Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Крыльца умӗнчи хурӑнсем пӗр-пӗрне сӗртӗнеҫҫӗ те каллех икӗ еннелле тайӑлаҫҫӗ.

Куҫарса пулӑш

III // Лаврентий Таллеров. Таллеров Л.В. Сӑпка юрри: повеҫсем, калавсем тата очерксем. Чӑваш кӗнеке издательстви. Шупашкар, 1979 ҫ. — 400 с. — 254–305 с.

Ҫул ҫинче те кайма пӗлмерӗ вӑл куҫ умӗнчен, халӗ те тутар хӗр ачи юнашар пулнӑн туйӑнать — юнашар, анчах хӳме леш енче, алла тӑс та, сан пӳрнӳсем ун пӳрнисене сӗртӗнеҫҫӗ, вӑл санран чечек ҫыххи илет.

Куҫарса пулӑш

9. Шухӑшӑм, ман шухӑшӑм // Куҫма Турхан. Турхан К. С. Сӗве Атӑла юхса кӗрет: Истори романӗ. Иккӗмӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1994. — 559 с.

Рояль каланӑ май Аля илемлӗ кӗвӗпе хуллен чӳхеннӗ вӑхӑтра унӑн черченкӗ пӳрнисем клавишсене ачашшӑн кӑна сӗртӗнеҫҫӗ.

Куҫарса пулӑш

1 // Петр Осипов. Осипов, П. Н. Элкей Павӑлӗ: хроникӑллӑ роман. 3-мӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984. — 240 с. — 3–231 с.

«Эсир наркӑмӑшланнӑ» сӑмахсем Джессирен хӑпмаҫҫӗ; вӗсем сӑртсен хушшинче ӑнтӑлса чупаҫҫӗ, унӑн сывлавӗнче чӗтренеҫҫӗ; ҫак сӑмахсем — ҫилпе тата тӗттӗмлӗхпе хутӑшса кайнӑскерсем — таҫта кӗтесре, унӑн урисен тӗлӗнче, алхасаҫҫӗ те васкаҫҫӗ; питӗнчен шарф пек сӗртӗнеҫҫӗ.

Слова «вы отравлены» не оставляли Джесси; они мчались среди холмов, вздрагивали в ее дыхании; где-то в углу, возле ее ног, эти слова стучали и торопились, как шарф, терлись о ее лицо, смешанные с ветром и тьмой.

XX сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Сирень сапакисемпе Япони чийин турачӗсем унӑн пичӗсем ҫумне ачашшӑн сӗртӗнеҫҫӗ, ҫӳҫне тӑрмалаҫҫӗ, хӑйсем сулхӑн пулнипе Кларка уҫӑлтарсах яраҫҫӗ.

Кисти сирени и ветви японских вишен, ласково хлестали его по щекам, путались в волосах, освежали своей прохладой.

13 // Василий Алентей. Авдеенко А.С. Тисса хӗрринче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 196 с.

Сӑрӑ пӗлӗт татӑкӗсем халӗ ӗнтӗ юр уйӗсем ҫийӗн шӑваҫҫӗ, чул ту йӑранӗсене сӗртӗнеҫҫӗ вӗсене шурӑ пӗркенчӗкпе хупӑрласа тӑраҫҫӗ.

Серые клочья ползут уже по снеговым полям, задевают за гряды скал, висят на них, словно кисейные занавеси.

2. Ӗмӗрхи юрсен тӗнчинче // Лина Агеносова. Обручев, В. А. Тусемпе материксем пулса кайни / вырӑсларан Л. В. Агеносова куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 134 с.

Хыр тураттисем унӑн ҫурӑмне сӗртӗнеҫҫӗ.

Нижние ветви сосен касались его спины.

Вунсаккӑрмӗш сыпӑк // Виссарион Синичкин. Козлов В.Ф. Чул утрав президенчӗ: повесть. Пӗрремӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1983 — 224 с.

Ҫурт умӗнчи вӗренен лӑс турачӗсем иккӗмӗш хутри чӳречесене сӗртӗнеҫҫӗ.

Широкие листья клена, растущего перед домом, как раз вровень с балконом.

V. Ӑшаланӑ ӑсан хака ларать // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Вӗсен сивӗ пичӗсем пӗр-пӗрин ҫумне сӗртӗнеҫҫӗ.

Холодные лица их касались друг друга.

XV // Асклида Соколова. Фраерман Р.И. Динго йытӑ е пӗрремӗш юрату ҫинчен. Повесть. Чӑвашла Соколова А. А куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1983. — 128 с.

Йывӑҫ тӑрринчен сӗртӗнеҫҫӗ те ҫавӑнтах саланса каяҫҫӗ.

И, задевая за верхушки деревьев, разрывались в клочья.

Ҫирӗм пӗрремӗш сыпӑк // Иван Митта. Жюль Верн. Грант капитан ачисем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 36 с. — 500 с.

Унӑн кӑкӑрӗ манӑнни ҫумӗнчех сывлать, унӑн аллисем ман пуҫӑма сӗртӗнеҫҫӗ, унтан сасартӑк — мӗн пулчӗ-ха мана ҫав самантра — унӑн ҫемҫе, таса тути ман питӗме йӑлтах чуптуса пӗтерчӗ…

Ее грудь дышала возле моей, ее руки прикасались моей головы, и вдруг — что сталось со мной тогда! — ее мягкие, свежие губы начали покрывать все мое лицо поцелуями…

XII // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 3–63 с.

Анчах, йӗри-таврари япаласем темӗнле сапаланса, ирӗлсе куҫран ҫухалаҫҫӗ пулин те, вӑл пӗр саманта та амӑшне туйма пӑрахмасть: амӑшӗн сивӗрех аллисем унӑн пӗҫерекен ҫамкине сӗртӗнеҫҫӗ, вӑл амӑшӗн йӑпатакан, сывалма пулӑшакан сассине илтет, амӑшӗ унӑн хӑпаланса тухнӑ тутисем патне кружкӑпа вӗретнӗ сӗт илсе пырать…

Но как бы ни расплывалось и ни таяло все вокруг, он ни на минуту не перестает чувствовать мать: прикосновение ее прохладных рук к пылающему лбу, убаюкивающий, полный целительной силы голос, влажный край кружки с молоком, которую она подносит к его спекшимся губам…

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Лопуховӑн ун чухне пӗр йӗрке пулнӑ: хӗрарӑмсемсӗр пуҫне никам умӗнче те пӑрӑнмастӑп; пӗр-пӗрне хулпуҫҫисемпе сӗртӗнеҫҫӗ; лешӗ кӑшт ҫаврӑнать те: «Этем мар эсӗ, выльӑх», тет, татах малалла вӗрентме хатӗрленет, анчах Лопухов ун еннелле ҫаврӑнать те ӑна ҫавӑрса илсе канава туртса антарать, питӗ асӑрханса вырттарать ӑна вӑл, вара калать: «Эсӗ ан сиккелен, атту пылчӑк тарӑнрах ҫӗре сӗтӗрсе кӗретӗп», — тет.

А у Лопухова было в то время правило: кроме женщин, ни перед кем первый не сторонюсь; задели друг друга плечами; некто, сделав полуоборот, сказал: «Что ты за свинья, скотина», — готовясь продолжать назидание, а Лопухов сделал полный оборот к некоему, взял некоего в охапку и положил в канаву, очень осторожно, и стоит над ним, и говорит: «Ты не шевелись, а то дальше протащу, где грязь глубже».

VIII // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Ҫав таса шухӑшсем, ташӑри пек, пӗр-пӗрин ҫумне сӗртӗнеҫҫӗ те, самантлӑх ыталашса илнӗ хушӑра, ҫулӑмлӑн ҫиҫсе илсе, ҫӗнӗ вут-ҫулӑм, ҫӗнӗ шухӑшсем ҫуратаҫҫӗ.

В священном танце они соприкасаются одна с другой и, ярко вспыхнув в мимолетном объятии, рождают новое пламя, новую мысль.

Кичемлӗх патшалӑхӗ // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 671–683 стр.

Вӗсем пылчӑклӑ канавсенче кӗшӗлтетеҫҫӗ, пӑтранчӑк шыв юхӑмӗ ҫинчи ҫӳп-ҫап евӗр, пӗр-пӗрин ҫумне сӗртӗнеҫҫӗ; вӗсене выҫлӑх вӑй-хӑвачӗ ҫавӑркаласа тӑрать, мӗн те пулин хыпса ҫиес шухӑш чӗрӗллӗх кӗртет.

Они кишат в грязных канавах, трутся друг о друга, точно сор в потоке мутной воды, их кружит и вертит сила голода, оживляет острое желание съесть что-нибудь.

Сарӑ шуйттан хули // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 659–670 стр.