Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ура сăмах пирĕн базăра пур.
ура (тĕпĕ: ура) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Анчах эпӗ сасартӑк ҫара ура сасси тата пӑшӑлтатнине илтрӗм.

И вдруг я услышала шлепанье босых ног и шепот:

Сергей Миронович // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Ниҫта ура пусма вырӑн ҫуккипе пӗтӗм Мускав ҫынни ҫакӑнта пуҫтарӑннӑ пек туйӑнчӗ.

Казалось, сюда сошлись все москвичи: на тротуарах негде было ступить.

«Челюскин!» // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Пирӗн умра ура тупанӗнчен пуҫласа пуҫ тӳпине ҫитиччен пылчӑкланса пӗтнӗ, ҫӳҫне тустарнӑ, чупса ҫӳренипе йӗп-йӗпе тара ӳкнӗ Шура тӑрать.

Шура стоял перед нами с головы до ног перемазанный в глине, взлохмаченный, потный от беготни.

Ҫӗнӗ пальто // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Ура айӗнче юр кӑчӑртататчӗ, сывланипе ҫухасем хулленех пасарса пыратчӗҫ.

Снег поскрипывал под ногами, воротники понемногу покрывались инеем от дыхания.

Шкула каякан ҫул ҫинче // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Эпир кӗрсен пӗчӗкҫӗ арҫын ачасемпе хӗрачасем вӑтӑрӑн шакӑрах ура ҫине тӑчӗҫ.

Тридцать таких же малышей — девочек и мальчиков — поднялись нам навстречу.

Пурте пӗрле // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Ура айне лекекен типӗ ҫулҫӑсем чуна хаваслантаракан вӑрттӑн шухӑш калаҫҫӗ.

Сухие листья шуршали под ногами, нашептывая что-то таинственное и ободряющее —

Пурте пӗрле // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

— Епле пысӑкланнӑ вӗсем! — терӗ кукамӑшӗ Зойӑпа Шурӑна пуҫ тӳпинчен пуҫласа ура тупанне ҫити пӑха-пӑха илсе.

— Какие большие стали! — любовно повторяла бабушка, разглядывая ребят.

Ҫул ҫине // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Сайра хутра кӑна ура айне лекнӗ турат шатӑртатать е хӑраса ӳкнӗ кайӑк сасӑ парать те, вара татах пӗр-пӗр ыйха путнӑ тӗнчери пек шӑпланать.

Только хрустнет сучок под ногой да изредка крикнет потревоженная птица — и снова глубокая, ничем не нарушаемая тишина, словно в сказочном сонном царстве.

Ҫӗпӗрте // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Ӗлӗк халӑх выҫӑллӑ-тутӑллӑ, чухӑн пурӑнатчӗ, халь вӑл ура ҫине тӑчӗ, ҫирӗпленчӗ, урӑхла пурӑнма пуҫларӗ.

Прежде бедно и голодно жил народ, а теперь он поднялся на ноги, окреп, зажил совсем по-другому.

Йывӑр хыпар // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Стена ҫумӗнче ларакан аслӑрах ачасем тӑваттӑшӗ те ура ҫине тӑчӗҫ те вӗсем хыҫҫӑн пӗтӗм класс ҫӗкленчӗ:

Четыре старших мальчика у стены чинно встали, за ними поднялись и остальные.

Ҫӗнӗ пурнӑҫ // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Ура тасма шутламасть вӑл…

Он не собирается протягивать ноги.

ХХХIII. Ашшӗн каламан сӑмахӗ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

«Тӗнче хӗрринех ҫитрӗм ӗнтӗ, тесе ҫырать, тет, ҫитрӗм те тӗнче хӗрине, ура усса, пуҫа каҫӑртса ларатӑп халь, тесе каланӑ, тет».

«Пишет, будто дошел до самого края света, дошел, ноги свесил и сижу, говорит, болтаю ими от нечего делать…»

XXXII. Кӗтмен тӗлпулу // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Эпселем ура ҫине тӑрса урай варринелле тухрӗ.

Эпселем бабай тоже поднялся из-за стола и вышел на середину избы.

XXIX. Кӗтмен хӑнасем // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Савантей сасартӑк ура ҫине тӑчӗ, кукшине ӑнсӑртран пӗр-пӗр ҫӳҫ пӗрчи ҫыпӑҫнӑн туйӑнчӗ ӑна, урай тӑрӑх канӑҫсӑр уткаласа ҫӳренӗ май Кантюка чеереххӗн пӑхрӗ те: — Йӗркине, Кантюк тете, эс хӑвах чипер чухлатӑн иккен-ха, пире ҫак хаяр ӗҫпе ҫыхӑнтармасан юрӗччӗ, — тесе хучӗ тӳррӗн.

Савандей вдруг выскочил из-за стола, поглядывая на Кандюка хитроватыми глазами: — Обычай это ты, дядя Кандюк, знаешь, я вижу, не хуже моего отца, а потому не впутывай нас в это нечистое дело! — остановившись напротив Кандюка, напрямик сказал Савандей.

XXIX. Кӗтмен хӑнасем // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Эпселем тахҫан Кантюк туйӗнче мӑн кӗрӳ пулнӑ иккен, арҫын туйне ертсе ҫӳренине астӑвать, ташланӑ чух ура тапмассерен юман урай хӑми авӑнатчӗ тет.

Эпселем бабай когда-то был на свадьбе Кандюка старшим дружкой и прекрасно помнил это, не забыл и о том, как под ним прогибались дубовые доски, когда он пускался в пляс.

XXIX. Кӗтмен хӑнасем // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Ун патне ура та ярса пусӑн.

И порог дома его переступишь.

XXVIII. Таптанми йӗр // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Ҫаплах каларӗ: «Ура ярса пусассӑм ҫук, тете», — терӗ Элентей.

Так и сказал Элендей: ноги моей больше в твоем доме не будет.

XXVIII. Таптанми йӗр // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Унтан ура сасси, сӑмахсем: «Эс мӗн, халь те киле таврӑнмастӑн?..»

Потом послышались шаги и чей-то голос: «Ты чего до сих пор домой не возвращаешься?»

XXVII. Шӑпа // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

— Ай, ура сурать-ҫке, тупата.

— Ноги сильно ломит.

XXVII. Шӑпа // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Ӑна пула вӑл пурнӑҫ илемне чухлама вӗренчӗ, хӑй таврашӗнчи ҫутҫанталӑкӑн асамлӑ хӑвачӗпе улшӑнакан ӳсентӑрана курнипе те вӑл, тавҫӑрма хӑнӑхан пӗчӗк ача пек, хӗпӗртекен пулнӑччӗ, чун хавалӗпе ҫӗкленнӗччӗ вӑл, ӗнтӗ уншӑн ура ярса пусас курӑк та шелччӗ.

Благодаря ей, он учился познавать красоту жизни; как ребенок, постигал и радовался волшебной силе окружающей природы, жалел и оберегал ее, иногда даже обходил пышную зелень, щадя ее красоту.

XXVII. Шӑпа // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех