Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тунсӑхпа (тĕпĕ: тунсӑх) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вӑл — вылять, анчах чӗререн, пӗтӗм чунхавалӗпех вылять: сӑнӗ-пичӗ шурса кайнӑ хӑйӗн, куҫӗсем куҫҫулӗпе тулса ларнӑ, чӗри ҫатӑрах ыраттаракан тунсӑхпа ҫунать.

Он — играл, но играл искренно, во всю силу души: лицо его побледнело, глаза налились слезами, сердце горело острой тоской.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Иртсе ҫӳренӗ майӑн, пӗрре мар ыйтнӑ эпӗ хамран хам: мӗншӗн бульдозер ямаҫҫӗ-ши ҫакӑнта, мӗншӗн тасатмаҫҫӗ-ха ку вырӑна? — тенӗ; ара, ҫӗтӗк-ҫатӑк, леш, пӗр хӑйӗн тӗсӗпех чунра тунсӑхпа салхулӑх ҫурататчӗ-ҫке-ха…

И, проходя мимо, я тогда не раз спрашивал себя: ну почему не пустят бульдозер и не очистят место — она же одним своим видом наводит грусть-тоску…

12 // Петр Львов, Георгий Ефимов. Шуртаков С.И. Ҫаврӑннӑ юрату. Повеҫпе калавсем. Вырӑсларан куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 190 с. — 3–180 с.

— Эсир пире лере епле тунсӑхпа, ӗненӳпе кӗтнине пӗлес пулсан — эсир тата хаяртараххӑн ҫапӑҫнӑ пулӗччӗ, — тенӗ.

— Если б знали вы, с какой тоской и верой ждут нас там, вы дрались бы еще злее!

10 // Леонид Агаков. Горбатов Б.Л. Парӑнманнисем (Тарас килйышӗ): повесть; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1944. — 159 с.

Вӑл тем пекех унчченхи тунсӑхпа чун ыратӑвне тавӑрасшӑн пулчӗ, анчах малтанхи пурпӗр унран инҫете те инҫете ҫухалса пычӗ, ку вара Кавӗрле мучишӗн ытла та намӑс пек, ырӑ мар пек туйӑнчӗ…

Силился вернуть прежнюю тоску и боль, но прежнее уходило все дальше, и ощущал Гаврила от этого стыд и неловкость…

Ют юн // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Ют юн. — Тӑван Атӑл, 1965, 3№, 82–91 с.

Чунтан хуйхӑрса касӑлни вырӑнне халь ун сӑнӗнче — тӳлек тунсӑхпа лӑпкӑ шухӑшлӑх.

Резкое нравственное потрясение перешло теперь в тихую задумчивость и спокойную грусть.

IX // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Аккордсен уҫӑмлӑ мар калаҫӑвӗпе янравӗ ҫумне е юратупа, е тунсӑхпа, е иртнӗ асапсемпе мухтава аса илни, е ҫамрӑклӑхӑн чӑрсӑрла чарусӑр вӑйӗпе янӑракан халӑх юрри-кӗввисем хутӑшса пӗрлешсе каяҫҫӗ.

В неопределенный перезвон и говор аккордов вплетались мелодии народной песни, звучавшей то любовью и грустью, то воспоминанием о минувших страданиях и славе, то молодою удалью разгула и надежды.

XI // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Ытарма ҫук илемлӗ кӗвӗсене тӑнласа, юрӑсене астуса юлать, вӗсен шухӑшӗсемпе паллашать, ҫав вӑхӑтрах юрӑ кӗввисене, хӑй ӑссӗн тӗрлесе, тунсӑхпа, хаваслӑхпа е шухӑша яракан сӑнлӑхсемпе илемлетет.

Он запоминал песни, вслушиваясь в их чарующие мотивы, знакомился с их содержанием, окрашивая его грустью, весельем или раздумчивостью мелодии.

II // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Каҫсерен, вырӑн ҫине кӗрсе выртсан, эп ҫавӑн хыҫҫӑн нихӑҫан та Вассӑна перӗнмен — ҫурӑмпа ҫаврӑнса выртаттӑмӑр та, пӗр-пӗрне асаплантарса, мӗнле те пулин ытлашши хускану тӑвас мар тесе, чунри тунсӑхпа ӳт-пӳ хӗрӳлӗхне сӳнтерес тесе, стена е мачча ҫинче вылякан ҫутӑ пайӑркисем ҫине пӑхса выртаттӑмӑр…

С того ужасного дня ни разу не прикоснулся я к Вассе, повернемся спиной друг к другу, движение лишнее боимся сделать, чтобы случайно не задеть, — и лежим, лежим, смотрим, кто в потолок, кто в стенку…

Виҫҫӗмӗш пайӗ // Борис Чиндыков. Килти архив

Суд туччӑрах! — терӗ амӑшӗ, куҫ харшине кӑмӑлсӑррӑн пӗрсе, анчах кӑкри унӑн йывӑр тунсӑхпа тулчӗ.

Пусть судят! — говорила мать, нахмурив брови, а грудь наливалась сырой, туманной тоской.

XXII // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Тунсӑхпа ҫунман ман ватлӑх.

Не тоской прогоркла старость.

1941-мӗш ҫул // Александр Галкин. Баруздин С.А. Пӗр ҫулпах: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1970. — 308 с.

Тӑрнапуҫсем хӑнасене яланах сапӑр пулнӑ, кунта хӗр тунсӑхпа кичемлӗх тыткӑнӗнче.

Куҫарса пулӑш

Иккӗмӗш пайӗ // Виталий Елтов. «Сувар» хаҫат архивӗ

Тунсӑхпа тарӑн шухӑшсене путса вӑл темччен ыйхӑланӑ ҫын пек ларать.

Куҫарса пулӑш

Пӗрремӗш пайӗ // Виталий Елтов. «Сувар» хаҫат архивӗ

Час-часах шӑп ирчченех тунсӑхпа аллисене хуҫкаласа пӳлӗмре утса ҫӳренӗ, е, пӗтӗмпех кӑвакарса, сивӗнсе кайса, псалтырь вуласа ларнӑ.

И часто до самого утра металась по комнате, тоскливо ломая руки, или сидела, вся бледная и холодная, над Псалтырем.

VII // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

Кӑшт та пулин ухмахланса та кӑтартмасан, кунта тунсӑхпа кӑмсӑкланса пӗтетӗр!

Вас ежли не расчудить, так вы тут от тоски заплеснеете!

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫул ҫинче пӗр чун та пулман урапа лакӑмӗсенчи шыв ҫеҫ йӑлтӑртатса куҫа йӑмӑхтарнӑ тата ҫывӑхрах ҫурхи пӗчӗк юхан шыв, тунсӑхпа кичемлӗ пӗлменскер, шӑнкӑртатса выртнӑ.

Дорога была пустынна, только слепила в развороченных колеях водой да где-то поблизости говорливо и беспечно булькал вешний ручеек.

18 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Тунсӑхпа, — йӳҫҫӗн кулса илчӗ Григорий.

— Тоской, — криво улыбнулся Григорий.

XLV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Орудисен кӗрлевӗ ҫуркунне умӗнхи тунсӑхпа тӗмсӗлсе тӗлӗрекен ҫеҫенхирӗн черчен канӑвне хивре те ют сасӑсемпе кисретсе хускатрӗ.

Орудийный гул могучей чужеродной гаммой вторгся и нарушил бледное очарование дремлющей в предвесеннем томлении степи.

XXXIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫул вӗҫӗ-хӗррисӗр сӳтӗлет, тунсӑхпа тертлентерет, ыйхӑ килтерет.

Дорога разматывалась нескончаемо, угнетала скукой, клонила в сон.

XXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Йӗри-тавра куҫ ывӑтса илсе, ӑшӑ тунсӑхпа тӗмсӗлекен тӗссӗр кӑвак куҫӗсене тутӑр айӗпе ҫутӑлтарса, Марье тӑкӑрлӑкпа иртсе пыракан Мишка ҫине пӑхса илчӗ; ҫемҫен йӑл кулса, шурӑ тумламсемпе тӗрленнӗ пичӗпе йӑлкӑшса, кӑкӑр тӗпӗнчен тухакан сасӑпа малалла юхтарчӗ:

Оглядываясь, поблескивая из-под платка серыми теплыми глазами, Марья смотрела на проходившего Мишку и, улыбаясь, светлея забрызганным белыми пятнами лицом, вела низким любовно-грудным голосом:

XXII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Захарӑн хура чукунтан шӑратса хытарнӑ пек ҫирӗп сухалӗ пӑхма ҫук сӑнсӑррӑн тӑрмаланса пӗтнӗ, куҫӗсем выҫӑ тунсӑхпа ҫӑткӑнланса пӑхаҫҫӗ.

Застывшая недвижным потоком, словно выплавленная из черного чугуна, борода Захара была в чудовищном беспорядке, глаза глядели с голодной, тоскливой жадностью.

XV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех