Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Тӗрӗс, хӑйне хӑй тытӑнман, пӗтсе-анса ларнӑ, чыслӑх-хисеплӗх тӗлӗшпе юхӑнса-арканса пыракан ҫын ҫумӗнче ертӳҫӗ, пӑхса пурӑнакан та чӗре сиплӗхӗ паракан пулма манра вӑй та, чӑтӑм-хастарлӑх та ҫитнӗ пулӗччӗ, анчах эпӗ хӗрхенеслӗхпе тӑтӑшшӑн черетленекен мӗскӗнле каҫараслӑх туйӑмӗсене кураймастӑп, ҫавӑнпа ман сире вӗсене хамра пачах хускаттарассӑм килмест.

Во мне, правда, хватило бы сил и самоотверженности быть вожатым, нянькой, сестрой милосердия при безвольном, опустившемся, нравственно разлагающемся человеке, но я ненавижу чувства жалости и постоянного унизительного всепрощения и не хочу, чтобы вы их во мне возбуждали.

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.