Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Унӑн тӗм-хура пысӑк куҫӗсем те, тӗм-хура ҫӳҫӗсем те, тӗксӗмрех вӗри ӳчӗ те, калама ҫук шурӑ шалӗсем те ҫунса тӑратчӗҫ.

Куҫарса пулӑш

Вунҫиччӗрисем // Александр Клементьев. Клементьев А.К. Вунҫиччӗрисем: повеҫсемпе калавсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1981. — 216 с. — 56–121 с.

Металл пайсем аяк пӗрчисене хӗсе-хӗсе лартатчӗҫ, чӗн пӗрешкесем ӳте каса-каса кӗретчӗҫ, хулпуҫҫисем вутла ҫунса тӑратчӗҫ — протез вара кун пек чух пӗр-пӗр тискер те хӑрушӑ капкӑн евӗрех курӑнатчӗ.

Металлические части давили в бок, ремни врезались в тело, плечи нестерпимо горели, протез превращался в чудовищный капкан.

6 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Хӑлхисем Самонькӑн ҫавра пуҫӗ ҫинче уйрӑмах палӑратчӗҫ, мӗншӗн тесен вӗсем виҫесӗр пысӑкчӗ тата ашшӗн пит ачашах мар алли час-час пырса лекнӗрен ҫулӑм пек ҫунса тӑратчӗҫ.

Уши были очень приметной частью на круглой Самонькиной голове и потому, что они непомерно большие, и потому, что вечно горели жарким пламенем от частого и не слишком ласкового прикосновения к ним отцовской руки.

Самонька // Асклида Соколова. Алексеев, Михаил Николаевич. Ҫӑкӑртан асли ҫук: [повеҫ] / М. Н. Алексеев. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1967. — 192 с.

Оля ҫак ҫамрӑксем ҫинчен кашнин ҫинченех аса илсе каласа парать: «Ох, пӗлесчӗ эсӗ, еплерех алла чӑмӑртатчӗ ҫак Валерий», «Павел ҫав тери хитреччӗ, куҫӗсем ҫунса тӑратчӗҫ…»

Куҫарса пулӑш

IV // Анатолий Емельянов. Емельянов, А.В. Катӑлнӑ уйӑх: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 112 с. — 47–67 с.

Йывӑр марччӗ ӗҫлеме вӗсемпе, мӗншӗн тесен тӑрӑшулӑх, талпӑну пурччӗ ачасен, нумайӑшӗн куҫӗсем ҫунса тӑратчӗҫ.

Куҫарса пулӑш

Ӗҫлес туртӑмӗ пысӑк // Николай МАЛЫШКИН. http://xn--e1aaatdp0e.xn--p1ai/2024/08/0 ... 81a%d0%ba/

Ун таврашӗнче ҫынсем, тин тухнӑ хӗвел шевли тивнипе парӑс ҫуталса илнӗ пек, йӑлкӑшса ҫунса тӑратчӗҫ, ку чӑннипех ҫаплаччӗ: Нунча нумайӑшсемшӗн, мачта пек тӳрӗ пилӗклӗскер, янӑравлӑ сасӑллӑскер, урампа хӑй урапи ҫумӗнче утса пынине курсан, ун ҫинчен ырӑ мар сӑмах каламастчӗҫ — ӑна ҫапла хисеп кӳретчӗҫ.

Люди вспыхивали около нее, как паруса на рассвете, когда их коснется первый луч солнца, и это верно: для многих Нунча была первым лучом дня любви, многие благодарно молчали о ней, видя, как она идет по улице рядом со своею тележкой, стройная, точно мачта, и голос ее взлетает на крыши домов.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Эх, ӑҫта-ши ҫав Вася Бортников, унӑн аллинче пурте ҫунса тӑратчӗҫ, е эсӗ халӗ пачах ҫук?»

Эх, где же тот Васька Бортников, у которого все в руках горело, или вовсе тебя не стало?»

7. Пинтен те хаклӑрах // Александр Яндаш. Николаева, Галина Евгеньевна. Ӗҫҫинче: роман; вырӑсларан И.Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 524 с.