Шырав

Шырав ĕçĕ:

Туррӑн (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Чиркӗве сӑпайрах каймалла, Туррӑн ҫӗр ҫинчи ҫурчӗ театр мар вӗт вӑл.
Куҫарса пулӑш

Иккӗмӗш пайӗ // Виталий Елтов. «Сувар» хаҫат архивӗ

Чӑн-чӑн художник пӗчӗк япалана та пысӑк япалана ӳкернӗ пекех чаплӑ тума пултарать; уншӑн ирсӗр япалара ирсӗрри ним те ҫук, мӗншӗн тесен ун витӗр ӑна ҫуратнӑ туррӑн таса чунӗ пӑхса тӑрать, ирсӗр япала вӑл ырӑ япалах, мӗншӗн тесен вӑл турӑ чунӗ витӗр тасалса тухнӑ.
В ничтожном художник-создатель так же велик, как и в великом; в презренном у него уже нет презренного, ибо сквозит невидимо сквозь него прекрасная душа создавшего, и презренное уже получило высокое выражение, ибо протекло сквозь чистилище его души.

Иккӗмӗш пай // Михаил Рубцов. Николай Гоголь. Повеҫсем; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 96–146 с.

Хӑть туррӑн ӑса кӗртесчӗ вӗсене!» — упӑшки Григорипе ҫураҫасса шанса шухӑшларӗ Дуняшка, Прохорсем патне кайма тухсан.
Хоть бы образумил их господь!» — с надеждой на примирение между Григорией и мужем думала она, направляясь к Прохору.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Туррӑн мана нимшӗн те тавӑрмалли ҫук…
Не за что богу меня наказывать…

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пӑхкаласа ларса савӑнтӑм вара ун ҫине, хам шухӑшлатӑп: туррӑн пурте нумай, вӗт хӑвари вӗт кайӑксене те, ав, хӗрхенсе тӑман, чаплӑ-ятлӑ ҫынсем ҫине те янӑ, ҫавсен тутлӑ юнне те ӗмсе пӑхчӑр тенӗ ӗнтӗ.
Покрасовался я на нее и думаю: у бога всего много, напустил он козявок и на благородных людей, пущай, мол, они и ихней сладкой кровицы пососут.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

«Санӑн — манӑн — туррӑн» пулсан, эппин — шӑпӑрт пул, ан ӳлеш!
Раз «твое — мое — богово», значит — молчок, не жалься!

IX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Мана, туррӑн чурине, пулькӑпа хӗҫ тивесрен, тупӑ етрипе рогатина витесрен, ҫӗҫӗ чикесрен ылтӑн питлӗхпеле картласа сыхла.
Защити меня, раба Божья, золотым щитом от сечи и от пули, от пушечного боя, ядра, и рогатины, и ножа.

6 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

«Иртсе кай эсӗ, тимӗр, ман патӑмран, туррӑн чури патӗнчен, ман юлташсем патӗнчен те, ман лашам патӗнчен те, кайса вырт хӑвӑн тӑван аннӳ варне — хура ҫӗр ӑшне.
«Пойди ты, железо, во свою матерь-землю от раба Божья и товарищей моих и коня моего мимо.

Святой Дмитрий Сослуцкий, сыхла мана, туррӑн чурине, тата манӑн юлташӑмсене тӗнчен мӗнпур тӑватӑ кӗтессине ҫитсен те; хаяр этемсем ан перейччӗр, сӑнӑпа та ан чикейччӗр, вердышпа та ан касайччӑр, пуртӑ тӑршшипе те ан ҫапайччӑр, пуртӑпа та ан касайччӑр, хӗҫпе те ан витерейччӗр, ҫӗҫӗпе те ан касайччӑр, ан чикейччӗр; ни ват ҫын, ни яш ҫын, ни ҫырӑ ҫын, ни хура ҫын; ни еретик, ни тухатмӑш тата нимӗнле ӑрӑмҫӑ та ӑн тивейтӗр.
Святой Дмитрий Солунский, ущити меня, раба Божьего, и товарищей моих на все четыре стороны: лихим людям ни стрелять, ни рогаткою колоть и ни бердышом сечи, ни колоти, ни обухом прибити, ни топором рубити, ни саблями сечи, ни колоти, ни ножом не колоти и не резати, ни старому и ни малому, и ни смуглому и ни черному; ни еретику, ни колдуну и ни всякому чародею.

Пилле, турӑҫӑм, тӑшман ҫине тапӑннӑ чухне мана, туррӑн чурине, тата манӑн хам ҫумри юлташӑмсене, пӗлӗтсемпе хупӑрла, хӑвӑн ҫӳлти пӗлӗт ҫинчи чул хула хӳмисемпе хӳтӗле.
Благослови, Господи, набеги идучи раба Божьего и товарищей моих, кои со мною есть, облаком обволоки, небесным, святым, каменным твоим градом огради.

Святуй аттесемпе пӗлӗтри хӑватсем, сыхласа усрӑр мана, туррӑн чурине.
Святые Отцы и небесные силы, соблюдите меня, раба Божьего.

Мана, туррӑн чурине, тата манӑн юлташӑмсене хӗвелтухӑҫӗнчен пуҫласа хӗвеланӑҫне ҫитиччен, ҫӗртен пуҫласа пӗлӗте ҫитиччен чул тумтир тӑхӑнтар; ҫивӗч хӗҫпе сабльӑран, хурҫӑ сӑнӑпа рогатинӑран, хӗртнӗ дротикран та, хӗртмен дротикран та, ҫӗҫӗрен, пуртӑран тата тупӑ етринчен хӑтар; тӑхлан пулькӑсенчен те, тӗл тивертекен хӗҫпӑшалсенчен те хӑтар; ӑмӑрткайӑк тӗкӗпе, хуракӑш тӗкӗпе, хур тӗкӗпе, тӑрна тӗкӗпе, улӑх чӑххи тӗкӗпе, хура ҫӑхан тӗкӗпе тӗклентернӗ мӗнпур ухӑ йӗпписенчен хӑтар; туркка вӑрҫисенчен, Крым вӑрҫисенчен, Австри вӑрҫисенчен, тапӑнакан тӑшмантан, тутарсемпе литовецсенчен, нимӗҫсемпе шилинсенчен тата калмӑксенчен хӑтар.
Раба Божьего и товарищей моих каменной одеждой одень от востока до запада, от земли и до небес; от вострой сабли и меча, от копья булатна и рогатины, от дротика каленого и некаленого, от ножа, топора и пушечного боя; от свинцовых пулек и от метких оружий; от всех стрел перенных пером орловым, и лебединым, и гусиным, и журавлиным, и дергуновым, и вороновым; от турецких боев, от крымских и австрийских, нагонского супостата, татарского и литовского, немецкого, и шилинского, и калмыцкого.

Океан-тинӗсрен шыв юхса тухмасть, сар хӑйӑр пӗрчин шутне никам хисепе илеймӗ, ҫавнашкалах мана та, туррӑн чурине, нимӗнпе те илеймӗҫ.
Из океан-моря вода не бежит, и желтый песок не пересчитать, так и меня, раба Божья, ничем не взять.

Хӗвелпеле уйӑх ҫутӑ пулаҫҫӗ, ҫавнашкалах эпӗ те, туррӑн чури, хӗвелпе уйӑх ҫутипе ҫирӗплентӗм.
Солнце и месяц светлы бывают, так и я, раб Божий, ими укреплен.

Ҫав чула нимле шыв витеймест, мана та, туррӑн чурине, манӑн юлташсене те, манӑн лашана та ухӑ йӗппипе пӑшал пульки ҫавӑн пекех ан виттӗр.
В камень нейдет вода, так бы и в меня, раба Божия, и в товарищей моих, и в коня моего не шла стрела и пулька.

Вӗсем пурӑнатчӗҫ, анчах тӗллеве пурнӑҫлаймасӑрах вилнӗ пулӗччӗҫ; тӗллеве пурнӑҫлаччӑр тесен, туррӑн вара ҫӗнӗ ҫынсене ҫуратмалла.
То, что они пожили бы и, не достигнув цели, умерли бы; а чтобы достигнуть цели, богу надо бы сотворять новых людей.

XI // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

Туррӑн Таса Амӑшӗн Хӳтлӗхӗн (Покров) Пӑртасри чиркӗвӗн настоятелӗ Иоанн Степанов протоиерей ФАПсенчи пӳлӗмсене ҫветтуй шывпа сапса тасатрӗ.
Куҫарса пулӑш

Вӑрмар районӗнче икӗ ФАП уҫӑлчӗ // И.ДАНИЛОВА. http://gazeta1931.ru/gazeta/3525-v-rmar- ... -fap-u-lch

Вӗсен умӗнче — Куй-син туррӑн кумирни.
Прямо перед ними высился храм Бога — покровителя литературы.

Уйрӑлу // Николай Григорьев. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 131–145 стр.

Кунтанах, ав, шӑпах ял вӗҫӗнче ларакан Куй-син туррӑн кумирни тӗтреллӗн курӑнма хӑтланать.
Вдали уже виднелся храм Бога — покровителя литературы, стоявший в начале деревни.

Уйрӑлу // Николай Григорьев. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 131–145 стр.

Тен, эпӗ вӑл хӗрте ҫутҫанталӑка, ҫутҫанталӑкри пӗтӗм илемлӗхӗн сӑнарне юрататӑп пуль; анчах та манӑн хамӑн ирӗкӗм ҫук, ман урлӑ ӑна ҫанталӑкӑн темле вӑйӗ юратать, туррӑн пӗтӗм тӗнчи, пӗтӗм ҫутҫанталӑк ҫак юратӑва ман ӑша тӗртсе кӗртсе ҫапла калать: «юрат».
Может быть, я в ней люблю природу, олицетворение всего прекрасного природы; но я не имею своей воли, а чрез меня любит ее какая-то стихийная сила, весь мир Божий, вся природа вдавливает любовь эту в мою душу и говорит: люби.

XXXIII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика