Чӑваш чӗлхи корпусӗ

«Ҫапла, ҫапла, — тенӗ вӑл пӗр-пӗр арҫын ҫӗлӗкӗ, мӑйракаллӑ кичка тӑхӑннӑ хӗрарӑма Гулярд шывӗ тултарнӑ кӗленче е шурӑ мазь банки тыттарса: — санӑн, кӑвакарчӑнӑм, ман патӑмра ывӑл хӑнара пурӑннӑшӑн кашни минутрах турра тав тумалла: халь ӗнтӗ сана чи ӑслӑ та ҫӗнӗ майсемпе эмеллеҫҫӗ, ӑнланатӑн-и ҫавна?

«Да, да, — говорил он какой-нибудь бабе в мужском армяке и рогатой кичке, вручая ей стклянку гулярдовой воды или банку беленной мази, — ты, голубушка, должна ежеминутно бога благодарить за то, что сын мой у меня гостит: по самой научной и новейшей методе тебя лечат теперь, понимаешь ли ты это?

XXVII // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.