Шырав

Шырав ĕçĕ:

вӑрӑ сăмах пирĕн базăра пур.

вӑрӑ (тĕпĕ: вӑрӑ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Вӑрӑ каланӑ: «Эпӗ санӑн качакуна куртӑм. Акӑ халӗ кӑна пӗр ҫын ӑна вӑрмана ҫавӑтса кӗчӗ. Ӑна тытма пулать», — тенӗ.
Второй вор сказал: «Я видел твою козу: вот сейчас только в этот лес пробежал человек с козою. Его можно поймать».

Виҫӗ вӑрӑ // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Ҫак ҫынна виҫӗ вӑрӑ курнӑ.
Три вора увидали мужика.

Вӑрӑ тапака сиркелет те, хӑпӑл-хапӑл купа варрине кӗрсе, тапак ҫулҫисемпе витӗнет.
Вор раскопал табак, влез в середину и прикрылся табаком.

Пӗр вӑрӑ хӑйне хӑй тыттарни // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Ҫынсем улӑхнине илтсе, вӑрӑ кӗрӗксене, пирсене ӗлӗкхи вырӑнне хурать те, ӑҫта пытанам-ши тесе, вырӑн шыра пуҫлать.
Как только вор услыхал, что идет кто-то, он положил шубы и полотна на прежнее место и стал искать места, куда бы спрятаться.

Пӗр вӑрӑ ҫӗрле хуҫа пӳрт маччи ҫине вӑрлама улӑхнӑ.
Один вор залез ночью к купцу на чердак.

Улӑп-негр тир ҫиекен нӑрӑсен, каҫхи нӑрӑсен, чаклаттаракан, мӑйракаллӑ нӑрӑсен, масар шӑтӑкӗнчи нӑрӑсен, вӑрӑмсӑмсасен, тислӗк нӑррисен, уярсен, йывӑҫ пукрасен (ӗне нӑррисен), йывӑҫ хуппи, вӑрӑ ҫиекен нӑрӑсен тӗнчинче пурӑнчӗ.
Великан негр жил теперь в мире жуков-кожеедов, жужелиц, щелкунов, рогачей, жуков-могильщиков, долгоносиков, навозников, божьих коровок, короедов, хрущей, зерновок.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Тепӗр минутран хайхи чавка каллех чӳрече янаххи ҫине пырса ларать, унтан сӗтел ҫине вӗҫсе анать, Надежда Самойловна ҫине хӑйӗн шурӑ куҫӗсемпе вӑрӑ пек шикленсе пӑхса, вӑл каллех ҫӗрулми турилкки патнелле сиккелесе пырать.
Через минуту галка снова на подоконнике, а потом и на столе; воровато косясь на Надежду Самойловну белесым зрачком, она потихоньку подвигается к плошке с картошкой.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Вӑрӑ пуҫӗнче ҫӗлӗк ҫунать! — кулса ячӗҫ ачасем.
На воре шапка горит! — засмеялись ребята.

9 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

— Вӑрӑ пулмалла.
— Должно, вор.

Балтика хуралӗ // Н. Ятманов. Дмитриев, Н. П. Тӑван ҫӗршывӑн чысӗ: халӑх геройӗсем ҫинчен ҫырнӑ калавсем / вырӑсларан Н. Ятманов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1942. — 126 с. — 3–19 с.

Урам варрипе лапсӑркка ҫӗлӗкне аллипе чӑмӑртаса тытса чупса пыракан карел ҫыннине куракан ҫынсем вӑрӑ вырӑнне шутласа: — Эй! Тӑр-ха! Ӑҫталла чупатӑн эсӗ? — тесе кӑшкӑрса юлнӑ.
Видя бегущего по улице косматого карела с шапкой, зажатой в кулак, редкие прохожие останавливались и, думая, что это бежит вор, кричали: — Эй! Стой! Куда?

Сасартӑк ташлакансем хушшинче вӑрӑ пек кӑн-кан пӑхкалакан ҫӑхан сиккелесе ҫӳрени курӑнса кайрӗ.
Вдруг среди пляшущих людей появилась ворона; она прыгала по земле, воровски озираясь по сторонам.

Вуту юханшывӗ хӗрринче выҫӑпа аптрани // Александр Галкин. Арсеньев В.К. Тайгари тӗлпулусем: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 178 с. — 45–57 с.

— Вунпилӗк вӑрӑ тенӗрен ушкӑнпа хӑпса килтӗмӗр — аран пӗр ҫын тытса каятпӑр.
— Из пятнадцати лесокрадов еле-еле одного схватили!

XV. Ухмаха ури канӑҫ памасть // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Мӗнле вӑрӑ? — хыттӑн илтӗнчӗ страшникӗн хулӑн сасси.
Какой вор? — загремел бас стражника.

— Вӑрӑ?
— Вора?

— Вӑрӑ тытрӑм….
— Вора я поймал…

Кама вӑрӑ тетӗн эс, Велюш?
Это я-то ворюга, Велюш?

III. Ют хӳте ӑшӑтас ҫук // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Вӑрӑ тетне?
Ворюга, говоришь?

Халех тухса кай кунтан, вӑрӑ! — кӗтмен ҫӗртен кӑшкӑрса пӑрахрӗ Ӑлапа Велюшӗ.
А ну, сию же минуту убирайся отсюда, старый ворюга! — заорал вдруг Велюш, не очень-то задумываясь над смыслом слов.

Вӑрӑ та хурах тӑвасшӑн мар вӑл ӑна, ирсӗр те тискер ӗҫе вӗренесрен ик куҫпа сыхлать.
А не вором или насильником, потому она смотрит за ним сызмальства в оба глаза.

Кантюксен тӑхӑмӗ вӑрӑ таврашӗ иккенне кам пӗлмест.
Ну кто в округе скажет хорошее слово про воровское племя Кандюков?

XXII. Амӑшӗ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика