Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

телефон сăмах пирĕн базăра пур.
телефон (тĕпĕ: телефон) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
«Вилнӗ», тесе ӑнласа илтӗм те, хамӑн ҫилпе телефон юпи пек кӗрлекен анраса кайнӑ пуҫӑма курӑк ҫинелле чикрӗм.

«Убит», — понял я и уткнул в траву отупевшую голову, гудевшую, как телеграфный столб от ветра.

II сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Апла пулин те, — пӑрахса хӑварнӑ упӑшкин кабинетӗнче, сӗтел ҫинче, ҫыпӑҫтарнӑ конверт выртать, ҫиелтех — телефон цифрисем.

Впрочем, на столе в кабинете брошенного мужа лежал запечатанный конверт с цифрой телефона на нем.

XVI сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Ван-Конет тӑнлавне ӑшӑ ҫапнипе туять: сӳрӗклӗхӗ тамалчӗ, кулса йӗкӗлтешнӗ пурнӑҫӗ юрӑсемпе те тамбуринсемпе ҫывхарать, Гравелот ӗҫӗ хӑрушлӑхпа ҫиҫкӗнсе илчӗ, вара кӗпӗрнаттӑр телефон кӗпҫине секретаре пачӗ те яланхи хытӑ сассипе хушрӗ:

Вискам Вач-Конета стало тепло, упадок прошел, осмеянная жизнь приблизилась с пением и тамбуринами, дело Гравелота сверкнуло угрозой, и губернатор отдал секретарю трубку телефона, сказав обычным резким тоном:

IХ сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

— Кӗпӗрнаттӑр телефон умӗнче, — ҫемҫен пӗлтерчӗ Ван-Конет ҫав-ҫавах ансат та ырӑ кӑмӑлпа.

— Губернатор у телефона, — мягко сообщил Ван-Конет, все еще охваченный желанием простоты и доступности.

IХ сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Ҫакнашкал сӳрӗк кӑмӑл-туйӑмлӑ кӗпӗрнаттӑр, шухӑша пуҫӗпех путнӑскер, кӳршӗ пӳлӗмрен секретарьне чӗнмерӗ, телефон кӗпҫине хӑех ҫӗклерӗ.

В таком состоянии упадка задумавшийся губернатор, не вызывая из соседней комнаты секретаря, сам взял трубку телефона.

IХ сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Телефон служащийӗсем вӗсене кӗске цифрӑллӑ номерсем каласан йӑрӑрах ӗҫлеҫҫӗ ахӑртнех, — кӗҫех Галеран хӑлхине ӗшенчӗк лӑпкӑ сасӑ пырса кӗчӗ:

Должно быть, телефонные служащие работали усерднее, если им называли номера небольших цифр, но только утомленный глухой голос очень скоро произнес в ухо Галерана:

IХ сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Галеран чӗлӗмӗнчи кӗлне шаклаттарса тасатрӗ те телефон станцине чӗнчӗ — ӑна Ван-Конет канцелярийӗпе ҫыхӑнтармалла.

Галеран выколотил из трубки пепел и вызвал телефонную станцию — соединить его с канцелярией Ван-Конета.

IХ сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Марта асӑннӑ кантур тенӗскер — мастерскойран хваттере иртмелли вырӑнти пӗр кӗтес, унта телефон тата Баркетӑн ҫыру сӗтелӗ.

Конторой Марта называла в известных случаях часть прохода из мастерской в квартиру, где находились телефон и письменный стол Баркета.

IХ сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Ван-Конета илес тӗк — унӑн пуҫне юн капланса тулчӗ, чӗри сиксе тухасла тапать, куҫӗсем вичкӗннӗн йӑлтӑртатаҫҫӗ, вара вӑл хыпалансах каҫару ыйтрӗ те тарҫӑ хыҫҫӑн — шалти пусмапа — пӳрте кӗнӗ ҫӗрте ларакан телефон патне чупсах кайрӗ.

Что касается Ван-Конета, то кровь кинулась ему в голову, сердце забилось, глаза живо блеснули, и, торопливо извиняясь, взбежал он вслед за служанкой по внутренней лестнице дома к телефону проходной комнаты.

III сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Вӑл тӑрасшӑнччӗ, пуҫ тайса сыв пуллашасшӑнччӗ ӗнтӗ, — ҫак самантра тарҫӑ ҫитсе кӗчӗ те хӑнана телефон патне Сногден чӗннине евитлерӗ.

Ван-Конет хотел встать и раскланяться, как появилась служанка, сообщившая о вызове гостя к телефону Сногденом.

III сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Ван-Конет Сногденран хыпар кӗтет, фонтан шӑмпӑртатнине ылханнӑ май ӑна телефон патне чӗннине хыпарламашкӑн васкавлӑн утса килни илтӗнни-илтӗнменнине тӑнлать.

Ван-Конет ждал вестей от Сногдена, проклиная плеск фонтана и слушая, не раздадутся ли торопливые шаги, извещающие о вызове к телефону.

III сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

— Анчах эпӗ ӑна ӗненмен: пӗр енчен — ку вырӑнтан нихӑш патшалӑх чиккине те телефон пралукӗ карса ҫитереймӗн; тепӗр енчен — мӗнле вӑрҫӑ секречӗсемпе ҫарсем куҫкалани ҫинчен Арзамасран пӗлтерме пулӗ?

Но я не верил: во-первых, отсюда ни до какой границы телефонный провод не дотянешь; во-вторых, про какие военные секреты и передвижения войск можно передавать из Арзамаса?

III сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Хӑшпӗр ачасем калаҫнӑ тӑрӑх, вӑл шпион пулнӑ та телефон тӑрӑх нимӗҫсене пӗр вырӑнтан тепӗр вырӑна ҫарсем мӗнле куҫкаласа ҫӳрени ҫинчен секретсем пӗлтерсе тӑнӑ.

Одни ребята говорили, что будто бы он шпион и передавал по телефону немцам все секреты о передвижении войск.

III сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Хутран-ситрен телефон шӑнкӑртатать, тата пӗр кӗтесре пӳлӗмре РӖК секретарӗ ҫырса ларать.

Время от времени звонит телефон, и в одном углу комнаты что-то пишет секретарь РКД.

Вӗренӳ аван пырать, анчах… // К. Шупуҫсем. «Капкӑн», 1932, 1№, 10 с.

Телефон чӗнмест.

Телефон молчал.

VI сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Унӑн халӗ йывӑҫ тӑррине хӑпарса унтан: «Атте, сана телефон патне чӗнеҫҫӗ!» — тесе кӑшкӑрас килчӗ.

Ей пришло в голову закричать с вершины: «Папа, тебя требуют к телефону».

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 259–266 с.

Брентган ҫаврӑнчӗ те телефон кӗпҫине ҫӗклерӗ.

Брентган отвернулся и подошел к телефону.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 233–242 с.

Ывӑлне кӑкӑрӗ ҫумне ҫирӗппӗн чӑмӑртаса тытнӑ хӗрарӑм телефон кӗпҫи патне анчӗ, комиссариата шӑнкӑравларӗ.

Женщина, крепко прижимая сына к груди, спустилась к телефонной будке и позвонила в комиссариат.

V. «Эпир ку». Арӑсланпа шакалсем. Арӑслансем мӗнрен хӑраҫҫӗ. Вӗҫӗ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 66–73 с.

Вӑл самантрах урӑлчӗ, Астарота питӗрсе хучӗ, унтан пуҫне ярса тытса телефон патне лӗпӗстетрӗ.

Он мгновенно протрезвел, запер Астарота, схватился за голову и побежал к телефону.

III. Ҫӗнӗ «таркӑн» // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 66–73 с.

Вӑл ҫакна Полинӑн аллисене чуп тунӑ чухне каланӑ вӑхӑтра хулан тепӗр кӗтесӗнче арҫыннӑн уҫӑмсӑртарах сасси телефон провочӗпе уҫлӑхран уҫлӑха шуса калаҫӑва ҫак сӑмахсемпе вӗҫлерӗ:

Когда он говорил это, целуя ее руки, глуховатый мужской голос, скользя по телефонному проводу из пространства в пространство, оканчивал разговор следующими словами:

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 23–48 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех