Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Учӗ те Милӑн ӗлккен, пӗвӗ те — пиҫӗ те йӑрӑс, хӑй те — капӑрланса ӳсекен пӗр-пӗр тӗлӗнмелле ӳсентӑран евӗр; ҫеҫкеленнӗ чее тӗмӗ ҫине, ахаль курӑксем хушшинче тӳпенелле ирӗклӗн туртӑнакан тюльпан ҫине пӑхнӑ евӗр пӑхатӑн ҫак хӗрача ҫине.

И кожа у Милочки так нарядна, и сама она такая гибкая, такая стройная, такая произрастающая, что на нее смотришь, как смотрел бы на первую, покрытую цветами вишню, как на тюльпан, независимо поднявшийся прямо к небу среди обычных трав.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Олимпиада Таллерова. Криштоф Е.Г. Ҫу уйӑхӗ — экзамен умӗнхи вӑхӑт: повесть. Вырӑсларан О. Таллерова куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1973. — 144 с.

Картне ҫапла васкамасӑр шутарса пӑхрӗ те вӑл, ҫилпе ҫеҫкеленнӗ тути хуллен ҫеҫ ейӗлчӗ, ҫӳл ретӗнчи сарӑхнӑ шӑлӗсем кивелнӗ хуртпуҫҫи мӑййи пек курӑнса кайрӗҫ, Эппелюк кулкалама пӑхрӗ, унтан майӗпен ҫеҫ: — Манӑн килчӗ… — тесе хучӗ.

Но вот он не спеша рассыпал карты, разлепил обветренные ссохшиеся губы, обнажив два ряда желтых, словно старые ракушки, зубов и проговорил еле слышно: — Мне выпало…

II. Ял мыскарисем // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Кил-ха, пӑяхам, ӗҫсе пар-ха ҫак алтӑра, — терӗ Савантей арӑмӗ, — сӑри кӑштах ҫеҫкеленнӗ пек те, ӗҫмешкӗн уҫӑ пулма кирлӗ.

На-ка вот, дядя, выпей ковшичек, — жена Савандея подала ковш пива, — пиво-то маленько зацвело, да на вкус приятно.

XXIX. Кӗтмен хӑнасем // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Юмӑҫӑн вӗҫлеке янахӗ чӗтренсе-туртӑнса илчӗ, ҫеҫкеленнӗ тути хӗррине сурчӑк кӑпӑкӗ хыта-хыта пирченӗ.

— Подбородок у йомзи затрясся, в углах поблекших губ запузырилась пена.

XVII. Тунсӑхланӑ ҫуртра // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

«Венеци вилет, Венеци пушанса юлчӗ», теҫҫӗ сире унта пурӑнакансем; анчах, тен, ӑна шӑпах ҫак юлашкинчен килекен илем, ҫеҫкеленнӗ тата чиперленнӗ вӑхӑтра хавхаланнӑ чухне тӗссӗрленнин илемӗ ҫитмест пулӗ.

«Венеция умирает, Венеция опустела», — говорят вам ее жители; но, быть может, этой-то последней прелести, прелести увядания в самом расцвете и торжестве красоты, недоставало ей.

XXXIII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.