Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

хӗрхеннипе (тĕпĕ: хӗрхен) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Хӑшӗсем Борин ҫине чӗнмесӗр пӑхса иртеҫҫӗ, теприсем хӗрхеннипе пуҫӗсене сулласа каяҫҫӗ.

Иные молча смотрели на шествие, другие с состраданием качали головой.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Никифор Ваҫанкка, Алексей Этмен, Илле Тукташ. Алексеев, М. А. Большевиксем: роман / вырӑсларан Н. Ваҫанкка, А. Этмен, И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгиз, 1936. — 242 с.

Чирлӗ ҫынӑн шуралса кайнӑ сӑн-питне тата аманнӑ алли ҫакӑнса тӑнине курсан, хӗрхеннипе кӑшкӑрса яни те пулман вӑл, — ӑше вӑрканипе йӑнӑшса илни пулнӑ вӑл.

Это не был и крик жалости при виде болезненной бледности его лица и беспомощно висевшей раненой руки, — это был стон наболевшего сердца.

XXVI сыпӑк // Феодосия Ишетер. Рид, Томас Майн. Пуҫсӑр юланут: роман / Майн Рид; вырӑсларан Ф. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1949. — 412 с.

Ҫав тери хӗрхеннипе Нэн арҫын ачана хӑй аллине илчӗ.

Нэн, охваченная жалостью, взяла на свое попечение этого мальчика.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Эпӗ хӗрхеннипе кӑна сан хутна кӗресшӗнччӗ.

Я жалеючи тебя это предлагаю.

X. Янташ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Килӗнче пӗр шӑрпӑк хӗрхеннипе ҫав, халӑх кӑчухне перекетлӗрех пурӑнасшӑн-ҫке.

Хотел сэкономить на спичках.

V. Ӑшаланӑ ӑсан хака ларать // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Тельмарш хӗрхеннипе хӗрарӑм ҫине йӗрсе ярас пекех хурланса пӑхать.

Тельмарш с волнением следил за ней.

VI. Суран тӳрленнӗ, анчах чӗререн юн сӑрхӑнать // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Вӑл ӑна шыва ярать те хӗрхеннипе калать:

Он опускает голавля в воду и шепчет:

Партас шыв ӗҫме кайнӑ // Лина Агеносова. Ванаг, Юлий Петрович. Пӗчӗк Микинӗн пысӑк ӗҫӗсем: [калавсем] / Ю. П. Ванаг. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959. — 32 с. — 17–18 с.

«Никита Алексеевич яланхи пекех малта пырать пулӗ-ха», — шухӑшларӗ Воропаев корпус командирӗ ҫинчен, — юлашки вӑхӑтра вӑл унӑн политика енӗпе ӗҫлекен заместителӗ пулнӑччӗ, фронтрисен пурнӑҫне кӗвӗҫсе ӑмсаннипе тата хӑйне хӑй хӗрхеннипе унӑн чӗри ыратса кайрӗ.

«А Никита Алексеевич, должно быть, как всегда, впереди», — подумал Воропаев о том командире корпуса, у которого он в последнее время был заместителем по политической части, — и сердце его сжалось от зависти к тем, кто там, и жалости к самому себе.

Пӗрремӗш сыпӑк // Николай Евстафьев. Павленко П.А. Телей: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 312 с.

Амӑшӗ ним хускалмасӑр, куҫне мӑчлаттармасӑр, пӗр вӑйсӑр, шухӑшсӑр, йывӑр тӗлӗкри пек, хӑранипе, хӗрхеннипе ӑнран кайнӑ пек тӑчӗ.

Не шевелясь, не мигая глазами, без сил и мысли, мать стояла точно в тяжелом сне, раздавленная страхом и жалостью.

XVI // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Амӑшӗ пуҫне усрӗ, Егора ҫав тери хӗрхеннипе унӑн куҫҫуль тухрӗ.

Мать наклонила голову, острое чувство жалости вызывало у нее слезы.

IX // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Ҫак хӗрарӑмсене ырӑ, йӑваш сӑмахсем калас килчӗ, унпа пӗрлех виселица ҫинче вилнӗ ачана, ӑна хӑй аллипех петльӑран кӑларнӑ амӑшне, ҫак пур хӑрушла асапсем тӳссе ирттернӗ пур ҫынсене те ҫав тери хӗрхеннипе чӗри пӑчӑртанчӗ.

Хотелось сказать этим женщинам что-то хорошее, вместе с тем сердце сжималось от несказанной жалости к этому погибшему на виселице мальчику, к этой матери, что сама вынимала его из петли, жалостью ко всем ним, пережившим такие муки.

X // Леонид Агаков. Василевская В.Л. Асамат кӗперӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1945. — 200 с.

Ӑна хӗрхеннипе тата питех пӗлесшӗн пулнипе вӑл йӗкене ӳкерчӗ, анчах ӑна илме пӗшкӗнмерӗ те.

 — От жалости к нему и любопытства она выронила веретено и не нагнулась, чтобы поднять его.

2. Ҫӗнӗ ҫӗрте // Александр Яндаш. Николаева, Галина Евгеньевна. Ӗҫҫинче: роман; вырӑсларан И.Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 524 с.

Кирлипе кирлӗ марри пирки хӑй те иккӗленекен ӗҫе тухма ывӑннӑ ҫынсене ӳкӗтлемелле пулнӑ чухне Василин чӗлхи хытса ларнӑ, ҫынсене ытла хӗрхеннипе чӗри ыратнӑ.

Когда Василию приходилось убеждать усталых людей итти на работу, в необходимости которой он сам сомневался, у него каменел язык и сердце тяжелело от жалости.

4. Фрося сӑрчӗн хӗрринче // Александр Яндаш. Николаева, Галина Евгеньевна. Ӗҫҫинче: роман; вырӑсларан И.Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 524 с.

Валентина Матвеичӑн ывӑннӑ пичӗпе шурӑ сухалӗ ҫине пӑхрӗ, ун куҫӗ умне кӗрт хӗвсе кайнӑ тата ытла лӑпкӑ уйри каҫ тӗттӗмлӗхӗ тухса тӑчӗ, инҫетрен илтӗнекен сӑрнай юрри майӗн тӑлӑххӑн чӗтресе илекен пӗр-пӗччен хулла уҫҫӑн аса илчӗ вӑл, вара Матвеича тата ҫӗрлехи шӑплӑхра вӑрманпа каймалли ҫынсене ытла хӗрхеннипе хӑй те кӗтмен ҫӗртен ҫапла каларӗ:

Валентина взглянула на усталое лицо и седую бороду Матвеевича, представила себе сумерки в сугробной, мертвой тишине полей, отчетливо вспомнила одинокую хворостинку, сиротливо трепетавшую под напев далекой жалейки, и так остро пожалела Матвеевича и тех, кому предстояло ехать в ночном безлюдье, что неожиданно для самой себя сказала:

6. «Сӑрнай» // Александр Яндаш. Николаева, Галина Евгеньевна. Ӗҫҫинче: роман; вырӑсларан И.Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 524 с.

Василие тухмарӗ, хӗрхеннипе качча илесшӗн мана тесе шутларӗ ун пирки, чунӗ те килӗштермерӗ ӑна.

За этого не пошла, решила, что это он от жалости, да и не любила его вовсе.

Хуркайӑк // Асклида Соколова. Алексеев, Михаил Николаевич. Ҫӑкӑртан асли ҫук: [повеҫ] / М. Н. Алексеев. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1967. — 192 с.

Тӑлӑх арӑм мана хӗрхеннипе макӑрчӗ, ҫухалса кайнӑ сурӑх терӗ тата ытти сӑмахсемпе те ӳпкелерӗ; паллах, унӑн мана кӳрентерес шухӑш пачах пулман.

Вдова поплакала надо мной, обозвала меня бедной заблудшей овечкой и всякими другими словами; но, разумеется, ничего обидного у нее на уме не было.

Пӗрремӗш сыпӑк // Асклида Соколова. Твен М. Гекльберри Финн темтепӗр курса ҫӳрени. Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1985. — 328 с.

Хӗрсе кайнӑ, пурте хӗрхеннипе хавхаланнӑ артистка, хӑй куҫӗсенче юри тунӑ хаваслӑхпа чӑн-чӑнах тертленнине палӑртса, кӗтмен ҫӗртен ҫывхарса килнӗ хӑрушӑ вилӗм умӗн пӗлӗт ҫине те илтӗнмелле кӗлтума тытӑнсан, унӑн Lascia mi vivere…

Увлеченная, подхваченная дуновением общего сочувствия, с слезами художнической радости и действительного страдания на глазах, певица отдалась поднимавшей ее волне, лицо ее преобразилось, и перед грозным призраком внезапно приблизившейся смерти с таким, до неба достигающим, порывом моленья исторглись у ней слова: «Lascia mi vivere…

XXXIII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Ха-ха, хӗрхеннипе! э? мӗнле?

Ха-ха, из филантропии! а? каково!

XX // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

Мана: ҫук, вӗренмен, вӑл пуринчен ытларах ҫынна хӗрхеннипе, теҫҫӗ…

Говорят мне: нет, он не учился, он больше из филантропии…

XX // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

Эпӗ сана, чунӑм, хӗрхеннипе вӑратма та шутламарӑм; эсӗ ним чухлӗ те ҫывӑрман-ҫке-ха… —

Я тебя, пульпультик, потому не будила, что мне жаль тебя стало: ты ничего не спал… —

Кӳме // Михаил Рубцов. Николай Гоголь. Повеҫсем; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 3–38 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех