Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Малалла куҫса пырса, яланах ҫак чӑтлӑхра пурӑнакан ҫерҫисене хӑратса хускататӑн, вӗсем хыпӑнчӑклӑн чӗвӗлтетнине тата пӗчӗкҫӗ вӗлтӗр-вӗлтӗр ҫунатсем туратсене перӗнсе ҫӑтӑлтатнине илтетӗн, ӗҫчен вӗлле хурчӗ пӗр вырӑнта сӗрлесе тӑнине, ӑҫта та пулин сукмак тӑрах ӑсран катӑкрах Аким пахчаҫӑ утса пынине тата вӑл кирек хӑҫан та сӑмси айӗнче мӑрӑлтатнине тӑнлатӑн.

Подвигаясь вперед, спугиваешь воробьев, которые всегда живут в этой глуши, слышишь их торопливое чириканье и удары о ветки их маленьких быстрых крыльев, слышишь жужжание на одном месте жировой пчелы и где-нибудь по дорожке шаги садовника, дурачка Акима, и его вечное мурлыканье себе под нос.

XXXII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.