Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

каярахпа сăмах пирĕн базăра пур.
каярахпа (тĕпĕ: каярахпа) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Унталла пӑхать Егорушка, кунталла, анчах тӗлӗнмелле юрра ӑҫта юрланине ҫаплах ӑнланаймасть; каярахпа, тимлӗрех итлесе тӑрсан, ӑна ку юрра курӑк юрланӑ пек туйӑнма тытӑнчӗ; юрринче вӑл, ҫурма вилнӗскер, йӑлтах пӗтме ӗлкӗрнӗскер, такама сӑмахсӑр, анчах питӗ хурланса та чун-чӗреренех хӑй айӑплӑ марри ҫинчен, хӗвел ӑна ахалех ҫунтарса типӗтсе яни ҫинчен ӗнентересшӗн тӑрӑшать; вӑл чӑтма ҫук пурӑнас килни ҫинчен калать — вӑл ҫамрӑк-ҫке-ха, шӑрӑхпа типӗ ҫанталӑк мар пулсан, илемлӗх упранса ӳсмеллеччӗ; айӑпӗ ҫук унӑн, анчах вӑл пурпӗрех такамран каҫару ыйтать, ҫав вӑхӑтрах хӑйне тӳсмелле мар тунсӑхлӑ, ыратуллӑ, шел пулни ҫинчен тупа туса ӗнентерет…

Егорушка оглядывался и не понимал, откуда эта странная песня; потом же, когда он прислушался, ему стало казаться, что это пела трава; в своей песне она, полумертвая, уже погибшая, без слов, но жалобно и искренно убеждала кого-то, что она ни в чем не виновата, что солнце выжгло ее понапрасну; она уверяла, что ей страстно хочется жить, что она еще молода и была бы красивой, если бы не зной и не засуха; вины не было, но она все-таки просила у кого-то прощения и клялась, что ей невыносимо больно, грустно и жалко себя…

II // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Йытӑ вӗрни малтан ҫывхарсах килетчӗ, унтан сахалтарах та инҫетререх илтӗнчӗ, каярахпа илтӗнми те пулчӗ…

Лай сначала приближался, потом становился все глуше и наконец умолк…

II. Шур кӗрӗклӗ ҫыннӑн ҫӑкӑр чӗлли // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӑл хут татӑкне лӳчӗркесе тӑкрӗ, ӑна вуламасӑрах пӑрахасшӑн пулчӗ те каярахпа ҫакна ыттисем курасса асне илчӗ, ҫырӑва кӗсйине чиксе хучӗ.

Судорожно скомкав бумагу, он хотел было бросить ее, не читая, но подумал, что это могут заметить, и сунул письмо в карман.

XXXV. Ҫапӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Пӗтрӗмӗр эпир, шӑллӑм, пӗтрӗҫ иккен пуҫӑмӑрсем! — тесе пӑшӑлтатрӗҫ вара каярахпа чи хӗрӳллӗ пӑлхавҫӑсемех.

— Погибли мы, браток, пропали наши головушки! — перешептывались теперь люди, которые еще недавно были пламенными заговорщиками.

XXV. Пӑлхав // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Хушӑран хушӑра илтӗнекен чан сассине Кандов тарӑхса итлекелесе тӑчӗ, ҫав йӑлӑхтармӑш сасӑ ӑна аптратсах ҫитерчӗ те, каярахпа вӑл тӳссе те тӑраймарӗ.

Кандов негодующе прислушивался к ударам клепала, которые то умолкали, то раздавались снова, — и эти сухие, звонкие и какие-то назойливые звуки невыносимо раздражали его и наконец довели до отчаяния.

XIX. Ирхи курнӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Малтанласа Рада ҫавӑнтан тӗлӗннӗ те вӑтаннӑ кӑна; каярахпа хӑйне ӑшшӑн пӑхнине сисмене хывнӑ, — кам пӗлет тата, студент ӑна ҫапла пӑхни, тен, кӑмӑлне те кайнӑ пуль; пыра киле хайхискер каччӑ хӗрсех йӗрлени хӗрӗн чунне хӑратса та пӑрахрӗ.

Сначала Рада была только удивлена и смущена; потом стала делать вид, будто ни о чем не догадывается, — кто знает, быть может, ухаживание студента даже льстило ее самолюбию; в конце концов все возрастающая сила этой горячей привязанности потрясла девушку до глубины души.

XVIII. Кандов // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Каярахпа, мункун вӑхӑтӗнче, кофейньӑра чухне-ха, и-и, эпир ирӗклӗхе тухиччен нумай хура-шурне курса ирттермелле пулать те, кайран та тата темӗн пулас пур, тесе каланӑ хушӑра Марко та чӗнмесӗр чӑтса тӑраймарӗ, Михалаки Алафрангов енне пӑхса, вӑл пит те ӑнланмалла ҫапла каласа хучӗ:

Наконец в один пасхальный день, когда в кофейне завязался разговор об огромных препятствиях, лежащих на пути освободительного движения и грозных последствиях, к которым оно, быть может, приведет, Марко, обращаясь к Михалаки Алафранге, выразительно проговорил:

XIV. Кӗпҫе патӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Малтанласа вӑл ҫав юхӑм мӗне пӗлтерме пултарӗ-ха тесе шухӑша кайса кӑна тӑратчӗ-ха, пыра киле тӗлӗнме те тытӑнчӗ, каярахпа вара хӑйӗнне те чунне ярса илчӗ:

Это брожение заинтересовало, удивило его и наконец задело за живое.

XIV. Кӗпҫе патӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Каярахпа.

Куҫарса пулӑш

XIII. Хаваслӑ курнӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Каярахпа.

— Попозже.

XIII. Хаваслӑ курнӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Кӗвви вӗсен малтанласа ачашшӑн та салхуллӑн пуҫланчӗ, каярахпа вӑй илсе, ҫӗкленнӗҫемӗн ҫӗкленсе пычӗ; вӑйӑҫисен куҫӗсем йӑлкӑшса пӑхма тытӑнчӗҫ, сӑнарӗсем хавхаланнӑн курӑнчӗҫ.

Мелодия, вначале нежная и грустная, постепенно крепла и ширилась; глаза музыкантов заблестели, лица их загорелись воодушевлением.

ХХХI. Алтӑнӑври улах // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Анчах каярахпа эсир, пуҫ ҫаврӑнса каяс пек, йӑлт кутӑнла каласа хутӑр та, темле шалт йӗркесӗр пулса тӑчӗ…

Но вы сейчас совершили головокружительный прыжок и впали в безумную крайность…

XXII. Ставри пуп патӗнче хӑнара // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Юрӑ ӑсти пирки юриех асӑнтарчӗ, каярахпа пӗтӗмпе ун ҫине йӑвантарма пулать.

О певчем он упомянул умышленно, чтобы потом все свалить на него.

XXI. Хур кӑтартма хӑтланни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Виҫҫӗмӗш тата… виҫҫӗмӗшӗнчен, тепӗр тесен, мӗн пулнине каярахпа та пӗлӗпӗр.

В-третьих… впрочем, скоро мы узнаем то, что в-третьих.

XXI. Хур кӑтартма хӑтланни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Усал Голос рольне каярахпа ухмаха тухаканскерӗнне, Фратю господин вылять — ӑш вӑркатма вӑл ыттисенчен ытларах пултарать, халӑха тӗлӗнтерсех тӗлӗнтересшӗн тӑрӑшса, вӑл уйӑх ытла ӗнтӗ ҫӳҫне те кастармасть.

Роль коварного, а впоследствии свихнувшегося Голоса взял господин Фратю — любитель сильных ощущений; стремясь произвести на публику как можно более глубокое впечатление, господин Фратю вот уже целый месяц не стриг себе волос.

XVII. Спектакль // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Галерейӑра курнӑ каҫхине вӑл Огняновран хӑраса ӳкнӗччӗ, каярахпа, ӑна мӑнастирте тӑтӑшах куркаланӑ хыҫҫӑн, вӑл ӑна хӑнӑхса ҫитрӗ.

В ту ночь на галерее он испугался Огнянова, но позднее привык к нему, так как часто встречал его в монастыре.

XVI. Ҫӑва калаҫать // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Каярахпа тин каллех лампа ҫутса ячӗҫ.

Наконец лампу снова зажгли.

II. Тӑвӑл // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Каярахпа тин ӑна шыв шӑнкӑртатса юхни илтӗнсе кайрӗ, ҫав сасӑран урӑх нимӗн те илтӗнми пулчӗ.

Наконец до него донесся плеск падающей воды, заглушивший все остальные шумы.

II. Тӑвӑл // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Анчах иртнисене аса илсен вара хӑш чухне, — малтан, чӑнах та, хӑш чухне кӑна пулатчӗ, каярахпа час-часах ҫапла пула пуҫларӗ, — вӑл кашнинчех кӑмӑлсӑрланакан пулчӗ, малтан кӑшт ҫеҫ, асӑрхамалла та, пӗлмелле те мар, — кампа? мӗнпе? — халӗ акӑ кампа кӑмӑлсарланни те палӑрчӗ: вӑл хӑйпе кӑмӑлсӑрланать, анчах мӗншӗн-ха?

Но когда вспоминает она прошлое, то иногда, — сначала, точно, только иногда, а потом все постояннее, — при каждом воспоминании она чувствует недовольство, сначала слабое, мимолетное, неопределенное, — кем? чем? — вот уж ей становится видно, кем: она недовольна собою, за что же?

VI // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Ҫакна вӑл каярахпа ҫеҫ ӑнланса илнӗ, ун чухне унӑн кӗтмелле пулнӑ, анчах та вӑл кӗтмен, туйӑм пӗтӗмпех аталанса ҫитнӗ ҫеҫ мар, ҫав туйӑмран килнӗ тепӗр туйӑм та тухса тӑма ӗлкӗрнӗ.

А он понял это лишь тогда, когда не только что вполне развилось чувство, которого он должен был ждать и не ждал, а когда уж даже явилось последствие этого чувства, другое чувство.

XXX // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех