Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

юратман (тĕпĕ: юрат) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Эпир шӳт тума юратман.

Мы шутить не любили.

I. Ман асатте // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Унӑн плащне нимӗнпе те капӑрлатман, мӗншӗн тесен республиканецсем хӑйсене пысӑка хума юратман, плащ хӗррине ҫеҫ ука тытса ҫавӑрнӑ; ҫавӑн пек плащ, отряд начальникне ыттисенчен уйӑракан паллӑ пулнӑ.

Плащ этот по республиканской моде, скупой на всяческие украшения, был обшит простым галуном, что указывало на высокий чин.

I. Лантенака тыткӑна илчӗҫ // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Анчах замок ҫине тапӑнма тытӑнарах тӑни, уншӑн икӗ Говэн ҫапӑҫнинчен килнӗ ӗнтӗ, мӗншӗн тесен Лантенак, нимӗн те хӗрхенсе тӑманскер, хӑй пурнӑҫне Версальте пурӑнса ирттернӗ, ҫавӑнпа та вӑл Тург замокне сахал пӗлнӗ, ӑна пӗртте юратман.

Поэтому нападающие действовали с известной осторожностью, чего нельзя было сказать об осажденных, так как не в натуре господина де Лантенака было щадить кого-либо и что-либо; кроме того, прожив всю жизнь в Версале, он не питал никакого пристрастия к Тургу, да и вряд ли помнил свое родное гнездо.

ХI. Курма пӳрни пекех хӑрушӑ // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Вӗсем тата Тельмарша юратман та.

Они не любили Тельмарша.

VI. Суран тӳрленнӗ, анчах чӗререн юн сӑрхӑнать // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Паттӑррӑн ҫапӑҫакан хресченсен дружини, йӗркене пӑхӑнма юратман пулсан та, сыхланма кирлине ӑнланса, оборона йӗркелерӗ.

Однако крестьянское воинство, отважное даже в минуты растерянности, оправилось и перешло к обороне.

III. Пӗчӗк ҫарсемпе пысӑк ҫапӑҫусем // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Ҫапла Таньӑпа Алюна асаттепе пӗрле ларчӗҫ, асатте вӗсене чупакан поездран хытӑрах вӗҫекен чӗкеҫсем ҫинчен те, вӗҫме юратман, ытларах ҫуран ҫӳрекен карӑшсем ҫинчен те кала-кала кӑтартрӗ…

Так и сидели Таня и Алёнка с дедушкой, а дедушка рассказывал им и про ласточек, которые на лету поезд обгоняют, и про коростеля, который летать не любит, а всё больше пешком ходит…

Тантӑшсем тырӑ кӑшӑлне хураллама пулӑшаҫҫӗ // Николай Резюков. Воронкова, Любовь. Тантӑшсем шкула каяҫҫӗ; вырӑсларан Н.Резюков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1954. — 48 с.

Хӑвна ним кӗтмен ҫӗртен пӗлмен, юратман карап ҫине лартсан, яланах лайӑх мар пек туятӑн.

Нет ничего неприятнее, как быть неожиданно посаженным на судно, которое вас не знает или вас не любит.

VIII. 9-380 // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

«Акӑ шӑпах ҫак пӳлӗмре… стена ҫинче, кустӑрмасен йӗрӗсем те юлнӑ. Эпир шӳтлеме юратман», тет вӑл.

«Вот в этой самой комнате… на стене,— говорит он , - даже остались следы от колес. Мы не любили шутить».

V // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с. — 3–19 с.

Унӑн арӑмӗ час-часах чирлекен йӑмшакрах хӗрарӑм пулнӑ, анчах вӑл хӑйӗн чир-чӗрӗ ҫинчен калаҫма юратман.

Жена его была женщина слабая, болезненная, но о болезнях своих говорить не любила.

3 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

Юратман, ыталанӑ кӑна.

Нет, не любил, только — спал.

Иккӗмӗш пайӗ // Борис Чиндыков. Килти архив

Анчах вӑл мана юратман нихӑҫан та.

Да ведь он и не любил меня никогда.

Пӗрремӗш пайӗ // Борис Чиндыков. Килти архив

Эй, Васса, теп, сана юратнӑ пек никама юратман, теп, ахальтен мар сана качча илтӗм пуль, теп, Эс-и, тет, эс хӑв кӗленчӳне анчах юратан, тет.

Эх, Васса, говорю я ей, А я ведь никого не любил так, как тебя, не даром же я тебя в жены взял, а она еще пуще взъелась: Это ты мне о любви говоришь? Да ты только свою бутылку любишь!

Пӗрремӗш пайӗ // Борис Чиндыков. Килти архив

Лена калаҫнине итленӗ чух, Софья Ивановна салхуллӑн ӳсӗркелесе кӑна илет, хӑйӗн пӗр ӳпкевсӗр те ытлашши сӑмах ваклама юратман, нимӗнпе те интересленмен хӗрне халӗ вӑл паллайми пулчӗ.

Софья Ивановна только мрачно покашливала, слушая Леночку, и не узнавала в ней тихую, безропотно-молчаливую и ко всему равнодушную дочь.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Николай Евстафьев. Павленко П.А. Телей: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 312 с.

Горева иккӗмӗш эшелонпа унӑн ҫыннисене юратман, вӗсемпе килӗштерсех те кайман.

Горева не любила второй эшелон и его людей и плохо уживалась с ними.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Николай Евстафьев. Павленко П.А. Телей: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 312 с.

Ҫавӑн пек канашлусене Воропаев юратман.

Воропаев не любил эти совещания.

Улттӑмӗш сыпӑк // Николай Евстафьев. Павленко П.А. Телей: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 312 с.

— Хамӑрӑн сивӗсене эпӗ нихҫан та юратман, халь вара тӗлӗкре те юр, йывӑҫсем шартлатса ҫурӑлнине куратӑп.

 — Никогда я наши морозы не любил, — а сейчас во сне снега вижу, деревья трещат.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Николай Евстафьев. Павленко П.А. Телей: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 312 с.

Илемлӗ калаҫма пултаракан ораторсемпе ҫивчӗ ӑслӑ, савӑнӑҫлӑ ҫынсем вара ӑнтарсах пыраймаҫҫӗ, ытларах ҫыпӑҫуллах та калаҫайман е ытлашши сӑмах ваклама юратман ҫынсем ҫӗнтереҫҫӗ.

Проигрывали и теряли красноречивые ораторы и остроумнейшие весельчаки, побеждали часто косноязычные и скупые на слова люди.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Николай Евстафьев. Павленко П.А. Телей: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 312 с.

Унӑн пурнӑҫне ҫӑмӑллатма пултарассине халӗ пӗлмест-ха вӑл, анчах ҫак калаҫма юратман хӗрарӑмӑн пурнӑҫне питӗ лайӑхлатасси килет унӑн.

Он еще не знал, сумеет ли облегчить ее жизнь, но очень хотелось, чтобы у этой молчаливой женщины все шло отлично.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Николай Евстафьев. Павленко П.А. Телей: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 312 с.

— Геннадий Александрович — ӑслӑ ҫын, тата, ваттисем каланӑ пек, ырӑ ут та такӑннӑ тет вӗт-ха, — асӑрхануллӑн хушса хучӗ ответлӑ работниксенчен кулнине юратман Широкогоров.

— Геннадий Александрович — человек умный, да ведь, как говорится, и на старуху бывает проруха, — осторожно заметил Широкогоров, не любивший, по беспартийной деликатности, насмешек над ответственными работниками.

Пӗрремӗш сыпӑк // Николай Евстафьев. Павленко П.А. Телей: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 312 с.

Ҫак калаҫма юратман лӑпкӑ ҫын Ганс Бьелке ятлӑ.

Этого серьезного, флегматичного и молчаливого человека звали Ганс Бьелке.

XI сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех