Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Хамӑр пыракан сукмакран инҫех те мар, йывӑҫ тураттисен чӑтлӑхӗнче, темӗн ҫӑтӑлтатса илсе чӗриклетрӗ — кайӑк пулас.

На дереве, недалеко от тропы, по которой мы шли, ворохнулась и пискнула, должно быть во сне, какая-то пичуга.

16 // Петр Львов, Георгий Ефимов. Шуртаков С.И. Ҫаврӑннӑ юрату. Повеҫпе калавсем. Вырӑсларан куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 190 с. — 3–180 с.

Чалӑшса кайнӑ пысӑк ватӑ юмансем те тӗл пулаҫҫӗ; вӗсен хулӑн тымарӗсем ҫӗртен тухса тӑраҫҫӗ, вӗсемпе юнашар ҫирӗп юмансемпе хӑмла карса илнӗ ҫамрӑк ӑвӑссем ҫӑтӑлтатса лараҫҫӗ.

Встречались огромные, старые дубы, тяжело накренившиеся набок; их толстые корни торчали из земли, а рядом шумели крепкие дубки и молодые осинки, заплетенные хмелем.

9 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Юлашкинчен хӗвел сӗвек ҫурт тӑррисем ҫинчен кусса анчӗ, ансӑр чӳречесем витӗр сӑрхӑнса кӗчӗ, лашасен сапаланчӑк ҫилхисем ҫине ӳкрӗ, пасарса кайнӑ тӗттӗм кӗтессине ҫутатрӗ, ҫи витти айӗнче, струпилсем хушшинче, ҫерҫисем ҫӑтӑлтатса чӗвӗлтетме пуҫларӗҫ.

Наконец солнце стекло с покатой крыши, просочилось сквозь узкие оконца, зажгло лохматые лошадиные гривы, осветило опушенные инеем темные углы, и под самой крышей, в деревянных перекрытиях, запорхали и зачирикали воробьи.

9 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Григорий, сӑмах чӗнмесӗр, унӑн тачка хулпуҫҫийӗсемпе аллисем йывӑррӑн хускалнине, ҫӑвар шӑтӑкӗнче хӗрлӗ чӗлхи килӗшӳсӗр хӑвӑрт ҫӑтӑлтатса тӑнине тӗлӗкри пек курса выртрӗ.

Григорий, не отвечая, сонно следил за тугими движениями его мясистых плеч и рук, за неприятно часто мелькавшим в скважине рта красным языком.

X // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.