Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Андрея (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
— Вилме! — шариех кӑшкӑрса илчӗ те Антонина, ик алипе те Андрея тытса лартрӗ.

— Умереть? — вскрикнула Антонина и обеими руками уцепилась за Андрея.

1 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

Андрея малти пӳлӗме илсе кайрӗҫ, сӗтел хушшине лартрӗҫ, унӑн тавра пӗтӗм кил-йыш пухӑнчӗ.

Андрея провели в комнату, усадили за стол, вокруг него собралась вся семья.

1 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

Вӑл пӗччен ҫеҫ Андрея аллинчен тытма, унӑн офицер калпакне тӑхӑнма, орденсене ҫанӑпа тасатма пултарнӑ.

Ведь она одна могла держать Андрея за руку, надевать его офицерскую шапку, начищать рукавом ордена.

Моряксем // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Леночка чарӑнса тӑчӗ: Власьевна Андрея ыталать, куштӑрканӑ питҫӑмартисенчен чуптӑвать, хулпуҫҫисенчен ачашлать, куҫҫуль юхтарса калать:

Леночка остановилась: Власьевна обнимала Андрея, целовала обветренные щеки, гладила по плечам и сквозь слезы говорила:

Хаклӑ хӑнасем // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Ывӑлӗпе Андрея та кашни каҫах арестлеме пултарнине пӗлсе, вӑл хӑй ӑшӗнче вӗсене арестлеттересшӗн те пулать, — ку вӑл вӗсемшӗн авантарах пулас пек туйӑнать ӑна.

Понимая, что и сына с Андреем тоже могут арестовать каждую ночь, она почти желала этого — это было бы лучше для них, казалось ей.

XXVI // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

— Шел, асӗ пулмарӑн! — терӗ Павел сӗтел умӗнче хӑйӗн чей стаканне салхуллӑн пӑхса ларакан Андрея.

— Жаль, не было тебя! — сказал Павел Андрею, который хмуро смотрел в свой стакан чая, сидя у стола.

XXV // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Амӑшӗ ним чӗнмесӗр ӑна аллинчен тытса сӗтел патнелле туртрӗ, юлашкинчен вӑл Андрея пукан ҫине лартма пултарчӗ.

Мать молча тянула его за руку к столу, и наконец ей удалось посадить Андрея на стул.

XXIV // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Амӑшӗ ӑна хӑй умӗнчен сирчӗ те, пӳлӗмелле йӑлӑнуллӑн пӑхса, Андрея ачашшӑн: — Андрюша! Эсир ан кӑшкӑрӑр ӑна! Паллах, эсир аслӑрах… — терӗ.

Она отстранила его от себя и, заглядывая в комнату, сказала Андрею просительно-ласково: — Андрюша! Вы не кричите на него! Вы, конечно, старше…

XXIII // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Вӑл Андрея ытларах ӑнланчӗ, ҫавӑнпа та ӑна вӑл тӗрӗс каланӑ пек туйӑнчӗ, анчах та Андрей Павела мӗн те пулин каланӑ чух кашнинчех вӑл сывлама чарӑннӑ пек пулса, ывӑлӗн сӑмахне кӗтрӗ, куна вӑл хохол хӑйӗн ывӑлне кӳрентернине е кӳрентерменнине часрах пӗлесшӗн турӗ.

Она больше понимала Андрея, и он казался ей правым, но всякий раз, когда он говорил Павлу что-нибудь, она, насторожась и задерживая дыхание, ждала ответа сына, чтобы скорее узнать, — не обидел ли его хохол?

XXII // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Вӑл кухньӑна кӗрсе кӑштах йӑшаланнӑ хыҫҫӑн часах вилнӗ пек шӑпӑрт пулчӗ, амӑшӗ шӑплӑха итлесе тӑчӗ те Андрея хуллен: — Хӑрушла япала ҫинчен шухӑшлать вӑл… — терӗ.

Когда он ушел в кухню и, повозившись немного, вдруг точно умер там, мать, прислушавшись к тишине, шепнула Андрею: — О страшном он думает…

XX // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

— Ҫынсем хӑйсем хутла пӗлменшӗн пӑшӑрханаҫҫӗ унта, — терӗ вӑл Андрея.

— Жалеют там люди, что неграмотные они! — сказала она Андрею.

XVII // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Амӑшӗн чӗринче ӗмӗчӗ тулман пирки тунсӑх, анчах та Андрея курнӑ пирки савӑнӑҫ ҫуралчӗ.

В сердце ее вспыхнули тоска разочарования и — радость видеть Андрея.

XVI // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Андрея урӑх ҫилленместӗп.

— На Андрюшу уже не сержусь.

Вуннӑмӗш вӑрттӑнлӑх // Ольга Фёдорова. Ордем, Г. Аньӑн вунӑ вӑрттӑнлӑхӗ: калавсем: [кӗҫен ҫулхи шкул ачисем валли] / Ордем Гали; [О. Л. Федорова куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательств, 2006. - 48 с. : ил.

— Озеров аякранах тата икӗ хутчен сылтӑм аллине сулса Андрея вырӑнтан тӑма памарӗ.

— Движением руки удержав Андрея на месте, Озеров продолжал.

XXII // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Андрея сасартӑк аллинче автомат мар, темиҫе пӑтлӑ хӗртнӗ чул пулнӑ пек туйӑнса кайрӗ.

Андрею вдруг показалось, что в руках у него не автомат, а раскаленный многопудовый камень.

XVII // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Юргин ҫапла шухӑшлани пӗтӗмпех тӗрӗс пек туйӑнчӗ Андрея.

Все эти предположения Юргина показались Андрею справедливыми.

XVII // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Ҫак номер хаҫат передовойри чаҫсене паян ирхине кӑна ҫитрӗ те (ҫав кунсенче хаҫатсем тӑтӑшах кая юлса килетчӗҫ) взводӑн ҫӗнӗ командирӗ Дубровка аслӑ сержант Андрея апат вӑхӑтӗнче салтаксене вуласа пама хушрӗ.

Этот номер газеты дошел до частей передовой линии только сегодня утром (в те дни часто запаздывали газеты), и тут же новый командир взвода, старший сержант Дубровка, поручил Андрею прочитать статью солдатам во время обеда.

XI // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Андрея фронт урлӑ ҫыру парса яма май килнӗ чух вӑл кӑштах ҫак майпа усӑ курмасӑр юлатчӗ, васкавлӑн та кӗскен ҫырмалла, анчах пурин ҫинчен те пӗлтерес килет, унсӑр пурӑнса чӗри ыратнине те, хӑй ӑна юратнине те, уншӑн шикленнине те, тунсӑхланине те пӗлтерес килет…

— Когда появилась возможность переслать Андрею письмо через фронт, он чуть не упустила возможность воспользоваться этим способом, надо было писать быстро и коротко, но хотелось сообщить обо всем, сказать, что без него болит сердце, что она любит его, что она боится за него, тоскует…

VIII // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Юргин ура ҫине сиксе тӑрсан дзот патӗнче Андрея, унтан Чернышевпа Хасанова курчӗ.

Вскочив на ноги, Юргин увидел около дзота Андрея, а затем Чернышева и Хасанова.

VII // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Лавҫӑ сасартӑк лашине чарчӗ те, Озеров, хӑйпе юнашар ларакан Петя Уралеца ҫуна хӗррине хӗстерсе, вӗсен енне ҫаврӑнчӗ, унтан аллине ҫӗклесе Андрея кӑшкӑрчӗ:

Ездовой вдруг осадил коня, и Озеров, повернувшись в задке санок, потеснив сидевшего рядом Петю Уральца, поднял руку и крикнул Андрею:

IV // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех