шегалова тӳрех куҫран пӑхса тата темшӗн йӑл кулса тӑнӑ.
Удивлённый Сергей и сам стоял, глядя Шегалову прямо в лицо и чему-то улыбаясь.

Вӑл йӑл кулса илчӗ те йӑвашшӑн ӑна пуҫӗнчен шӑлса ачашласа илчӗ.
Он улыбнулся и ласково погладил её по голове.

Натка, унӑн кӑвак, пуҫа ҫиекен хумӗсем ҫине пӑхса, таҫта ҫакӑнта ӗнтӗ, ҫирӗммӗш ҫулта, хӑйсен кӳршӗ ҫынни пит савӑнӑҫлӑ атӑҫӑ вилнине, ӑна кунта пытарнипе, вӑл фронта каяс умӗн мӗн пур турӑшсене килӗнчен кӑларса ывӑтнине, хӑйӗн шурӑ куҫлӑ хӗрне — Манькӑна Всемира ят панине тата вӑл пит те кӑмӑллӑн йӑл кулса илсе, урӑх нихӑҫан та киле килмелле мар, вокзалалла утнине аса илчӗ.
И, глядя на его серые гиблые волны, Натка вспомнила, что где-то вот здесь в двадцатом был убит и похоронен их сосед, один весёлый сапожник, который, перед тем как уйти на фронт, выкинул из дома иконы, назвал белобрысую дочку Маньку Всемирой и, добродушно улыбаясь, лихо затопал на вокзал с тем, чтобы никогда домой не вернуться.

Хирӗҫекен, чӑрсӑр, йӑл кулса тӑрасси те ҫухалчӗ, унӑн яланах хӗсӗнсе ҫӳрекен куҫӗсем пӗтӗмпех ачам уҫӑлса кайса мӑчлатма тытӑнчӗҫ.
Исчезла вызывающая, нагловатая усмешка, совсем по-ребячьи раскрылись и замигали его всегда прищуренные глаза.

Сасартӑк вӑл куҫӗсене уҫрӗ те унӑн хӗрелсе кайнӑ пит-куҫӗ тӑрӑх савӑнӑҫлӑ йӑл кулни сарӑлса кайрӗ.
Неожиданно он открыл глаза, и счастливая улыбка разошлась по его раскрасневшемуся лицу.

Алька йӑл кулса ячӗ те тӑрса ларчӗ.
Алька улыбнулся и привстал.

— Пӗлетӗн-и, Алька, — йӑл кулса ярса, калаҫма пуҫларӗ Владик.
— Знаешь, Алька, — грустно заговорил Владик.

Анчах лешӗ кӑшт кӑна ун еннелле куҫӗсемпе пӑхса илсе йӑл кулса ҫех илчӗ.
Но тот только повёл глазами и чуть-чуть улыбнулся.

Алька йӑл кулса илчӗ те, Владика куҫӗнченех пит интересленсе пӑхса илчӗ.
Алька улыбнулся и с любопытством посмотрел Владику в глаза.

Вӑл та аялалла пӑхса илчӗ те, хӑй те унта кӑвак, нӳрлӗ чулсен тӗмисем хушшинче тӗмескере курнӑ пек, йӑл кулса ячӗ.
Он поглядел вниз и тоже улыбнулся, как будто бы и он что-то видел там, меж глыбами серого влажного камня.

Гейка йӑл кулса ячӗ: Вӑл Наткӑна ҫул кӑтартрӗ те, ӑна хыҫран пӑхса тӑчӗ, темӗскере пула чылайччен кулкаласа тӑрсан, вӗтлӗхсем хыҫнелле шавласа кӗрсе кайрӗ.
Гейка улыбнулся: Он показал Натке дорогу, постоял, глядя ей вслед, и, всё ещё продолжая чему-то улыбаться, с шумом исчез за кустами.

Ӗненӗн-ши эсӗ Аслӑ Буржуй, вӑл йӑл кулса илчӗ те, эпир чӗтресе кайрӑмӑр, пит хӑрушӑ пулчӗ пире, илтмерӗ-ши вӑл пирӗн пиртен пӑрӑнас ҫук пӗтеслӗх вӑрттӑн ҫулсемпе мӗнле утнине?
И, ты поверишь ли, о Главный Буржуин, улыбнулся он так, что вздрогнули мы, буржуины, и страшно нам стало, что не услышал ли он, как шагает по тайным ходам наша неминучая погибель?…

— Натка, халлап каласа пар-ха, — тесе йӑлӑнчӗ пӗр кӑвак куҫлӑ хӗрача, хӑй темшӗн айӑплӑ пулнӑ пек тутисемпе йӑл кулса илчӗ.
— Расскажи, Натка, сказку, — попросила синеглазая девчурка и виновато улыбнулась.

— А, атте… — терӗ те Алька, куҫӗсене хупса, йӑл кулса илчӗ те ҫавӑнтах ҫывӑрса кайрӗ.
— А, папа… — уже закрывая глаза, с улыбкой повторил Алька и почти тотчас же заснул.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика