Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

чӳречинчен (тĕпĕ: чӳрече) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Хваттер чӳречинчен террикон курӑнать.

Из окна квартиры виден террикон.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Коридорӑн ванса пӗтнӗ пысӑк чӳречинчен снаряд хуҫса антарнӑ вӗрене тӑрри хӗсӗнсе кӗнӗ.

В разбитое венецианское окно коридора просунулась верхушка поваленного снарядом клена.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Иван Алексеевич ҫывӑракан курница чӳречинчен вӑл чылайччен шаккаса тӑчӗ.

Он долго стучался в окно горенки, где спал Иван Алексеевич.

XXII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Тӗпелти пӳлӗм чӳречинчен уйрӑлмасӑр пӑхса тӑнӑ Григорий тепӗр ҫур сехетрен каялла пӗр утӑм турӗ те пит шӑмми таран кӗл пек кӑвакарса кайрӗ.

Через полчаса Григорий, не отходивший от окна в горнице, ступил назад, до скул оделся пепельной синевой:

XVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ӑна хирӗҫех ҫинҫе хул пуҫҫиллӗ, каччӑ ҫулне ҫитеймен ҫамрӑк ача пек типшӗм Кривошлыков сӗтел ҫине чавсаланнӑ, вакун чӳречинчен пӑхса пырать.

Против него, облокотясь на столик, смотрел в окно узкоплечий, сухой, как подросток, Кривошлыков.

X // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Машинӑран тухсан, вӑл палланӑ Ирина пӳлӗмӗн чӳречинчен пӑхрӗ те каялла чакрӗ.

Сойдя с машины, он посмотрел в знакомое окно и отшатнулся.

XXI сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Тӗлӗнмелле илемлӗ ӳкерчӗк, темиҫе ҫухрӑма тӑсӑлса, сирӗн умра ал тупанӗ ҫинчи пек курӑнса выртать, Крайри ҫӗр управлени ҫурчӗн чӳречинчен тулӑ шӑркана ларса, пулса ҫитни аван курӑнать, куҫ умӗнчех вӑл хӑйӗн тумне улӑштарса пырать — ӗнер симӗсчӗ, паян акӑ сарӑ хӑмӑл ҫинче суратсем те ларса тухнӑ…

Чудесная панорама лежала на многие версты, — все перед вами как на ладони! — из окна здания краевого землеуправления хорошо видно, что пшеница налилась и созрела, прямо перед глазами она меняла свой вид — вчера была зеленой, а сегодня на желтом хлебе сидели и скирды…

XVI сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Ҫав самантра дежурнӑй пӳлӗмӗн чӳречинчен паҫӑрхи хӗрачан янравлӑ сасси илтӗнсе кайрӗ: «Пиллӗкмӗшне йышӑнас?

из окна дежурки донесся звонкий голосок девушки: «Разбронировать пятый?

XIII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Григорий тӑчӗ; хулпуҫҫийӗсене шӑтӑртаттарса карӑнса илчӗ те, Михайлӑсен пӳрт чӳречинчен кӑчӑк туртнӑн мӗлтлетсе тухакан ҫутӑ еннелле утрӗ.

Григорий встал; хрустнув плечами, потянулся и пошел на огонь, зазывно мигавший в оконце Михайловой хаты.

10 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Картишне кӗчӗ, вӗтӗ ҫуртырри улӑмӗпе хутӑш ҫӑрса тунӑ тӑм пӳртӗн пӗчӗк чӳречинчен шаккарӗ.

Вошел во двор, постучался в крохотное окошко саманной хаты.

10 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

— Манмарӑн-и, хӑш чӳречинчен шаккамалла?

— Не забыл, в какое окно стучать?

2 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Урапа пӑртак чалӑшрах пулнӑ, тепӗр майлӑрах каласан, унӑн сылтӑм ӳречи сулахай чӳречинчен нумай ҫӳлте тӑнӑ, ку вара Иван Федорович аппӑшне пит те килӗшнӗ, мӗншӗн тесен пӗр енчен пӗчӗк пӳллӗ ҫын, тепӗр енчен пысӑк пӳллӗ ҫын — хӑпарса ларма пултарать, тесе калатчӗ вӑл.

Самое устройство брички, немного набок, то есть так, что правая сторона ее была гораздо выше левой, ей очень нравилось, потому что с одной стороны может, как она говорила, влезать малорослый, а с другой — великорослый.

V. Аппӑшӗн ҫӗнӗ шухӑшӗсем // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Эпӗ вырнаҫнӑ пӳлӗм чӳречинчен типӗ мӑкпа чыхса тултарнӑ стена курӑнать, вӑл ҫумӑр шывӗ аннипе ытла та вараланса пӗтнӗ, сарӑ хӑмӑр тӗслӗ пулса ларнӑ, тӳпе тӑхлан тӗслех, урӑх нимӗнле тӗс те палӑрмасть; сывлӑшра каллех юр пӗрчисем вӗҫкелеме пуҫларӗҫ.

Из окна виднелась лишь стена, покрытая пятнами сырости и высохшим мхом, и нависшее над ней матово-свинцовое небо без малейшего просвета; в воздухе снова запорхали снежинки.

Хупахра // Аркадий Малов. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 76–92 стр.

Алевтина Макаровна та, тюль чаршава сирсе, хӑйӗн пӳлӗмӗн чӳречинчен пуҫне кӑларса, ҫӳлтен: — Тинех Вовочка тивӗҫлӗ ӗҫе тытӑнчӗ! Пӑхӑр-ха, мӗнле илемлӗ! Абсолютнӑй альбатрос! Чӑнласах вӗҫме пултарать-и вӑл? — терӗ.

Даже Алевтина Марковна, раздвинув тюлевые занавески и высунувшись из окна своей комнаты, изрекла сверху: — Наконец-то подходящим делом занялся Вовочка! Смотрите, какая красота! Абсолютный альбатрос! Неужели он и летать сможет?

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Оленин, хӑй ҫакна асӑрхамасӑрах, хӑйӗн чӳречинчен е хӑйӗн крыльци ҫинчен хӗрӗн кашни утӑмне антӑхса кайса сӑнарӗ.

За каждым ее движением, сам того не замечая, Оленин жадно следил из своих окон или с своего крыльца.

XXIII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Шатра питлӗ, кӑнттамрах Архипов рота шкулӗн чӳречинчен пӑхнӑ та ҫине тӑрсах нимӗн чӗнмест.

Неуклюжий рябой Архипов упорно молчит, глядя в окно ротной школы.

XI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ромашоавпа Раиса Александровна музыкантсен чӳречинчен инҫетрех мар тӑчӗҫ, вӗсене vis-a-vis Михинпа Лещенко арӑмӗччӗ, йӗкӗчӗн хулпуҫҫине те аран-аран кӑна тӑсӑлса ҫитекенскер.

Ромашов с Раисой Александровной стали недалеко от музыкантского окна, имея vis-a-vis Михина и жену Лещенки, которая едва достигала до плеча своего кавалера.

IX // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Галерейӑн яри уҫӑ чӳречинчен «Патша пурнӑҫӗшӗнри» увертюрӑн малтанхи кӗрлевӗсем кӑрӑлтатса, кӗмсӗртетсе кайрӗҫ те, вӗсемпе пӗр харӑссӑн та килӗшӳллӗн ҫуртасен чӗлхисем ҫӳлелле тата аялалла авкаланса-явкаланса илчӗҫ.

Сквозь раскрытое окно галереи грянули первые раскаты увертюры из «Жизни за царя», и в такт им заколебались вверх и вниз языки свечей.

VIII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Анчах, шутласа илсемӗр ҫех, мӗнлерех телей вӑл — урамӑн тепӗр енӗнче, тӗттӗмре, ҫӗр каҫа тӑрасси те хӑв савакан хӗрарӑмӑн чӳречинчен пӑхасси.

Но подумайте только, какое счастье — стоять целую ночь на другой стороне улицы, в тени, и глядеть в окно обожаемой женщины.

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Диван хыҫӗ ҫумне ҫамкипе тӗртӗнсе нумай та выртман пек туйӑнчӗ ӑна, анчах вӑл куҫне уҫрӗ кӑна, пӗчӗк номерӗн икӗ чӳречинчен те хӗвел пайӑркисем чалӑшшӑн туртӑнса кӗнине курчӗ.

Ему казалось, что он недолго лежал, припавши лбом к спинке дивана, но когда он открыл глаза, из обоих окон номерка уже тянулись к полу косые солнечные лучи.

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех