Шырав

Шырав ĕçĕ:

кӗтсе (тĕпĕ: кӗт) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Аксинья ура сассисем лӑпланиччен кӗтсе тӑчӗ, алӑк ҫекӗлне ҫаклатса хучӗ, унтан, япала ҫыххине хӗстерсе йӑтса, Дон хӗрринелле чупрӗ.
Аксинья дождалась, пока заглохли шаги, накинула на дверной пробой цепку и, прижимая узел, побежала к Дону.

12 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Авӑ ҫын кӗтсе тӑрать, кай.
Вон человек ждет, иди.

Кӗтсе халтан кайнӑ Аксинья тӳрех вӗткеленсе ӳкрӗ.
Вымученная ожиданием, Аксинья встрепенулась.

Григорие картишӗнчен пӗр кӗтӳ крымски хура акар йытӑсем хирӗҫ тухса кӗтсе илчӗҫ.
Григория встретила за двором ватага крымских черных борзых.

11 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

— Кӗтсе ывӑнтӑм, килместӗн пулӗ тесе.
— Заждался, думал — не придешь.

10 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Григорий, вӑхӑта ытларах тӑсас тесе, васкамасӑр хывӑнчӗ, хӑйне сиввӗн кӗтсе илнипе ҫак шӑплӑхӑн сӑлтавӗ пулма пултаракан мӗнпур ӑнсӑртлӑхсем ҫинчен шухӑшласа пӑхрӗ.
Григорий раздевался медленно, выигрывая время, быстро перебирая в уме возможные случайности, виною которых эта тишина и холодноватая встреча.

Митькӑпа Григорий хутор ачисене кӗпер патӗнче кӗтсе илчӗҫ те ҫул ҫине пӗрле тухрӗҫ.
Григорий с Митькой дождались у моста хуторных ребят, вместе тронулись в дорогу.

Христоня янӑравлӑн ахӑлтатса кулса ячӗ, куҫа шартарас пек куллипе Давыдка ҫутӑлса илчӗ, анчах Штокман, пурте кулма чарӑнасса кӗтсе илчӗ те, ҫапла каларӗ:
Христоня гулко захохотал, ослепительно блеснул улыбкой Давыдка, но Штокман, переждав общий смех, сказал:

9 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

— Ну, Гриша, кирек мӗн ту, сансӑр пурӑнма халӑм ҫук, — терӗ вӑл ҫирӗппӗн, унтан хирӗҫ тавӑрса каласса кӗтсе, тутине хытӑ чӑмӑртарӗ.
— Ну, Гриша, как хошь, жить без тебя моченьки нету, — твердо выговорила она и накрепко сжала губы, ожидая ответа.

8 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Пантелей Прокофьевич, ывӑлӗсене кӗтсе илеймесӗр, ватӑ вӑкӑрсене кӳлсе, пуринчен малтан тухса кайрӗ, Петропа Григорий, тӑрса юлса, ун хыҫҫӑн тухрӗҫ.
Пантелей Прокофьевич, не дождавшись сыновей, первый поехал на старых быках, Петро с Григорием, поотстав, выехали следом.

Кӑшт кӗтсе тӑчӗ вӑл.
Выждал.

2 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

— Кӗтсе ывӑнтӑмӑр сире.
— Заждались вас.

23 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Кӗрӳ туйӗ килессе Коршуновсен хапхинче пӗр кӗтӳ ача кӗтсе тӑнӑ.
У коршуновских ворот поезжанье сторожила ватага ребятишек.

21 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Унта та кӗтсе ывӑнчӗҫ пулӗ ӗнтӗ.
Там заждались теперича.

Унӑн пыр шӑтӑкне тахҫантанпах эрехӗн хӗрхӳ те йӗклентерекен тути йӗкӗлтесе тӑнӑ, анчах та вӑл, туй кунне кӗтсе, ӗҫме тӑхтаса пурӑннӑ.
Давно уже подмывало его знакомое чувство сосущей тошноты, но он сдерживался, приурочивая начало запоя к свадьбе.

19 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Наталин икӗ йӑмӑкӗ — вун-вуник ҫулхи Маришкӑпа сакӑр ҫулхи чӑрсӑр Грипка — ниҫта кайса кӗреймесӗр туй пуласса кӗтсе пурӑнаҫҫӗ.
Две младшие Натальины сестренки: Маришка — подросток лет двенадцати, и Грипка — восьмилетняя пройдоха и баловница — с нетерпением ожидали дня свадьбы.

— Эсӗ, асатте, тата ҫӗр ҫул пурӑнӑн та, унӑн вара сана кӗтсе лармалла-и?
— Ты, дед, может, ишо сто годов проживешь, а она будет дожидаться?

— Халӗ шӑп сӗткен кӗнӗ вӑхӑт, мӗн кӗтсе тӑмалли пур — ай ҫулран тухнӑ ватӑ хӗрсем сахал ярӑнса ҫӳреҫҫӗ-и? — халапа хутшӑнчӗ Василиса, пукан тӑрӑх шуҫкаласа (ӑна пӑлтӑрта вӑрласа юбка ӑшне чикнӗ хурӑн шӑпӑр шӑйӑрттарать — ваттисем каланӑ тӑрӑх евчӗсем качча каяс хӗрӗнне шӑпӑр вӑрланӑ пулсан, вӗсене хӗр пама чармаҫҫӗ имӗш).
— Теперича самое светок лазоревый, что ж держать, — аль мало перестарков в девках кулюкают? — выступила Василиса, ерзая по табурету (ее колол украденный в сенцах и сунутый под кофту веник: по приметам, сваты, укравшие у невесты веник, не получат отказа).

15 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Анчах та вӗсем никамран та пытармасӑр тенӗ пекех пурӑнаҫҫӗ, вӗсене пӗр-пӗринпе темӗнле пысӑкрах сисӗм, кӗске вӑхӑтлӑх ҫыхӑну евӗрлӗ мар япала ҫыхса тӑрать, ҫавӑнпа та хутор ҫыннисем — ку ҫыхлану лайӑх ҫыхӑну мар, вӑл пачах йӗркерен тухакан, намӑса пӗлменнипе явӑнса пыракан япала тесе шутларӗҫ те, темле лайӑх мар ӗҫ пуласса кӗтсе шӑпланчӗҫ.
Но они жили почти не таясь, вязало их что-то большое, не похожее на короткую связь, и поэтому в хуторе решили, что это преступно, безнравственно, и хутор прижух в поганеньком выжиданьице.

Аксинья чарӑнчӗ те вӑл пырасса кӗтсе тӑрать.
Аксинья стала, поджидая его.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика