Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫавӑн (тĕпĕ: ҫав) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

«Ҫавӑн пек, ҫавӑн пек ӑна, — чарусӑрланма ан пар» — шухӑшларӗ вӑл хӑй ӑссӗн.
И подумал: «Так, так его, — бей на сознательность».

V // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Куницына ярсан авантарах, вӑл — ҫамрӑк та васкаварлӑ, хӗрӳ, унта ҫавӑн пек ҫын кирлӗ».
Лучше Куницына — молодой энергичный, такой и нужен».

IV // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Андрей Васильевич ҫавӑн пек сулкаланса ларса пыни тӗксӗм вӑрман ҫинче илемлӗн курӑннӑ.
Всадник и конь красиво рисовались на фоне темного леса.

Ҫавӑн пек йӑхлӑ лаша ӳстерсе ҫитӗнтернипе вӑл Социализмлӑ Ӗҫ Геройӗ ятне илме тивӗҫлӗ пулнӑ.
За что и удостоен был звания Героя Социалистического Труда.

Андрей Васильевич ватӑ ҫын пулнӑ ӗнтӗ, анчах йӗнер ҫинче хӑйне хӑюллӑ та тӳрӗ тытнӑ: юланутпа ҫӳремелли йӗркене тӗплӗн вӗренсе ҫитнӗ ҫынсем ҫеҫ хӑйсене ҫавӑн пек тытма пултараҫҫӗ.
Андрей Васильевич был уже старик, но в седле держался браво, как только могут это делать опытные конники, хорошо познавшие все приемы верховой езды.

Ку пире йывӑр ӗҫсене электричество вӑйӗпе тума ҫеҫ мар пулӑшать, ҫавӑн пекех вӑл — кӳршӗсене энерги пама тата хальхи МТС-сен никӗсӗ ҫинче электро-машинно-трактор станцисем тума та май парать.
это позволит не только полностью электрифицировать трудоемкие работы, но создать на базе теперешних МТС электро-машинно-тракторные станции.

III // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Ҫавӑн пек ҫырса тунӑ ӳкерчӗксем сахал пулаҫҫӗ-и вара?
Мало ли бывает таких чертежей?

Эпӗ садсене, вӑрмансене, водопровода тата пурнӑҫа ҫӑмӑллатакан ытти ҫавӑн пек япаласене хирӗҫ мар.
Я не против садов, лесов, водопроводов и там разного удобства.

— Мӗнли ҫинчен калас кӑмӑлӗ пур, ҫавӑн ҫинчен калатӑр, эпӗ паян унпа ятлаҫасшӑн-ха.
— Пусть какой хочет, а только я с ним сегодня буду ругаться.

Ҫавӑн пек пулнипе вӑл, стансовет председателӗ, — «эпӗ ҫав тери хавас», — тесе каланӑ пек туйӑнать, тата ҫавӑнтах, хӑй хӑнасене кӗтсе илме пӗлнине палӑртасшӑн пулнӑ пек, пуриншӗн те чи кӑмӑллӑ та ҫепӗҫ сӑмахсем тупать.
Как бы говоря этой улыбкой, что он, председатель стансовета, очень обрадован, и тут же, желая показать свое уменье встречать гостей, для всех находил самые вежливые слова.

Ӗлӗк, эсӗ хӗр чухне, санра ҫавӑн пек япала пуррине эпӗ асӑрхаманччӗ.
Раньше, когда ты была девушкой, этого я за тобой не замечал.

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Сессине кайсан — тӑрӑш, ҫавӑн пек закон…
Когда пойдешь на сессию постарайся, таков закон…

— Вӑл ҫавӑн пек ҫын, — терӗ Сергей.
— Это в его манере.

Ҫыран мӗн чухлӗ ҫывӑх, шыв та ҫавӑн чухлӗ ӑшӑхланса, шыв юхӑмӗ йӑвашланса пырать, кӗҫех Сергей урисем шыв тӗпне те тиврӗҫ.
Чем ближе к берегу, тем река становилась мельче, а течение спокойнее, и вскоре Сергей коснулся ногой дна.

Унӑн ҫулӗ ҫинче пӗрене тӗл пулать-и — пар ӑна кунта, кӗҫех ак вӑл вӑйлӑ шыв юхӑмне кӗрсе ӳксе, кӑвак хӑю пек ҫеҫ вӗлтлетсе юлать; унта авӑ пӗр лавҫӑ шыва кӗрсе пичкене шыв тултарма тӑнӑччӗ, сиссе те ӗлкӗреймерӗ — урапа ҫинче выртакан хӑмасемпе улӑм, ун хыҫҫӑн пичке, ҫавӑн пекех тата урапа тӗпӗнчи хупӑн пӗр татӑкӗ те Кубань тӑрӑх пӗр-пӗрне хӑваласа чупса кайрӗҫ — лавҫӑ вӗсене курса юлма кӑна ӗлкӗрчӗ; унта, ҫырана пырса ҫапнӑ хум, ҫул майӑн тенӗ пек, кимме ярса илсе ҫӳлелле ҫӗклесе ҫавӑрчӗ, ҫилленнипе ӳпӗнтерсе ячӗ те хумсем ҫийӗпе юхтарчӗ; унта шыв хулӑн йывӑҫах, выляса, ҫӗртен тӑпӑлтарса кӑларчӗ; вышкайсӑр пысӑк; симӗс купа хӑйӗн лапсӑркка тураттисене ҫилхе пек кӑнтарса пӗрре шывран тухать, тепре шыв ҫине ӳкет, унтан тымаррисене ҫӗклет, хура вӑрӑм туратсем шыва путнӑ пек шартлаттарсах ҫапаҫҫӗ; унта, ҫав тери хаярланса, кӗперӗн пӗр татӑкне хӑйпӑтса илет, вара ҫав татӑк сулланса та сӑвайне алӑ евӗр ҫӗклесе, вӑйлӑ юхӑм варрипе вӗҫнӗ пек ыткӑнать; унта улӑха тулса ларнӑ утӑ капанне ҫӑмӑллӑн та хӑвӑрт ҫӗклесе илнӗ, — ҫав тери ҫӑмӑллӑн та хӑвӑрт ҫӗклесе илнипеле васкама юратман пӗр мулкачӑ тип ҫӗр ҫине сикме те ӗлкӗреймен — капан, енчен енне сулланса, анаталла юха парать, ун тӑрринче, ҫынсене култарма кӑларса лартнӑ пек, мулкачӑ ларса пырать: вӑл хӑйӗн салху куҫӗсемпе йӗри-тавра хӑравҫӑлла та шанчӑксӑррӑн пӑхса пырать, унӑн кӑнтарса тӑракан хӑлхисем вӑхӑт-вӑхӑтпа чӗтре-чӗтре илеҫҫӗ…
Там на ее пути повстречалось бревно — давай сюда и бревно, и уже качается оно по быстрине серой лентой; там возница заехал в реку и собрался налить в бочку воды, но зазевался — и уже доски и солома, лежавшие на возу, а затем и бочка и даже кусок полости понеслись по Кубани наперегонки, только их возница и видел; там как бы мимоходом волна слизнула у берега лодку, подбросила, покружила, а потом рассердилась, опрокинула и закачала по бурунам; там, играя, вывернула из земли толстое дерево, и огромная зеленая куща то вставала над рекой, вскинув, как гриву, взлохмаченные ветки, то снова падала, а затем поднимала корневища, — черные и длинные плети размашисто били по воде; там в страшном гневе оторвала кусок моста, и он летел по быстрине, покачиваясь и поднимая сваю, точно руку; там ни с того ни с сего затопила луг, легко и быстро подняла копну, да так легко и быстро, что какой-то нерасторопный заяц не успел даже проскочить на сушу, — плыла, покачиваясь, копна, а на ее вершине, как бы на посмешище людям, сидел заяц: грустными, полными страха и отчаяния глазами смотрел он по сторонам, и его настороженно поднятые уши мелко-мелко вздрагивали…

I // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Халь вӑл хытса ларнӑ сивӗрех сӑн-питлӗ ҫын, тӗксӗм куҫӗсем те тинкерсе, сыхлансарах пӑхаҫҫӗ, — вилӗме куҫкӗретӗн курнӑ ҫынсен ҫавӑн пек пулать вӑл, ун пек ҫынсем вилӗм яланах пӗр пек вӑйлӑ маррине те лайӑх пӗлеҫҫӗ.
Это был человек с огрубевшим, суровым выражением лица и темным, настороженным взглядом, такой бывает у людей, которые видели смерть, но узнали, что не всегда она всесильна.

XXVI // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Ҫавӑн пек сыптармалла вӗсене!
Вот их как надо!

XXIV // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Хӗрсе кайнӑ самантсенче яланах ҫавӑн пек вӑл.
В разгоряченные моменты всегда так.

— Йывӑр ӑна — ҫавӑн пек вырӑнта тӑма.
— Тяжелая у нее доля — стоять на таком месте…

XX // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Кузьма Ярцев нумайччен Жигалов котелокӗ ҫине пӑхса, вӑл ҫавӑн пек сасартӑк та хӑрушӑ вилӗмпе вилни ҫинчен шухӑшласа ларчӗ.
Кузьма Ярцев долго смотрел на котелок Жигалова и думал о его неожиданной и трагической гибели.

XIX // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика