Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫинелле (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Наталья ун ҫинелле шиклӗн пӑхса илчӗ.
Наталья встретила ее испуганным взглядом:

XVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

— Ну, мӗн супӗлтетет вӑл? — тет вӑл телеграфист ӗнси ҫинелле сивӗ сывлӑшпа сӑмакун шӑрши вӗре-вӗре кӑларса.
Он говорил, дыша в затылок Телеграфисту морозом и самогонкой: — Ну чего там брешет?

XIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

— Ҫаплах! — терӗ Петро пуҫ пӳрнипе хӗрарӑмсем ҫинелле хулпуҫҫи урлӑ кӑтартса.
— А вот! — Петро через плечо указал большим пальцем на баб, закончил.

XIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Пантелей Прокофьевич пӳрнисене табак енчӗкне чиксе ячӗ, чӗптӗмлесе илнӗ табака пӳрни хушӑкӗсенчен юхтарса, Петро ҫинелле тинкерчӗ, вӑл мӗн те пулин каласса кӗтрӗ.
Пантелей Прокофьевич утопил пальцы в кисете, да так и остался с высыпавшимся из щепоти табаком, ожидая ответа.

Унӑн стенисем ҫинчен сирӗн ҫинелле тепӗр вӑрҫӑ — пин те сакӑрҫӗр вуниккӗмӗш ҫулхи халӑх вӑрҫи паттӑрӗсен чӗмсӗр куҫӗсем пӑхаҫҫӗ.
Со стен его на вас смотрят немые глаза героев другой народной войны, тысяча восемьсот двенадцатого года.

XI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

— Эпир пӗр тупӑ пӗтертӗмӗр, — терӗ вӑл, ывӑннӑ лашанни пек йӑваш куҫӗсемпе Григорий ҫинелле пӑхса.
— Одно орудие мы потеряли, — сказал он, глядя на Григория покорными, как у усталой лошади, глазами.

X // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӗсем пулеметсем ҫинелле тӳррӗн, выртмасӑр, кӑшкӑрашмасӑр атакӑна кӗрсе кайрӗҫ.
Они пошли в атаку на пулеметы в лоб, не ложась, без крика.

Григорий питне-куҫне пӗркелентерчӗ, казаксем кулмаҫҫӗ-и тесе вӗсем ҫинелле хӑяккӑн пӑхкаласа илчӗ.
А Григорий морщился, искоса поглядывал: не улыбаются ли казаки?

IX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Аҫамӑн йӗпе пашлӑкӗ айӗпе Григорий ҫинелле ӑшшӑн ейӗлсе кулакан куҫӗсене ҫутӑлтарать.
Из-под мокрого капюшона зипуна блестела на Григория влажной улыбкой, смеющимися глазами.

Германи вӑрҫи вӑхӑтӗнчех, полк Прусси тӑрӑх тылра ҫӳренӗ чухне, бригада командирӗ — ятлӑ-шывлӑ генерал — вуникӗ сотньӑна строя йӗркелесе тӑратрӗ те: — Илетӗр — икӗ сехет хушши хула сирӗн алӑра пулать, — терӗ сӑртсем айӗнче ларакан пӗчӗкҫӗ хула ҫинелле чӑпӑрккипе кӑтартса.
Еще в дни германской войны, когда полк ходил в тылу по Пруссии, командир бригады заслуженный генерал — говорил, выстроив двенадцать сотен, указывая плетью на лежавший под холмами крохотный городок: — Возьмете — на два часа город в вашем распоряжении.

Батарейӑран ҫур ҫухрӑмра сӑнавҫӑпа аслӑ офицер учӗсем ҫинчен анса тӑнӑ та сӑрт тӳпинчен каялла чакакан тӑшман речӗсем ҫинелле бинокльсемпе пӑхаҫҫӗ.
Наблюдатель со старшим офицером в полуверсте от батареи, спешившись, с кургашка глядели в бинокль на отходившие цепи противника.

VIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

— Шуйттана кӗл туса юрлаҫҫӗ! — кулса илчӗ Андрей Кашулин; унтан хӑй ҫывӑхӗнче тӑракан Григорий ҫинелле сӗмсӗрленсе пӑхса ыйтрӗ:
— Чертячья у них молитва! — улыбнулся Андрей Кашулин; дерзко глядя на Григория, стоявшего возле него, спросил:

Тип вар халлӗхе малалла куҫакан сотньӑна пытарать-ха, анчах тепӗр тӑват ҫухрӑм пек кайсан, вӑл икӗ тӗлтен сӑрт тӗмески ҫинелле юпленсе тухать.
Балка пока маскировала продвижение сотни, но версты через четыре развилом выползла на бугор.

— Каймастӑп, — пӗр чееленмесӗр хуравларӗ Аксинья, тӑйлӑк-тайлӑк пӳрт тата мӑянпа хытхура ашкӑрса кайнӑ картиш ҫинелле тӑвӑнчӑклӑн пӑхса.
— Не уйду, — просто ответила Аксинья, со сжавшимся сердцем оглядывая полуразрушенный курень и баз, бурно заросший лебедой и черным бурьяном.

VII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Степан ҫатан ҫумне сӗвенсе тӑчӗ те урам леш енче курӑнса выртакан Дон шарлакӗпе уйӑх чалпашшӑн ҫутатакан, ҫулӑм тӗслӗ кукӑр утма ҫул ҫинелле нумайччен тинкерсе пӑхрӗ.
Степан прислонился к плетню и долго глядел на текучее стремя Дона, видневшееся через улицу, на огнистую извилистую стежку, наискось протоптанную месяцем.

Хӗрарӑмсем, турӑшсем айӗнче ларакан Степана лайӑхрах курма тӑрӑшса, хушӑран ун ҫинелле пӑха-пӑха илчӗҫ, унӑн пиншакне, кӗпе ҫухине, сехетӗн кӗмӗл вӑчӑрине, ҫӳҫне куҫӗсемпе хыпашласа тӗрӗслерӗҫ, хӑйсем тӗлӗннине лайӑххӑн пытараймасӑр, пӗр-пӗрин ҫине кулкаласа пӑхрӗҫ.
Бабы изредка метали в сторону сидевшего под образами Степана любопытные взгляды, щупали глазами его пиджак, воротничок, серебряную часовую цепку, прическу, переглядывались с плохо скрытыми, изумленными улыбками.

Урапа ҫинче ларса пыракан ҫын пуҫӗпе сулса шлепкине ҫамки ҫине антарса лартрӗ; кӗлеткипе ҫавӑрӑнса, куҫне Мишка ҫинелле ҫӗклерӗ.
Человек на дрожках кивком бросил шляпу на лоб; поворачиваясь, поднял на Мишку глаза.

VI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫие вӑл хула ӗлкипе ҫӗлетнӗ пиншак тӑхӑннӑ, пуҫӗнче — ӗнси ҫинелле шутарса хӑпартнӑ сӑрӑ кӑвак тӗслӗ фетр шлепке.
В пиджаке городского покроя и сдвинутой на затылок серой фетровой шляпе.

Тарҫӑсен пӳртӗнче, чӳречерен сӑрхӑнакан сарӑ ҫутӑра, Аксинйӑн яштака кӗлетки курӑнать: вӑл, аллисене хыҫалалла тытса, ҫӳҫне майлать, хӑйҫути ҫинелле кулкаласа пӑхать…
В людской, в желтом просвете окна, виднелась статная фигура Аксиньи, — закинув руки, Аксинья поправляла волосы, смотрела на огонь, улыбалась…

V // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Анчах ашшӗ пӗррехинче, каҫ пулас умӗн, ӑна хӑй патне чӗнсе илчӗ; алӑк ҫинелле шиклӗн пӑхкаласа тата куҫне ывӑлӗн куҫӗсемпе тӗл пуласран тартса калаҫма пуҫларӗ:
Но однажды вечером отец позвал Евгения к себе; опасливо поглядывая на дверь и избегая встретиться глазами, заговорил:

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика