Шырав

Шырав ĕçĕ:

ӑшӗнче (тĕпĕ: ӑш) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Хӗр ҫуратас марччӗ, ывӑл пултӑрччӗ, — тенӗ вӑл хӑй ӑшӗнче.
Куҫарса пулӑш

Пролог // Трубина Мархви. Трубина М. Ача чухнехи. Повесть. Калавсем. — Шупашкар, Чӑваш кӗнеке издательстви, 1981. — 288 с. — 3–192 с.

«Ӑна эс ыттисене юрас тесе хӑтлантӑн-ха», — шухӑшларӗ вӑл хӑй ӑшӗнче.
А сам подумал: это ты небось сделал, чтобы угодить другим.

IV // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Анчах нимӗнле хӗрӳлӗх е тӗмсӗлӳ пуррине те туймарӗ хӑй ӑшӗнче.
Однако не ощутил в себе ни страсти, ни желания.

II // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Григорьев ӑшӗнче ар-ҫын туйӑмӗ вӑранчӗ.
В мужчине проснулось давно забытое желание.

«Мемме!» — тесе вӑрҫрӗ вӑл хӑйне ӑшӗнче, чи тӗрӗс шухӑш ун пуҫне пӗччен юлсан пырса кӗчӗ: турпас лавӗсене кил картне кӗртмелле марччӗ терӗ вӑл.
выругав себя в душе: «Мемме! Размазня!» Самое правильное, что он должен был сделать, это не впустить в свой двор подводы со щепками,

Виҫӗ тӗрленчӗк // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Тинех хӗрарӑм чунӗ вӑранчӗ пек ун ӑшӗнче.
В ней проснулась женщина.

Ҫухалнӑ ҫынна тупни // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Пӗтрӗ ман карчӑк тет хай ӑшӗнче Мйхапар.
«Пропала моя Укка, пропала, — с горечью думает Михабар.

Ҫынсем ун еннелле пӑхса Микулая куҫ хӗснӗшӗн — унӑн вӑрттӑн шухӑшне малтанах сиссе тӑнӑшӑн — хӑй ӑшӗнче ҫилленчӗ Укка.
Но замечая недвусмысленные взгляды, Укка начала злиться,

Кӑван хуппи уҫӑлнӑ кун // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Сӑмахпа мар, паллах, хӑй ӑшӗнче.
В душе, а не словами.

«Эпӗ мӗн юлашки, ҫын юлашки пулмасӑр? — хӑй ӑшӗнче тавлашрӗ унпа Укка.
«А кто же я, коль не людские последки?

Пулас ниме // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Анчах йӑлӑхтармӑш Микулайне курма мар! — тенӗ вӑл хӑй ӑшӗнче.
Вовсе не для того, чтобы увидеть долговязого надоеду Мигулая

Ҫын аталаннӑҫем ӑна вӑй кӗме тытӑнать те, арҫын пулсан ун ӑшӗнче (ӳтӗнче) ар туйӑмӗ, хӗр пулсан ама туйӑмӗ вӑранать.
Развиваясь, ребенок набирается сил, и вот уже годам к десяти-двенадцати в нем зарождается мужское (если это мальчик) или женское (если это девочка) чувство.

Мухтарӗ халӑх йӑлине Янтул хӑй ӑшӗнче.
«Молодцы чуваши», — похвалил про себя Яндул

Савтепи // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Ӑшӗнче пурӗ пӗр савӑнӑҫлӑ: кантуртисем ертсе кайнӑ лаша тупӑннӑ!
Но в душе все равно ликует: нашлась-таки лошадь, которую увели конторские!

Ӑшӗнче хаярлӑх капланса хӑпарнине туять вӑл.
В душе Яндула вскипела лютая злость на самого себя.

Вилӗмпе юнашар // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Савӑннӑ темелле ӑна, ҫав вӑхӑтрах тарӑхни те палӑрать ун ӑшӗнче.
С одной стороны, он был рад, но внутри засела какая-то досада на себя и тревога.

Ухтиван // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Хӑй ӑшӗнче Савтепи итлесси пирки иккӗленсен те хӗре шанманни ҫинчен ҫак самантра манма тӑрӑшать Ухтиван.
хотя в душе сомневался, что она поступит именно так, но сейчас он старается об этом не думать.

Ӑшӗнче хӑй ҫапла шухӑшларӗ: ку тиек пире ытла хаклах лармасть пуль-ха, аван терӗ.
А про себя подумал: этот дьяк нам, пожалуй, недорого обойдется, уже хорошо.

Янтул кам вӑл? // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

— Мӗн хушаҫҫӗ — ҫавна, — терӗ Янтул ӑшӗнче шӑртланма тытӑнса.
— А что прикажут, то и делаю, — Яндул уже начинал злиться и на себя, и на всех на свете.

«Кӑна эп ма каларӑм-ши?» — ӳкӗнсе илчӗ Янтул хӑй ӑшӗнче.
«И зачем я это сказал?» — тут же пожалел Яндул.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика