Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

урине сăмах пирĕн базăра пур.
урине (тĕпĕ: ура) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вӑл урине хывса тӑхӑнчӗ те хӑйпе пӗрле сӑнӑ илчӗ.

Он переобулся и взял копье в руки.

Тигр хыҫҫӑн // Александр Галкин. Арсеньев В.К. Тайгари тӗлпулусем: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 178 с. — 92–104 с.

Ҫапма хатӗрленсе вӑл сылтӑм урине ҫӗкленӗ, сулахаййипе йытӑ пуҫне ҫӗр ҫумне хӗстерсе хунӑ.

Правая лапа рыси была приподнята для удара, а левой она придавила голову собаки к земле.

Ҫулевӗҫпе унӑн ҫури // Александр Галкин. Арсеньев В.К. Тайгари тӗлпулусем: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 178 с. — 75–80 с.

Хурчка вара, хӑрах урине ҫирӗкрен вӗҫертсе, мӑнаҫлӑн ун ҫине хӑпарса тӑчӗ.

Только теперь хищник выпустил корень и обеими лапами взобрался на свою жертву.

Xурчкапа куян // Александр Галкин. Арсеньев В.К. Тайгари тӗлпулусем: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 178 с. — 38–40 с.

Вара вӑл сулахай урине куянран вӗҫермесӗр сылтӑммипе мӗн лекнӗ ҫавӑнтан — тӗрлӗрен курӑк тунисенчен — ҫаклата-ҫаклата чарма хӑтланчӗ, анчах вӗсем хуҫӑла-хуҫӑла е тӑпӑла-тӑпӑла тухрӗҫ.

Тогда она, не выпуская из левой лапы своей добычи, правой на бегу стала хвататься за все, что попадалось по дороге: за стебли растений и сухую траву.

Xурчкапа куян // Александр Галкин. Арсеньев В.К. Тайгари тӗлпулусем: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 178 с. — 38–40 с.

Мӗн пӗчӗкрен ун урине ӗне пуснӑ иккен те, вӑл ҫапах та сывӑ юлайрӗ пулсан — паттӑр ҫав вӑл, пиҫӗхнӗ, ӗмӗрсен вучахӗнче шӑранса туптаннӑ.

С малых лет, говорят, ему наступила на ногу корова — и он остался жив, да еще и закалился в огне жизни.

XIV. Ешӗл туй // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Ҫапла аран йӑраланатпӑр, — Шинкӗл, урине хускаткаласа, ача ҫинелле пӑхрӗ.

Еле-еле ковыляем, — Шингель кивнул на свои больные ноги.

XII. Ятлӑ йыхравҫӑ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Пӗр ирхине Тимрук ыйхинчен вӑранать те пӑхать — старик урине тӑснӑ, вилсе кайнӑ.

В одно утро Тимрук стал будить старика, а тот лежит, ноги вытянул, не шелохнется, умер…

X. Янташ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Анчах ҫитсе тӑнӑ ҫыннӑн чухӑн ҫипуҫӗ никама та хапсӑнтараймасть, вӑл ҫӗтӗк ҫӑпаталлӑ урине те тӗрлӗрен ҫӗтӗк-ҫурӑкпа ҫеҫ чӗркенӗ, тахӑнасса ҫӳхерех тӑхӑннӑ, мӑйӗ те ҫап-ҫара, ӑҫтан ӑшӑ пултӑр ӑна…

И тут увидел его обувку: из разбитых старых лаптей во все стороны торчали тряпки; шея его была голой, словом, одет он был — не позавидуешь…

X. Янташ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Амакурӑкӑн сарлака ҫулҫи Ильясӑн ҫара урине йӗпетет.

Широкие листья мать-и-мачехи холодят босые ступни.

IV. «Харам пыр» // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Пӗр-пӗр ҫуртран хӑваласа кӑларнӑ хыҫҫӑн Велюш хӗрӗнкӗ кӗнӗ халпала урам варринчех ҫиле хирӗҫ тӑрать те, тӑсмака та ырхан урине ҫил-тӗр янӑ ӗне пек чаркаласа, хулӑн шӑнӑрлӑ аллипе кӑмӑлӗ туличчен сулкалашать: «Эпӗр-и? — тет вара, кӑкӑрне ҫапкаласа, — энӗр салтак пулккисем! Микул патша хуралҫисем!.. Эсӗр камсем? Хӑртӑксем-ҫке эсӗр! Ҫӑпата пуҫне йӗпетекенсем!.. Эп тесен, Микул патшан пирвӑй кӑрнатирӗ!..» — тесе пырӗ тытаничтен кӑшкӑрашать.

Когда его, надоевшего всем до печенок, выпрут из какого-нибудь дома, Велюш выходит на середину улицы и, растопырив худые длинные ноги, точь-в-точь как корова перед быком, бьет себя в грудь жилистым кулаком, вопрошая округу: «Мы кто? Солдаты полка! Охранники царя Мигулая! А вы кто? Босяки! Оборванцы! Лапотники! Лично я — первый гарнадир царя Мигулая!»

I. Текерлӗк канӑҫне ҫухатнӑ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Салтакрах хӑрах урине амантнӑ-мӗн.

В солдатах и покалечил ногу.

I. Текерлӗк канӑҫне ҫухатнӑ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Хӗрарӑма пӗр урине тепӗр ури ҫине хурса ларма юрать-ши?

Можно ли женщине сидеть нога на ногу?

2. Ҫыннӑн хӑйне хӑй тытас йӑли // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Пуля урине, тӑнлавне витӗрех шӑтарнӑ.

У него были прострелены ноги и висок.

Клава каласа пани // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Зойӑна тумланма хушнӑ, кил хуҫисем унӑн хуралса кайнӑ урине чӑлха тӑхӑнтартнӑ.

Зою одели, и хозяева помогли ей натягивать чулки на почерневшие ноги.

Ӗҫ ҫапла пулнӑ // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Сасартӑк унӑн урине шӑнӑр хутлатать, ҫыранран инҫе.

И вдруг ему свело ногу, а до берега еще далеко.

Тухса кайни // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Зоя мана хултан тытать те харӑс утас тесе урине улӑштарать.

Зоя берет меня под руку и примеряется, чтобы попасть в ногу.

«Овод» // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Эпселем урине ҫӑм калуш тӑхӑнса ячӗ, арпашнӑ ҫӳҫне ал веҫҫӗн ҫеҫ сӑтӑрса якаткаларӗ.

Эпселем вставил ноги в короткие валенки, пригладил ладонями спутанные седые волосы и стал прохаживаться по избе.

XXXII. Кӗтмен тӗлпулу // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Лаша тытса пыма майлӑрах пултӑр тесе, вӑл Тухтарӑн урине кӑштах куҫарса вырнаҫтарчӗ.

Чтобы удобнее было править лошадью, он подвинул ноги Тухтара в сторону и уселся основательно.

XXXI. Йӗпетнӗ ҫул // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Ҫара сывлӑм ун урине йӗпетет, Шерккейӗн йӗр хывӑнса юласран чунӗ ҫук.

Как бы кто не увидел его…

XXVIII. Таптанми йӗр // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Шерккейӗн урине тӑхлан шӑратса янӑ тейӗн — ытла йывӑрланнӑ, пӗринчен пӗрне аран ирттеркелесе пусать, пуҫне чикнӗ, умӗнчи ҫулне пӑхса пынӑ пек, васкамасӑр утать.

Шерккею казалось, что к его ногам подвесили пудовые гири, — он запинался, еле-еле переставлял непослушные ступни, низко опустив голову, будто внимательно изучал дорогу перед собой.

XXVI. Пӳкле вилӗм // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех