Шырав

Шырав ĕçĕ:

арӑмӗ (тĕпĕ: арӑм) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Рада кӑмӑлне йӑпатаканни пӗртен пӗр кӳршӗ ҫынни Боримечка арӑмӗ Стайка пулчӗ.
Единственным утешением для Рады служили свидания с соседкой — Стайкой, женой Боримечки.

XXXVI. Рада // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Муратлийский арӑмӗ аллисене шанчӑксӑр хуҫлаткаласа Радӑна шикленсе пӑхкаларӗ.
Госпожа Муратлийская, с ужасом взглянув на девушку, безнадежно стиснула руки.

Ырӑ кӑмӑллӑ Муратлийский хуҫа арӑмӗ Радӑна халех хӑйпе пӗрле тарма куҫҫуль тӑкса тархасларӗ, чӗркуҫленсе йӑлӑнчӗ.
Добрая госпожа Муратлийская, обливаясь слезами, на коленях просила Раду бежать с нею.

Радӑна хваттерте усракан Муратлийский хуҫа арӑмӗ хаклӑрах япалисене пухрӗ те ачасемпе пӗрле хӑйӗн ҫуртне пӑрахсах хула халӑхӗ хыҫҫӑн тарма шухӑш тытрӗ.
Приютившая Раду госпожа Муратлийская наскоро собрала наиболее ценные вещи, решив бросить свой дом и вместе с детьми бежать по примеру других.

— Ав лерелле… — аран илтмелле каларӗ хупах хуҫи арӑмӗ, слива еннелле аллипе тӑсса.
— Туда… — едва слышно проговорила Аврамица, указав рукой на сливу, растущую у изгороди.

XXXII. Аврам // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Унта хупах хуҫи арӑмӗ тӑрать иккен.
Это была Аврамица.

Хупах хуҫи арӑмӗ, малтанласа Огнянова ӑшшӑн кӗтсе илнӗскер, халь унтан сыхланма тытӑнни паллах пулса тӑчӗ ӗнтӗ.
Было ясно, что корчмарка, сначала так тепло принявшая Огнянова, теперь стала остерегаться его.

XXXI. Тата тепӗр ӗмӗт // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Минут та иртмерӗ, Аврӑмицӑпа Огнянов тӑвӑр ҫенӗк витӗр тӗттӗм пӳлӗме кӗчӗҫ, Хупах хуҫи арӑмӗ краҫҫын лампине шӑрпӑк тивертсе ҫутрӗ.
Полминуты спустя Аврамица и Огнянов прошли через тесные сени в темную каморку, Чиркнув спичкой, корчмарка зажгла жестяную керосиновую лампочку, осветив и комнату и гостя.

Ту ҫине тупӑ ҫӗклесе хӑпаракан улӑп, хамӑр лайӑх паллакан Боримечка; тупӑпа пемелли тимӗр-тӑмӑра ҫӗклекенӗ ун арӑмӗ пулчӗ.
Великан, втащивший пушку на гору, был наш старый знакомый — Боримечка, а боеприпасы принесла его жена.

XXVI. Зли-долӑ патӗнчи батарейӑ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Огнянов сӑмахне чун патне хурса, Муратлийский арӑмӗ ҫак тӑлӑх хӗре хапӑл туса йышӑнчӗ.
С удовольствием выполняя просьбу Огнянова, Муратлийская радушно приняла бесприютную девушку.

XXIV. Аслати умӗнхи тӑвӑл // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Клисурӑна ҫитсен, Рада хулана хальтерех кӑна куҫса килнӗ Муратлийский арӑмӗ патне чарӑнчӗ.
В Клисуре Рада остановилась у госпожи Муратлийской, недавно переехавшей в этот город.

— Итле-ха, Рада, Клисурӑна каймалла мар-ши санӑн, Муратлийский арӑмӗ патӗнче кӑштах хӑнара пул.
— Послушай, Рада, а не отправиться ли тебе в Клисуру, погостить у госпожи Муратлийской?

XIII. Хаваслӑ курнӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Мичо арӑмӗ иккен.
Это была жена Мичо.

X. 1876-Мӗш ҫулхи шпион // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Недко арӑмӗ вӑл ҫакӑн пек ҫумӑр айӗн килнинчен тӗлӗнчӗ.
Та приняла гостью, немало удивленная тем, что она пришла в такую погоду.

VI. Хӗрарӑм чунӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Недков арӑмӗ кунтан инҫе мар пурӑнать.
Тетка Недковица жила неподалеку.

Ҫумӑр ҫапла чашлаттарса ҫунӑ чух вӑл Мичо арӑмӗ патне, — ӑна пӗлсех те каймасть-ҫке вӑл, — ҫавӑн патне хӑнана пыни килӗшмест те, Соколовшӑн юри пынӑ пек пулса тухать, ҫитменнине тата Мичопа Диамандиев килӗштереймеҫҫӗ, пӗрне пӗри кураймаҫҫӗ.
Идти в гости, да еще в такой дождь, к Мичовице, женщине малознакомой, муж которой в ссоре с ее отцом, слишком уж унизительно и неприятно.

Мичосем патне ҫитсе, Мичо арӑмӗ патне хӑнана пынӑ пек тӑвӗччӗ те пӗлтерсе тухса кайӗччӗ — вӗсем патне кайма аван мар, лайӑх мар, ӑссӑр тунӑ пекех пулса тухать.
Самой пойти к Мичо под предлогом визита к его жене и сказать ей все — неудобно, неприлично, почти безумно.

Ах, турӑҫӑм! — тарӑхса кӑшкӑрчӗ те Юрдан арӑмӗ, ҫатмине вут ҫинчен куҫарса лартма мансах арҫынни патне чупрӗ.
О боже мой, господи! — взвизгнула Юрданица и, позабыв сковородку на огне, побежала к мужу.

IV. Хӑтипе кӗрӳшӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Чӳрече умӗнче ун арӑмӗ Лалка тӑрать, кӑвак кӗпепе вӑл, ҫыхнӑ тавар тӗркисем ҫумне ярлык ҫӗлет.
У окна, в скромном синем платье, стояла его жена Лалка и пришивала ярлыки к уже связанным тюкам.

— Хупа Пенчоран урӑх никам та чакаланмасть сан сӗтелӗнте, — терӗ арӑмӗ.
— Никто здесь не роется, кроме тебя и Пенчо, — сказала жена.

III. Икӗ тӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика