Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тенӗ (тĕпĕ: те) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Эпӗ кашни кун тенӗ пекех шкула ҫӳретӗп, сӑмахсене ҫыпӑҫтарма, кӑштах вулама, ҫырма вӗрентӗм, хутламалли таблицӑна ултӑ хут ҫиччӗ вӑтӑр пиллӗк пулать тени таран асра тытатӑп, малаллине вӗренме ҫӗр ҫул тӑрмашсан та хал ҫитерессӗн туйӑнмасть.

Я почти что каждый день ходил в школу, научился складывать слова, читать и писать немножко и выучил таблицу умножения наизусть до шестью семь — тридцать пять, а дальше, я так думаю, мне нипочем не одолеть, хоть до ста лет учись.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Асклида Соколова. Твен М. Гекльберри Финн темтепӗр курса ҫӳрени. Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1985. — 328 с.

Сулӑм иличчен усрамалла тенӗ.

Сказано: надо их держать, пока они не выкупятся.

Иккӗмӗш сыпӑк // Асклида Соколова. Твен М. Гекльберри Финн темтепӗр курса ҫӳрени. Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1985. — 328 с.

Халӑх пухӑнса ҫитсен, Михха аслашшӗ: «Тӑвансем, Атӑлкасси улпутне ҫӗр кирлӗ», — тенӗ.

Куҫарса пулӑш

I // Никифор Мранька. Мранька Н.Ф. Ӗмӗр сакки сарлака. Роман. 1-мӗш том. Виҫҫӗмӗш кӑларӑм. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 592 с.

Иртнӗ революци вӑхӑтӗнче вилнисемпе Ҫӗпӗр ссылкинчен таврӑнайманнисемсӗр пуҫне, роман вӗҫӗнче пуринпе те тенӗ пекех тӗл пулатпӑр.

Куҫарса пулӑш

«Ӗмӗр сакки сарлака» романпа унан авторӗ // Николай Григорьев. Мранька Н.Ф. Ӗмӗр сакки сарлака. Роман. 1-мӗш том. Виҫҫӗмӗш кӑларӑм. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 592 с.

Урса килекен тӑшман атакине пӗр-пӗччен тенӗ пек путлантарса лартать вӑл.

Он почти в одиночку останавливает атаку разъяренного противника.

«Ӗмӗр сакки сарлака» романпа унан авторӗ // Николай Григорьев. Мранька Н.Ф. Ӗмӗр сакки сарлака. Роман. 1-мӗш том. Виҫҫӗмӗш кӑларӑм. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 592 с.

Юлашки вӑхӑтра унӑн пӗр Вакханки пирки нумай шавларӗҫ; вырӑс графӗ Бобошкин, паллӑ пуян, ӑна 1.000 скуди парса туянма хатӗрленнӗ, анчах тепӗр скульптора, француза, «Юратӑва пула Ҫуркунне Генийӗн кӑкӑрӗ ҫинче вилекен ҫамрӑк хресчен хӗрне» туса кӑтартнӑ кӗлеткесемшӗн 3.000 скуди пани лайӑхрах пулӗ тенӗ.

В последнее время много шуму наделала одна его Вакханка; русский граф Бобошкин, известный богач, собирался было купить ее за 1000 скуди, но предпочел дать 3000 другому ваятелю, французу pur sang, за группу, изображающую «Молодую поселянку, умирающую от любви на груди Гения Весны».

XXXV // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

— Акӑ ӑҫта илсе килнӗ пулӑттӑм эпӗ аристократие хӳтӗлекенсене; ҫак тӗрмесене; Байрон тӗрӗс каланӑ: «I stood in Venice on the bridge of sighs», тенӗ.

— Вот бы я куда привел защитников аристократии: в эти тюрьмы; справедливо сказал Байрон: «I stood in Venice on the bridge of sighs».

XXXIV // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Гостиницӑна хирӗҫ тенӗ пекех, Георги ҫветтуйӑн шӗвӗр тӑрӑллӑ башни кӑнтса тӑрать: сылтӑм енче, ҫӳлте-ҫӳлте, Доганӑн ылтӑн чӑмӑрӗ ялтӑртатать тата чиркӳсенчен чи илемлӗ, ҫӗнӗ ҫын пекех капӑрлатнӑ Redentore, Паллади чиркӗвӗ ларать; сулахайра — карапсен мачтисемпе рейисем, пӑрахутсен трубисем хуран курӑнаҫҫӗ; хӑшпӗр тӗлте ҫуррине яхӑн чӗркенӗ парӑссем пысӑк ҫунатсем евӗр усӑнса тӑраҫҫӗ, вымпелсем аран-аран хускалкалаҫҫӗ.

Почти напротив их гостиницы возвышалась остроконечная башня св. Георгия; направо, высоко в воздухе, сверкал золотой шар Доганы — и, разубранная как невеста, стояла красивейшая из церквей, Redentore Палладия; налево чернели мачты и реи кораблей, трубы пароходов; кое-где висел, как больное крыло, наполовину подобранный парус, и вымпела едва шевелились.

XXXIII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

morir si qiovane (пурӑнма пар мана… ҫакӑн пекех ҫамрӑк пулса вилме пар!) тенӗ сӑмахӗсене каларӗ те, пӗтӗм театр урса кайнӑ пек алӑ ҫупнипе, хӑвхалануллӑн кӑшкӑрнипе тулса ларчӗ.

morir si giovane!» (Дай мне жить… умереть такой молодой!), что весь театр затрещал от бешеных рукоплесканий и восторженных кликов.

XXXIII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Юри тенӗ пекех, актриса ӳсӗрнӗ пек тунӑ хыҫҫӑн, Инсаров пыр тӗпӗпе ӳсӗрни илтӗнчӗ…

Как нарочно, в ответ на притворный кашель актрисы раздался в ложе глухой, неподдельный кашель Инсарова…

XXXIII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Вӑл начарланнӑ, ватӑлнӑ, шурса кайнӑ пӗкӗрӗлсе кӗнӗ; вӑл, пӗр чарӑнмасӑрах тенӗ пек, типӗ ӳслӗкпе ӳсӗрет, путса кӗнӗ куҫӗсем тӗлӗнмелле ҫутӑпа ялтӑртатаҫҫӗ.

Он похудел, постарел, побледнел, сгорбился; он почти беспрестанно кашлял коротким, сухим кашлем, и впалые глаза его блестели странным блеском.

XXXIII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Халь барышня кампа калаҫас тенӗ — ҫавӑнпа сӑмахлать; мӗн вулас тет — ҫавна вулать; Парижри пек лакейсӗрех, тарҫӑсӑрах, пӗччен Мускава каять, — кусем пурте йӑлана кӗнӗ.

Теперь барышня разговаривает с кем ей угодно, читает что ей угодно; отправляется одна по Москве, без лакея, без служанки, как в Париже; и всё это принято.

XXIX // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

— Ӑҫта каймасть, тенӗ ӗнтӗ вӑл, — ӑна пӳлсе калаҫма пуҫларӗ Шубин: — хуньӑм-и вӑл, ҫук-и, — ӑна пурнӑҫ кӑтартӗ-ха, ҫӗр тенкӗ укҫа вара — взятка илмен ҫынна лайӑх.

— Что он подумал: «Куда ни шла! — подхватил Шубин, — тесть ли он мне, или нет — это еще скрыто в урне судьбы, а сто рублей — хорошо человеку, который взяток не берет».

XXIX // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Унӑн шучӗпе, никамӑн та ҫакӑн пек тӗлӗнмелле сасӑ пулман, «эпӗ хисепе тивӗҫ пултӑм», «эпӗ ҫав-тери хавас» тенӗ сӑмахсене никам та ун пек калама пултарайман.

По ее мнению, ни у кого не было такого чудного голоса, никто не умел так отлично произнести: «я имел чес-с -ть» или «я весьма доволен».

XXIII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Куҫӗсем унӑн пысӑках мар (санни пек), хӑмӑр, йӑрӑ, тутисем лаптак, сарлака; куҫӗсем те, тутисем те темле, йӗркешӗн тенӗ пек, яланах кулса тӑраҫҫӗ; хураллаҫҫӗ тейӗн ҫав.

Глаза у него небольшие (как у тебя), карие, быстрые, губы плоские, широкие; на глазах и на губах постоянная улыбка, официальная какая-то; точно она у него дежурит.

XXII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Дворянсен йӑхӗнчен тухнӑ вырӑссем пурте тенӗ пек пӗр хӑйсенче ҫеҫ палӑракан ӑратлӑ уйрӑмлӑхсем пур, тесе шанни паллӑ ӗнтӗ: пире пӗрре кӑна мар илтме тивнӗ «хӑйсен хушшинче» вӗсем «подсаласкински» сӑмсасемпе «перепреевски» ӗнсесем ҫинчен калаҫнине.

Известно, что почти все русские дворянские фамилии убеждены в существовании исключительных, породистых особенностей, им одним свойственных: нам не однажды довелось слышать толки «между своими» о «подсаласкинских» носах и «перепреевских» затылках.

XXII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Эсӗ епле пулсан та пирӗн, тенӗ пек ӗнтӗ.

Ты, мол, все-таки наша.

XXI // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Бюст айӗнче: «Хӑйӗн тӑван ҫӗршывне хӑтарма ӗмӗтленекен паттӑр», тенӗ сӑмахсем пулаҫҫӗ.

Под бюстом будет стоять: «Герой, намеревающийся спасти свою родину».

XX // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Увар Иванович чӳрече патӗнче ларать; Елена, ун патне пырса, аллине ун хулпуҫҫийӗ ҫине хучӗ, кӑштах карӑнса илчӗ те кулас мар тенӗ ҫӗртенех кулса ячӗ.

Увар Иванович сидел под окном; она подошла к нему» положила ему руку на плечо, потянулась немного и как-то невольно засмеялась.

XIX // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Ҫав вӑхӑтра, юри тенӗ пекех, хӑна йышӑнмалли пӳлӗмре Анна Васильевна хӑни пулчӗ; ку вӑл Стаховсемпе юнашар пурӑнакан протопоп арӑмӗ, ҫав тери лайӑх та хисеплӗ хӗрарӑм, анчах темле чаплӑ генерал ҫемйи час-часах иртсе ҫӳрекен ҫул хӗрринчи пӗвере чи шӑрӑх вӑхӑтсенче шыва кӗнӗшӗн полиципе урлӑ-пирлӗ пулкаласа пӗтнӗ.

Как нарочно, о ту пору в гостиной Анны Васильевны сидела гостья, соседка протопопица, очень хорошая и почтенная женщина, но имевшая маленькую неприятность с полицией за то, что вздумала в самый припек жара выкупаться в пруду, близ дороги, по которой часто проезжало какое-то важное генеральское семейство.

XVII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех