Шырав

Шырав ĕçĕ:

тытӑнчӗҫ (тĕпĕ: тытӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Халӑх хавалӗ лӑпланас патне ҫитеспе те хӑшӗсем Огнянова тишкерчӗҫ, ӑна халь «Граф» темех тытӑнчӗҫ, халӑх хисепне тивӗҫекен артистсене пьесӑ геройӗн ятне парас йӑла пур-ҫке; Фратю господина вара «Голос» теме тытӑнчӗҫ.
Теперь, когда страсти улеглись, некоторые осуждали Огнянова, за которым сохранилось прозвище «Граф», как это бывает с актерами-любителями, имевшими успех у публики; а господина Фратю все звали «Голос».

XVIII. Ганко кофейнинче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Халӑх ҫавӑн пирки калаҫса пайтахчен йӑпанать ӗнтӗ, вӑхӑт иртсе пынӑҫемӗн пьесӑна манас вырӑнне, ун ҫинчен ытларах та сӑмахлама тытӑнчӗҫ.
Впрочем, ему предстояло еще долго занимать местное общество, и с течением времени впечатление, произведенное пьесой, все больше углублялось.

Сцена ҫинчи артистсем тумӗсене улӑштарса тӑхӑнма тытӑнчӗҫ, хӑйсене тав тума пуҫтарӑннӑ тусӗсемпе кӑмӑллӑн калаҫрӗҫ.
Актеры переодевались на сцене, весело разговаривая с друзьями, пришедшими их поздравить.

XVII. Спектакль // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Юрра пӗри кӑна пуҫласа ячӗ, ун хыҫҫӑн хӑш-пӗр артистсем юрлама тытӑнчӗҫ, вара ушкӑнӗпех, вӗсене пула курма пынисем те юрлама тытӑнчӗҫ!
Песню запел один человек, ее подхватили три-четыре актера, потом вся труппа, а за нею начали подпевать и зрители.

Тепӗр самантранах шуйхӑнма тытӑнчӗҫ.
Еще миг — и последовал взрыв общего негодования.

Халӑх шавла пуҫларӗ, пурте кула-кула тишкерме тытӑнчӗҫ.
Зал зашумел; зрители смеялись и критиковали постановку.

Пӑхса ларакансем, вӑл мӗнле йӗнине илтсен, ахӑлтатса кулма тытӑнчӗҫ.
Ее плач вызвал в публике взрыв смеха.

Ҫавӑнтах ун валли пурте эрех тултарма тытӑнчӗҫ.
Несколько человек тут же налили вина в стаканы и, улыбаясь, поднесли их слепому.

XIV. Силистра-Йолу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Юрӑри «Ҫӗршыв ирӗкӗшӗн кас та чик!» тенӗ ҫаврӑм патне ҫитнӗ чух кӑмӑл ҫӗкленӗвӗ чи ҫӳле хӑпарчӗ пулинех, ҫынсем, ҫӗҫӗпе сенӗҫке ҫӗклесе, сулкалашса юрлама тытӑнчӗҫ.
Когда дошли до стиха «Руби, коли, чтоб родину освободить!», воодушевление дошло до своей высшей точки, и над головами замелькали ножи и вилки.

Стефчовпа пӗр пек шухӑшлакансем хыттӑн ӳпкелешме тытӑнчӗҫ, ӑнманланса савӑнчӗҫ, халиччен учительницӑ хутне кӗрекенсем шӑпах ларчӗҫ.
Единомышленники Стефчова громко роптали, злорадствуя, а те из присутствующих, что хорошо относились к учительнице, безмолвствовали.

XI. Рада пӑшӑрханӑвӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Анчах ак ватӑ учительница сӑмах пуҫларӗ те, ҫынсем пурте ун еннелле пӑхма тытӑнчӗҫ, Рада ӑшӗ тинех ытла вӑрками пулчӗ.
Но как только старшая учительница, начав свою речь, привлекла внимание публики к себе, у Рады стало легче на душе.

Шкула ир пуҫласах хӗр-ачасем пуҫтарӑнма тытӑнчӗҫ, амӑшӗсем вӗсене тумлантарма та, ҫӳҫне тураса якатма та ӗлкӗрнӗ — лӗпӗшсем пек пит илемлӗн пычӗҫ вӗсем, вара, кӗнекисене уҫса, мӗн вӗреннине юлашки хут пӑхкаласа, класра вӗлле хурчӗ пек сӗрлесе тӑчӗҫ.
Еще с утра школу заполнили девочки, приодетые и причесанные матерями, нарядные, как бабочки, они сидели за раскрытыми книжками и в последний раз повторяли свои уроки; казалось, в классе жужжит пчелиный рой.

Хула халӑхӗ чиркӳрен капланса тухрӗ; хӑшӗ-пӗри картиш тӑрӑх утрӗ, теприсем хӗр-манахсен пӳлӗмне кӗрсе чӑрманма тытӑнчӗҫ.
Поток мирян хлынул из церкви; одни разбрелись по двору, другие разошлись по кельям.

X. Хӗрарӑмсен мӑнастирӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Никам пӗлмен-палламанскер килсе пурӑнма тытӑнни мӑнастир ҫыннисене шухӑша ячӗ, хӗр-манахсем пӑшӑрханма тытӑнчӗҫ.
Которого никто почти не знал, снова вызвало оживление в монастыре, и монахини заволновались.

Унтан тӑпчесе ыйтма тытӑнчӗҫ.
И здесь допрашивали.

IX. Ӑнлантарса пани // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Тухтӑр хӑй патне таврӑнма ӗлкӗрчӗ ҫеҫ, Маркона ҫитсе курасшӑн пулса, урама тухрӗ, Ганко кофейнӑйӗ патӗнчен иртсе пынӑ чух унта куллен ларакансем ӑна чӗнсе чарчӗҫ те ирӗке тухнӑ ятпа ҫине-ҫине сывлӑх сунма тытӑнчӗҫ, хуҫи тесен, пуринчен ытла юрама тӑрӑшрӗ.
Не успел доктор вернуться домой, как снова вышел на улицу и, направляясь к Марко, быстро прошел мимо кофейни Ганко, многие из сидевших в ней завсегдатаев окликнули его и поздравили с освобождением, а горячее всех — сам хозяин.

Кулленхи ӗҫсем пирки ытла палӑртмасӑрах калаҫма тытӑнчӗҫ — Соколов тухтӑр ҫинчен те сӑмах сӳтӗле пуҫларӗ.
Вскоре разговор незаметно перешел на злобу дня — историю, случившуюся с доктором Соколовым.

VIII. Юрдан чорбаджи патӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӗсем хӑйсен юнланнӑ тумтирӗсене ҫума тытӑнчӗҫ, ҫӗр ҫинчи юн тумламӗсене хӑйӑр сапса тухрӗҫ.
Они принялись замывать свою окровавленную одежду и засыпать песком пятна крови на земле.

II. Тӑвӑл // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Малтан иккӗш кӑна ҫапӑҫатчӗҫ-ха, часах виҫҫӗн тытӑнчӗҫ — вӗсем урай тӑрӑх йӑваланса, каҫ шӑплӑхӗнче тискеррӗн кӑшкӑра-кӑшкӑра, хашӑлтатса та йынӑшса ҫапӑҫрӗҫ.
Дерущиеся — сначала двое, потом трое — катались но полу, раздирая ночную тишину дикими криками, пыхтением, стонами,

Теттӗмре тинех вилӗмлӗ кӗрмешӳ пуҫланса кайрӗ: алӑпа ҫапкалашса та урапа тапса, шӑлпа ҫыртса та чӗрнепе чӗрмелесе ҫапӑҫма тытӑнчӗҫ.
И вот во мраке началась смертельная схватка: в ход пошли руки, ноги, ногти, зубы.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика