Шырав

Ярик

Ахӑртнех, кайӑксем те пире илтсе малалла кайрӗҫ пулмалла, эпӗ кӑна Ярик ҫине пӑхсах ӑнлантӑм, вӑл мана хӑйӗнле ӑнлантарса пачӗ.
Вероятно, они услышали нас и тоже пошли вперед, я это понял по Ярику, он мне по-своему доложил:

Анчах Ярик ҫурма ҫула та ҫитмерӗ — пӗчӗкҫеҫҫӗ те питӗ ҫӑра тӗмӗ умӗнче чарӑнса тӑчӗ.
Но Ярик и полукруга не сделал, остановился возле небольшого, но очень густого куста.

Ку чӑтлӑха Ярик ҫеҫ кӗме пултарать.
В заросли пролезть мог только Ярик.

Часах манӑн Ярик уҫланкӑ хӗрринчи йывӑҫ айӗнче чарӑнчӗ те, хӑйӗн умӗнчи вырӑнне хыттӑн шӑршларӗ, унтан кӑштах ҫаврӑнса ман ҫине питӗ тинкерсе пӑхрӗ, мана хӑй патне пыма систерчӗ.
Скоро на опушке Ярик остановился под деревьями, крепко обнюхал место, искоса, очень серьезно посмотрев на меня, пригласил следовать.