Шырав

Шырав ĕçĕ:

ерипен сăмах пирĕн базăра пур.

ерипен (тĕпĕ: ерипен) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ачасем ерипен пыраҫҫӗ.
Ребята шли медленно.

9 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Коноплянко кӑна ерипен, сассине хӑпартмасӑр каларӗ, анчах ачасем ӑна питӗ тимлӗн итлерӗҫ.
Коноплянко говорил очень тихо и ровно, не повышая голоса, но ребята слушали его с большим вниманием.

6 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Степан Ильич тулӑ пучахне ерипен татать те, пысӑк пӳрнисемпе сарӑ шултра пӗрчӗсене шӗкӗлчесе, вӗсене сарлака ывӑҫ тупанӗ ҫине хурать.
Степан Ильич осторожно срывал колос, большими темными пальцами вылущивал желтые крупные зерна и клал их на широкую ладонь.

— Пирӗн ҫӗр пек ҫӗр ниҫта та тупаймастӑн Генка тӳрленсе тӑчӗ, ерипен пуҫне пӑрса илемлӗ улӑх ҫине, юханшыв ҫине, инҫетре сарӑ тӗслӗн курӑнса выртакан уй-хир, вӑрман ҫине пӑхса илчӗ те мӑнкӑмӑллӑн: — Акӑ вӑл, пирӗн ҫӗр! — тесе хучӗ.
— Такой земли, як у нас, нигде не найдешь, Генка выпрямился, медленно повернул голову, окинул взглядом цветистый луг, речку, далекое желтеющее поле, лес и с гордостью сказал: — Вот она, наша земля!

5 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Генка ӑна ерипен хулпуҫҫинчен тӗртрӗ.
Тихонько тронул его за плечо Генка.

Вӑл тихана ерипен ҫурӑмӗнчен ҫатлаттарса илчӗ:
Он легонько шлепнул жеребца по спине:

Лаша ерипен тулхӑрса ячӗ, хура тутисемпе Генкӑна майӗнчен кӑтӑкларӗ.
Жеребец тихонько заржал, черными губами пощекотал Генкину шею и шумно вздохнул ему в ухо.

Учительница Марина Ивановна, костер патнерех пырса ларса, аллине ун ҫинелле тӑсрӗ те пӗтӗм чун-чӗререн ерипен юрласа ячӗ.
Учительница Марина Ивановна подсела поближе к костру, протянула над огнем руки и задушевно, тихо запела:

3 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ачасем хӑйсене сумлӑ тыткалама тӑрӑшаҫҫӗ: Одинцов такампа тавлашать, ӑна темскер каласа ӗнентерме тӑрӑшать, Петя Русаков, сарӑ пуҫлӑ хӗвелҫаврӑнӑшсем ҫине пӑхса, ерипен Мазина тӗрте-тӗрте илет:
Мальчики старались держаться солидно: Одинцов с кем-то спорил, что-то горячо доказывая, а Петька Русаков с любопытством оглядывал желтое поле подсолнухов и тихонько толкал Мазина:

1 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Хамӑрӑн шанчӑклӑ йӗлтӗрсен сассипе хамӑр ерипен сывлани ҫеҫ илтӗнсе пырать.
Слышен был скрип наших верных лыж и тихое наше дыхание.

Хушса кӗртнӗ сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Фиш Г.С. Кимас-кӳлли ялӗ парӑнни: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 140 с.

Ерипен шӑвӑнса вӗсем авӑнсем патнелле пынӑ.
Тихо, крадучись, они поползли к овинам.

Староста арӑмӗ Василиса // Н. Ятманов. Дмитриев, Н. П. Тӑван ҫӗршывӑн чысӗ: халӑх геройӗсем ҫинчен ҫырнӑ калавсем / вырӑсларан Н. Ятманов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1942. — 126 с. — 52–75 с.

Сержант Нарбонн урисене юр ӑшӗнчен ерипен туртса кӑларнӑ, сыхланкаласа пусса вӑл ӳксе шӑнса вилесрен хӑранипе малаллах утнӑ.
Сержант Нарбонн медленно вытаскивал их из снега и, осторожно переставляя, шел дальше, боясь упасть и замерзнуть.

Ҫынна ытлашши шеллекен пӗр карчӑк кӑна тутисене ерипен сиктерсе хытах мар сасӑпа ҫапла каланӑ:
Только одна не в меру сердобольная старушка, задумчиво пожевав губами, прошамкала:

Каҫпа пилӗк сехетре боцманпа шкипер ерипен палуба ҫине тухнӑ.
В пять часов вечера боцман и шкипер осторожно выбрались на палубу.

Тӑван ҫӗршыв чысӗ // Н. Ятманов. Дмитриев, Н. П. Тӑван ҫӗршывӑн чысӗ: халӑх геройӗсем ҫинчен ҫырнӑ калавсем / вырӑсларан Н. Ятманов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1942. — 126 с. — 37–51 с.

Вӑхӑт ерипен шунӑ.
Время текло томительно медленно.

Ҫуталма пуҫланӑ хӗллехи тӗксем хӗвел ерипен шӑвӑнса тухнӑ.
Начинало светать, тусклое зимнее солнце медленно поднималось над вершинами.

Иван Сусанин // Н. Ятманов. Дмитриев, Н. П. Тӑван ҫӗршывӑн чысӗ: халӑх геройӗсем ҫинчен ҫырнӑ калавсем / вырӑсларан Н. Ятманов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1942. — 126 с. — 20–36 с.

Ҫӑварлӑхсене чӑнкӑртаттарса лашасем ерипен утса пынӑ.
Кони шли, тихо позвякивая сбруей.

Тӗмескесем хушшипе ерипен пырса вӑл вӑрман хӗррине ҫитнӗ.
Осторожно пробираясь меж кустов, он по полз к опушке леса.

Балтика хуралӗ // Н. Ятманов. Дмитриев, Н. П. Тӑван ҫӗршывӑн чысӗ: халӑх геройӗсем ҫинчен ҫырнӑ калавсем / вырӑсларан Н. Ятманов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1942. — 126 с. — 3–19 с.

Тӗттӗм те хӗрлӗ тӗслӗ хумсем чулсем ҫумне ҫапӑнса ерипен ҫыран патнелле ыткӑннӑ.
Озаренные багровым светом волны тихо бежали к берегу, гулко разбиваясь о камни.

Давыдов шухӑша кайрӗ, унтан ерипен ҫапла каларӗ:
Давыдов задумался, потом медленно заговорил:

Иккӗмӗш сыпӑк // Андрей Краснов. Ефремов И.А. Ҫӑлтӑр карапӗсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959. — 96 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика