Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

куҫӗсене (тĕпĕ: куҫ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вӑл пӑхнӑ чух куҫӗсене илсе вӗсем вӑл каланине лайӑх итленӗ, хӑшӗ-пӗри пуҫне сулласа, ассӑн сывла-сывла илнӗ, ыттисем куҫхаршисене хӗскеленӗ, хыҫалалла ҫаврӑнкаласа пӑхнӑ, тахӑшӗ тата хуллентерех каласа канаш панӑ: — Чак шалалла, — офицер илтет! — тенӗ.

Опуская глаза перед его взглядом, они слушали внимательно, иной, покачивая головою, вздыхал, другие хмурили брови, оглядывались, кто-то негромко посоветовал: — Отойди, — офицер услышит!

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Салтаксем, халӑх калаҫнине итлесе, куҫӗсене салхуллӑн мӑч-мӑч тутаркаланӑ.

Солдаты слушали говор толпы и уныло мигали.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Ассӑн сывласа илсе, куҫӗсене ҫӗрелле пӑхтарнӑ.

Уныло вздохнул и опустил глаза.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Салтаксем кусене куҫӗсене мӑч-мӑч тутарса итленӗ, сӑн-сӑпатне темле нимӗн те пӗлмелле мар туса пӗркелесе илнӗ тата ҫавӑнтах вӗсен сӑнӗсем темле хӑравҫӑлла, мӗскӗнле пек курӑна-курӑна кайнӑ.

Солдаты слушали мигая, лица кривились неопределёнными гримасами, и нечто жалкое, робкое являлось на них.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Хӑш-пӗр салтакӗсем ҫеҫ, таҫта теме пемешкӗн тӗлленӗ пек, куҫӗсене хӗссе, шӑлӗсене хыттӑн ҫырта-ҫырта лартнӑ, — ҫак халӑх пирки шӑнса тӑма тивнӗшӗн вӗсем хӑйсен ҫиллине аран-аран анчах шӑнарса тӑраҫҫӗ пулас.

Некоторые из них, прищуриваясь, как бы целились во что-то, крепко стиснув зубы, должно быть, с трудом сдерживая злобу против массы людей, ради которой приходится мёрзнуть.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Шӑнса кӑвакарнӑ сӑн-пичӗсене пӑхсассӑн, вӗсем пурте темле пӗр пек салхуллӑ пулни, ним тума аптрани, анкӑ-минкӗ евӗрлерех пулса кайни палӑрнӑ, куҫӗсене мӑли-мали мӑчлаттаркаласа, пытаркаласа пӑхнӑ.

Лица, посиневшие от холода, однообразно унылы, туповаты, солдатишки — мелкие, в рост своих винтовок с примкнутыми штыками, одиннадцатая рота 144-го Псковского полка.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Халӑх хушшинче мӗн каланисене итлесе, вӗсем ассӑн сывлакаланӑ, куҫӗсене унталла-кунталла выляткаланӑ, шӑннӑ тутисене пӗркеленӗ.

Слушая речи, вздыхали, двигали глазами вверх и вниз, чмокали озябшими губами, сморкались.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Вӑл ман ҫине шикленчӗклӗн палӑракан куҫӗсене чарса пӑрахса пӑхать, аялти тути хӑйӗн тӗлӗнмелле чӗтрет.

Он широко открытыми глазами, с испугом в них, смотрел на меня, и нижняя его губа странно дрожала.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Вӑл, куҫӗсене хӗссе, пуҫне пӑркаларӗ те, темшӗн каллех пӑшӑлтатса: — Кам шухӑшласа ҫырнӑ кӑна? — терӗ.

Он замотал головой, жмуря глаза, и опять-таки почему-то шепотом заговорил: — Кто же это сочинил? —

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Калаҫма чарӑнчӗ те, куҫӗсене чарса ман ҫине пӑхса илчӗ; унӑн куҫӗсенче те хӑрани, те ыйту палӑрчӗ, те теме асӑрхаттаракан ҫутӑ йӑлтӑртатрӗ; кӑмӑллӑ пичӗ вара тата ытларах салхулланчӗ те илемленчӗ…

И, замолчав, он посмотрел на меня широко раскрытыми глазами; в них светился не то испуг, не то вопрос, что-то тревожное, от чего красивое лицо его стало еще печальнее и краше…

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Куҫӗсене уҫса выртакан юнлӑ туталлӑ хӗр ҫине тата ун ҫумӗнче, хӑй пӗччен пурне те хирӗҫ пулса, пуҫне усмасӑр, мӑнкӑмӑллӑн тӑракан каччӑ ҫине ҫынсем вӑрахчен чӗнмесӗр пӑхса тӑнӑ.

И долго все молчали, глядя на нее, лежавшую с открытыми глазами и окровавленным ртом, и на него, который стоял один против всех, рядом с ней, и был горд, — не опустил своей головы, как бы вызывая на нее кару.

I сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Кузьма Егоров йӑвашшӑн куҫӗсене антарать те хӑюллӑн Natri bicar bonici, тӗпӗр майлӑ каласан, сода илме ҫырса парать.

Кузьма Егоров скромно опускает глазки и храбро прописывает Natri bicarbonici, т. е. соды.

Ялти эмелҫӗсем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 71–80 стр.

Стукотей васкамасӑр ӗҫсе ярать, тутисене ҫулласа илет, куҫӗсене хупса, пӳрни ҫумне пӳрнине хурса сӑптӑрса кӑтартса тата мӗн те пулин ҫыртмалли кирлӗ пулнине систерет.

Стукотей медленно выпивает, облизывается, закрывает глаза и трет палец о палец, т. е. просит заесть чем-нибудь.

Ялти эмелҫӗсем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 71–80 стр.

Денис куҫӗсене мӑч-мӑч тума пӑрахать, хӑйӗн ҫӑра куҫхаршисене хӑпартса, чиновник ҫине ыйтасла пӑхать.

Денис перестает мигать и, приподняв свои густые брови, вопросительно глядит на чиновника.

Усал шухӑшлӑ ҫын // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 63–70 стр.

Денис урисене улӑштаркаласа тӑрать, симӗс сукно сарнӑ сӗтел ҫине пӑхать, куҫӗсене хай умӗнчи сукнона мар, хӗвеле курнӑн, ҫине-ҫинех вылятать.

Денис переминается с ноги на ногу, глядит на стол с зеленым сукном и усиленно мигает глазами, словно видит перед собой не сукно, а солнце.

Усал шухӑшлӑ ҫын // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 63–70 стр.

— Никак нет, — тет те хирӗҫ Иван Евсеич, куҫӗсене ҫӳлелле пӑхтарса каллех хытӑ сасӑпа шухӑшлама тытӑнса каять.

— Никак нет, — отвечал Иван Евсеич и, подняв вверх глаза, продолжал думать вслух.

Лашалла хушамат // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 56–62 стр.

Приказчик сада тухать те, куҫӗсене пӗлӗтелле ярса, акцизныйӑн хушаматне аса илме тӑрӑшса ҫӳрет.

Приказчик вышел в сад и, подняв к небу глаза, стал припоминать фамилию акцизного.

Лашалла хушамат // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 56–62 стр.

Иван Евсеич куҫӗсене маччаналла пӑхтарса, тута хӗррисемпе пӑш-пӑш тума тытӑнать.

Иван Евсеич поднял глаза к потолку и зашевелил губами.

Лашалла хушамат // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 56–62 стр.

Вӑл куҫӗсене уҫать те умӗнче темле теттӗм пӳрт е ҫӗмел майлӑ япала курать.

Он открывает глаза и видит перед собой что-то темное, похожее на избу или скирду…

Хуйхӑ // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 46–55 стр.

Токарь куҫӗсене хупать те тӗлӗрме пуҫлать.

Токарь закрывает глаза и дремлет.

Хуйхӑ // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 46–55 стр.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех