Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӗрӗксем (тĕпĕ: тӗрӗк) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Мӗнле кӑна шухӑш килсе кӗмест иккен пуҫа: тӗрӗксем вуҫех килмесен, е вӗсем, хӑйсене ҫул ҫинче тапӑнасран хӑраса, халех тухма килӗшмен пуль, ҫӗр хута, юр ҫуса кӗрт хыва-хыва кайнипе те вӗсем ҫула тухмӗҫ; акӑ часах йӑлт ҫуталса ҫитет, иртен-ҫӳрен ҫула тухать, ун чухне пӗтсех пӗтрӗ вара…
Чего только не приходило им в голову: турки могут не появиться вовсе; может быть, они отложили свой отъезд из боязни нападения или потому, что за ночь намело много снега; скоро совсем рассветет, начнется движение на дорогах, а тогда все пропало!..

ХХХIII. Ҫӗнтерекенсем ҫӗннисене хӑналаҫҫӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Автансем иккӗмӗш хут та авӑтса ячӗҫ, тӗрӗксем ҫаплах курӑнмарӗҫ-ха.
Турки не появлялись, хотя уже пропели вторые петухи…

Тӗрӗксем старике вӗлерес пек хӗненине вӑл мачча хӑми хушшинчен хӑй курса тӑнӑ та, хаяр юн ӗҫенсене тавӑрмасӑр чӑтма пултараймастӑп тесе, урама чупса тухнӑ, тӳрех Стойко пичче ҫурчӗ патнелле чупнӑ.
Он видел через щель в потолке, как убивали старика, и больше не мог выдержать тяжкой душевной муки; рука его тянулась отомстить убийцам, но это было безрассудно и могло кончиться плохо; как безумный, выскочил Огнянов на улицу и побежал прямо к дому деда Стойко.

— Тӗрӗксем хальхинче ытла непсӗсӗр пулмарӗҫ.
— Турки на этот раз не очень жадничали.

XXXII. Турӑ ҫӳлте, патша инҫетре // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Тӗрӗксем чӑлана пӑхса тухрӗҫ.
Турки осмотрели чулан.

Тӗрӗксем пӑлхарсенчен час-часах ҫав майпа укҫа илкеленӗ.
Турки часто вымогали у болгар деньги подобным образом.

Цанко ҫав хушӑра тӗрӗксем валли апат хатӗрлекен арӑмӗ патнелле кайрӗ.
Тем временем Цанко пошел к жене, которая готовила туркам еду,

Кмет килсе кӗчӗ, тӗрӗксем умӗнче вӑл путек пек курӑнчӗ.
Вошел староста и со смиренным видом стал перед турками.

Тӗрӗксем ӑна ай-яй йӗрлерӗҫ те халь те пулин вӗҫне-хӗррине тухаймарӗҫ, тытаймарӗҫ ӑна.
Местные турки следили за ним, но пока безуспешно.

ХХХI. Алтӑнӑври улах // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Яла вӑл пӑлхарсем пурӑнакан урамран кӗчӗ (унта тӗрӗксем те, пӑлхарсем те пурӑнаҫҫӗ), часах Цанко бай хапхи патне ҫитсе чарӑнчӗ.
Он въехал в деревню через болгарский квартал (в ней жили и турки и болгары) и вскоре остановился у ворот дяди Цанко.

Тӗрӗк ялӗсенчи кӑрчмарсем пурте пӑлхарсемех пулнӑ пулин те, ирӗксӗртен те, хӑнӑхнӑ майпа та тӗрӗксем майлахчӗ ӗнтӗ, вӗсенчен пит те сыхланмаллаччӗ.
Корчмари в турецких деревнях, хотя все они и были болгары, поневоле и по привычке якшались с турками, и их надо было остерегаться.

XXX. Шапӑлти пӗлӗш // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Эмексиз-Пехливан виллине чавса кӑларнӑ хыҫҫӑн — илтнӗ пуль ун ҫинчен? — тӗрӗксем йӑлт чурӑсланса кайрӗҫ…
А с тех пор как выкопали труп Эмексиз-Пехливана, — знаешь, небось? — турки совсем озверели…

Ку таврашра ун пек ӗҫсем пулманни нумайранпаччӗ-ха, тӗрӗксем ҫакӑншӑн тем пек тавӑрасшӑн ҫунаҫҫӗ.
Подобного случая давно уже не было в этой округе, и турки и сейчас еще жаждали мести.

XXIX. Канӑҫсӑр канӑҫ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Тӗрӗксем хушшинче пайтах пурӑнса, Огнянов вӗсен чӗлхине те, йӑли-халине те пит аван пӗлсе ҫитнӗ.
Прожив долгое время среди турок, Огнянов хорошо изучил их язык и обычаи.

Анчах алӑк уҫсанах тӗлӗнсе кайрӗ: шалта ҫапса хӗснӗ пек тӗрӗксем пухӑннӑ.
Но, распахнув дверь, он остановился пораженный: кофейня была битком набита турками.

— Кунтах-ха вӑл, пытаннӑ, паҫӑр ӑна ҫав пӗтме маннӑ тӗрӗксем шырарӗҫ, каҫарсам, пачка!
— Здесь он, только прячется, — давеча его искали проклятые турки… прости, отче!

ХХIV. Икӗ ӑрӑм // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Юрӑ ӑсти Стефчова тӗрӗксем мӑйлӑ тав турӗ — аллисене кӑкӑрӗ умне тытрӗ вӑл.
Певчий поблагодарил Стефчова на турецкий манер — приложив руку к груди.

XXI. Хур кӑтартма хӑтланни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Тӗрӗксем ҫывраҫҫӗ-шим вара?
Турки-то спят, что ли?

— Калатӑп-ҫке сире, — сӑмахне тӑсрӗ Мичо бай, тӗрӗксем пӗлтернине ялан кутӑнла ӑнланмалла: вӗсем ҫӗр герцеговин вӗлертӗмӗр тесе ҫыраҫҫӗ пулсан, ҫӗр тӗрӗк пӗтнӗ тесе вула, пин тесен те йӑнӑшӗ пулмасть.
— Я же вам говорил, — продолжал Мичо, — турецкие сообщения всегда надо понимать наоборот: если пишут, что убито сто герцеговинцев, значит, ухлопали сотню неверных, а если скажешь — тысячу, тоже не ошибешься.

XVIII. Ганко кофейнинче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Суяҫҫӗ, суяҫҫӗ, унта пӗтӗмпех Царьградри тӗрӗксем шухӑшласа кӑларни кӑна!
— Враки, враки, это все турки сами выдумали в Царьграде!

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика