Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

калаҫрӗ (тĕпĕ: калаҫ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ромашов, Шурочка аллисене хӑйӗннинчен вӗҫертмесӗрех, — лешӗ ҫакна каллех хирӗҫлемерӗ, — ун ҫине ҫиҫсе ялтӑракан, юратуллӑ куҫӗсемпе пӑхрӗ-пӑхрӗ те: — Ах, паян пӗтӗм ире эпӗ мӗн ҫинчен шутланине пӗлесчӗ эсир… Пӗлесчӗ ҫеҫ эсир! — калаҫрӗ васкавлӑн.

Он смотрел на нее сияющими, влюбленными глазами, не выпуская ее руки из своей, — она опять не сопротивлялась этому, — и говорил поспешно: — Ах, если бы вы знали, о чем я думал нынче все утро… Если бы вы только знали!

VI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Хӑйӗн ылттӑн пенснипе вылярӗ те хӗрарӑмсем ҫинчен калаҫрӗ вӑл.

Он играл своим золотым пенсне и говорил о женщинах.

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Назанский ҫав-ҫавах пӳлӗм тӑрӑх утрӗ, стенасемлӗ кӗтессене каланӑ евӗр, Ромашов ҫине пӑхмасӑрах калаҫрӗ:

А Назанский все ходил по комнате и говорил, не глядя на Ромашова, точно обращаясь к стенам и к углам комнаты:

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Акӑ вара маншӑн вӗсем питех те хаяр ят панӑ ҫак вӑхӑт килсе ҫитет, — ӑна итлемесӗрех, малалла калаҫрӗ Назанский.

— И вот наступает для меня это время, которое они зовут таким жестоким именем, — продолжал, не слушая его, Назанский.

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

«Тӗлӗнмелле, ара, — хӑйпе хӑй калаҫрӗ Ромашов, — ӑҫта-тӑр вуланӑччӗ эпӗ этем пӗр ҫеккунт та шутламасӑр тӑма пултараймасть.

«Вот странно, — говорил про себя Ромашов, — где-то я читал, что человек не может ни одной секунды не думать.

III // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Касни пулать-и ҫак? — калаҫрӗ вӑл юри вырӑна хуман евӗртереххӗн.

Это разве рубка? — говорил он с напускным пренебрежением.

I // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Тепӗр ҫӗнӗ хыпар та пур, — малалла калаҫрӗ Бек-Агамалов.

— Есть и еще новость, — продолжал Бек-Агамалов.

I // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Манӑн тута хӑй тӗллӗнех калаҫрӗ, ҫӑвартан пӗр вӗҫӗмсӗр сӑмахсем тухса тӑчӗҫ: «Ах, икӗ ҫын е виҫӗ ҫын пулсанччӗ, ҫук, вӗсенчен пӗри те пулин ҫӑлӑнса юлса ман патӑма ишсе килсенччӗ!

С моих губ, помимо моей воли, беспрестанно слетали слова: «Ах, если бы хоть два или три человека… нет, хоть бы один из них спасся и приплыл ко мне!

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

— Эп, Настасья Петровна, гимназие прошени патӑм ӗнтӗ, — залра вилнӗ ҫын выртнӑ чухнехи пек сасӑпа калаҫрӗ Иван Иваныч.

— Я, Настасья Петровна, уж подал в гимназию прошение, — сказал Иван Иваныч таким голосом, как будто в зале был покойник.

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Кил хуҫи хӗрарӑмӗ ҫурма сасӑпа калаҫрӗ, пӑлханнипе вӗҫсӗрех пӳрнескине ҫӗре ӳкерчӗ, Катя вара, ун ачин ачи, ӑна шырама сӗтел айне кӗре-кӗре кайрӗ; унта вӑл кашнинчех чылай вӑхӑт тухмасӑр ларчӗ, ахӑртнех, Егорушка урисене пӑхрӗ пуль.

Хозяйка говорила вполголоса и то и дело от волнения роняла наперсток, а Катя, ее внучка, лазала за ним под стол и каждый раз долго сидела под столом, вероятно, рассматривая Егорушкины ноги.

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Апла ӗнтӗ халь вӑл сирӗн патӑрта юлтӑр, — калаҫрӗ вӑл.

Значит, пускай теперь и остается у вас, — говорил он.

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Христофор аттен чӗлхи йӑлтах салтӑнчӗ, вӑл калаҫрӗ те калаҫрӗ, кӑнтӑрлахи апатчен те чарӑнмастчӗ пулӗ, анчах юлашкинчен алӑк уҫӑлса кайрӗ те, Иван Иваныч кӗрсе тӑчӗ.

О. Христофор разговорился и, что называется, вошел во вкус; он не окончил бы до обеда, но отворилась дверь и вошел Иван Иваныч.

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Вӑл пачах кулкалама пӑрахрӗ те тата шӑппӑнрах калаҫрӗ:

Он сделал серьезное лицо и зашептал еще тише:

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Никама та йышӑнмасть теҫҫӗ, — салтӑннӑ май малалла калаҫрӗ Христофор атте.

— Говорят, не принимает, — продолжал о. Христофор, разоблачаясь.

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Эх, Черепахин ҫакнашкал хак панине пӗлнӗ пулсан, килте эпӗ Макарова леш виҫҫӗр пӑтне сутман пулӑттӑм, — ҫурма сасӑпа калаҫрӗ вӑл — Мӗн тери пӑшӑрханмалла!

— Эх, кабы знатье, что Черепахин даст такую цену, — говорил он вполголоса, — то я б дома не продавал Макарову тех трехсот пудов — такая досада!

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Куккупа Христофор атте халь номерте, — малалла калаҫрӗ Дениска, — чей ӗҫеҫҫӗ.

— Дяденька и о. Христофор теперь в номере, — продолжал Дениска, — чай пьют.

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Эпӗр ӗнер каҫхинех килсе ҫитрӗмӗр кунта, — калаҫрӗ вӑл ҫавна май.

— А мы еще вчера вечером приехали…

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Пирӗннисем ҫеҫенхиртех ҫӗр каҫаҫҫӗ ав… — ача ҫинӗ май калаҫрӗ карчӑк.

— Наши в степу ночуют… — вздыхала старуха, пока он ел.

VII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Пырать, аван ҫын… — ҫаплах хуторсем енне пӑхса калаҫрӗ Пантелей.

— Ничего, хороший человек… — говорил Пантелей, глядя на хутора.

VI // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Качча тухасшӑн марччӗ вӑл мана малтан! — итлемесӗр малалла калаҫрӗ Константин.

— Не хотела за меня выходить! — продолжал Константин, не слушая.

VI // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех